Eining - 01.12.1961, Blaðsíða 15

EINING
15
GEÐHEIMAR
Einfaldur kom þar, sem Illvilji hlóð
mikinn vegg.
„Til hvers hleður þú slíkan vegg?“
spurði Einfaldur.
„Ég ætla að hlaða háan og mikinn
vegg,“ svaraði Illvilji, „þvert yfir jörð-
ina frá austri til vesturs, svo að sólin
geti ekki skinið á mennina norðanvert
við. vegginn. Samverkamenn mínii?
munu sjá um það, að sem flestir nýir
innflytjendur til Jarðar, sem ókunn-
ugir koma frá austri og vestri, lendi
skuggamegin við vegginn. Þar mun
þeim líða illa. Þeir munu fyllast öf-
undsýki, óánægju og gremju, og þannig
munu hugsanir þeirra spillast. Þeir
munu anda frá sér þessum óhollu hugs-
unum og sú eiturgufa mun læðast um
allt og sýkja andrúmsloftið á Jörðu.
Mun þá hvarvetna verða sundurlyndi,
flokkadráttur, uppþot og stríð, einnig
sólarmegin við vegginn, og þá skal
mér vera skemmt.“
Illvilji hlóð „millivegginn, sem or-
sakaði fjandskapinn." Menn urðu böl-
sýnir og illviljaðir, hver höndin upp á
móti annarri. Þó voru alltaf ýmsir
bjartsýnir og á valdi góðvildar.
Illvilji setti bróður sinn, Illhuga, til
valda í ríki kuldans og skugganna. 111-
hugi setti systur sína, Tál, við annan
enda veggsins, sín megin, en þjón sinn,
Róg, við hinn endann.
Drottinn sólarinnar bað engil sinn,
Góðvilja, að hafa stjórnina sunnan
veggjarins — sólarmegin. Heilladísina,
Elsku, setti hann við annan enda veggj-
arins, sólarmegin, en við hinn endann
ísafirði ..................... 1.560.797.00
Siglufirði ................... 2.509.387,00
Seyðisfirði .................. 1.697.518,00
Kr. 51.711. 096,00
Vegna sameiningar Áfengisverzlunar rik-
isins og Tóbakseinkasiölunnar á sl. sumri í
eina stofnun, og breytinga á afgreiðsluhátt-
um og bókhaldi í sambandi við það, liggur
ekki, að þessu sinni fyrir skýrsla um áfengis-
söluna til Vestmannaeyja, þar sem nú er
héraðsbann.
Sala áfengis til vínverzlananna fer að
mestu leyti fram frá vínverzlunum, en ekki um
aðalskrifstofu stofnunarinnar. Þykir því ekki
ástæða til að halda áfram að birta skýrslu
um söluna, þar sem hún gefur næsta óljósa
mynd af raunveruleikanum.
Heimild: Áfengis- Og
Tóbksverzlun ríkisins.
ÁfengisvarnaráS.
gyðjuna Friðsemd. Himindísina, Eilífð
bað hann vaka yfir lífinu á Jörðu. Eilífð
setti verði á vegmótin við vegsendana.
Hét annar þeirra Frívilji, en hinn til-
viljun.
Útfrá hinum miklu vegamótum, þar
sem Frívilji og Tilviljun stóðu á verði,
kvísluðust fjórar aðalbrautir inn í Suð-
ur- og Norðurlandið. Útfrá þeim braut-
um hrísluðust svo margir vegir í ýmsar
áttir. Þar sem þessir vegir lágu útfrá
aðalbrautunum voru dísahópar, sem
buðu leiðsögn hinum ungu og ókunnugu
innflytjendum.
Þær sem gættu vega Suðurlandsins
voru fagrar, mildar á svip, hóglátar
og stilltar .Klæddar voru þær skósíðum,
hvítum kuflum og höfðu bláa borða á
brjóstum sér, og þar á voru letruð nöfn
þeirra: Sakleysi, Siðprýði, Hógværð,
Réttvísi, Líknsemi, Fórnfýsi, Lotning,
Glaðlyndi, Góðsemi, Hjálpfýsi, Tryggð,
Trúmennska, Hyggnii, Nýtni, Gætnj,
Ástúð, og fleiri álíka heiti.
Hinar, á vegamótum Norðurlandsins,
voru kátar og fjörugar. Þær hoppuðu
og dönsuðu, hlógu og léku sér. Þær
renndu glettnis augum til hinna ungu og
óreyndu innflytjenda, sem voru á leið
inn í land reynslunnar. Allar voru
þær klæddar stuttum, aðskomum og
gegnsæjum kuflum og skrautlega bún-
ar. Á brjóstum sér höfðu þær hárauða
borða og á þá voru skráð nöfn þeirra:
Gjálífi, Léttúð, Munúð, Lausung, Sæl-
lífi, Sjálfselska, Fégirnd, Metorðagirni,
Skemmtanafíkn, Hégómagirnd, Leti,
Sviksemi, Eigingirni, ósannsögli, ótrú-
mennska, Frekja og fleiri slík nöfn.
Hinum ungu innflytjendum virtist
vera ógnar heitt sólarmegin við vegg-
inn, einnig fannst þeim þar fullbjart.
Þeir myndu hvergi geta verið nema
fyrir augum alls heimsins, og yrði það
óþægilegt til lengdar, og svo heilluðust
þeir af brosi og kátínu og töfrum hinna
ungu sjálegu dísa við vegamót Norður-
landsins. Þær voru fjörugar, blíðmálar
og skemmtilegar. Þeir afréðu því marg-
ir að leggja leið sína inn í landið norð-
an veggjarins.
Uppi yfir veggnum mikla flögraði
stöðugt fugl aftur og fram, eirðarlaus
og lamdi sig utan með vængjum sínum.
Einfaldur spurði Sjáanda, hvaða fugl
þetta væri og hví honum liði svo illa.
Sjáandi sagði, að fugl þessi héti Fram-
tíðin, og væri hann angistarfullur
vegna þess, sem stöðugt bæri fyrir augu
hans.
Sjáandi bað Einfaldan ganga með sér
upp á vegginn, og nú varð Einfaldur
allt í einu einnig sjáandi og sá mikla
og furðulega hluti. Hann sá að menn-
irnir norðanverðu við vegginn voru,
mæðulegir og þreyttir í kapphlaupi um
auð og völd og skemmtanir. Allir reyndu
að þoka öðrum til hliðar, komast að
sem mestu og beztu. Þeir rifu margt
niður hver fyrir öðrum, áttu í illdeilum
og erjum, og sums staðar í blóðugum
átökum. Aðrir andvörpuðu undir þunga
örbirgðar, sjúkdóma, alls konar hörm-
unga og kvala, og margs þess, sem spillt
hafði lífi þeirra. Hann sá einnig að
menn önduðu frá sér einhverri gufu,
og sjáandi sagði honum, að þessi gufa
væri hinar vondu hugsanir mannanna.
Þær eitruðu og sýktu allt andrúmsloft-
ið, og ef meira yrði af slíkum eitruðum
hugsunum, en hinum góðu hugsunum
þeirra manna, sem öðru lífi lifðu, þá
væri úti um framtíð manna á Jörðu. I
þeim tilgangi hefði Illvilji hlaðið þenna
ógnar millivegg, til þess að aðskilja
mennina og gera þá ósátta. Þetta sæi
Framtíðin alltaf, sem flögraði yfir
veggnum og veitti því athygli, hvaða
hlutskipti hinir ungu innflytjendur til
Jarðar veldu sér og hvaða leiðsögn þeir
lytu. Allt væri undir því komið hvort
ríkið yrði sterkara.
„Er ekki unnt að breyta hugsunar-
hætti mannanna?" spurði Einfaldur.
„Ekki er. það auðvelt,“ svaraði Sjá-
andi, „en þó er það hægt.“ Til þess þarf
að rífa niður millivegginn sem orsakar
fjandskapinn, en það er mannlegum
mætti ofvaxið. Það gerist þegar menn-
irnir sólarmegin veggjarins eru orðn-
ir svo andlega þroskaðir, að þeir geta
komizt í náið samband við almátt til-
verunnar og geta með bæn og hugar-
mætti sínum kallað steypiregn af himni
ofan, þá skolast burt veggurinn, því að
hann er hlaðinn úr efni því, sem heit-
ir tortryggni og stenzt ekki þá geisla-
mögnuðu himindögg, sem bænarkraftur
og hugarorka göfugra sálna getur kall-
að yfir heiminn frá uppsprettulind al-
mættisins. Þegar milliveggurinn er
hriminn, þá streymir ljósið og birtan
inn í hugi og hjörtu allra. Þá líður
mönnunum vel, þeir fyllast elsku til
lífsins, og þá elska þeir allt, bæði Guð
og menn. Illvilji verður þá að hrekjast
út 1 hin yztu myrkur og getur aldrei
framar skilið mennina hvern frá öðrum
eða Guði. Þá fær góðvildin allt vald á
Jörðu.