Vera - 01.12.1984, Blaðsíða 3

AUGLÝSINGAR OG. . .
Reykjavík, 13. nóv. ’84
Mig langar að koma með innlegg í um-
^ðuna „konur og auglýsingar” og vil þá
1 •eiöinni þakka Ms. fyrir góðar greinar um
Pað efni.
Eg sendi hér þrjár úrklippur úr sama
blaði, þ.e. DV, 12. nóv. '84, sem allar
anerta konur. Ein er auglýsing, önnur
..skrýtla” og hin þriðja er um glæpinn
nauðgun. Af nógu er að taka þegar dag-
blöðum er flett og eru þessar úrklippur
^aknar sem dæmi um tengsl á milli kven-
fiandsamlegra auglýsinga og þeirra hvata
Sem liggja að baki nauðgunum og öðru of-
beldi.
..Skrýtlan” er eins og hver annar aula-
erandari um það þegar kona er á túr. Þeir
sem geta hlegið að þessu segja samtímis
neilmikið um sjálfa sig, en það er önnur
saga.
Lítum á auglýsinguna frá Axeli Ó. Þar
"99ur stelpa á gólfi í kuldaskóm frá Puff-
'ns. Þótt hún liggi svotil nakin og í stelling-
Urn sem hæfa vart í hörkufrosti þarf hún
ekkert að óttastl, því hún er í skóm frá
PUFFInsm! Þvílíkt rugl.
A baksíðu er skýrt frá ódæðisverki.
Stúlku var nauðgað bak við Klúbbinn. Hún
befur sjálfsagt ekki verið í skóm frá Axeli
p. því hún á eftir að óttast í lengri tíma en
,ekur að slíta öllum skónum í þeirri búð.
Stelpur, veitum smekklausum íslensk-
um auglýsendum aðhald.
Með kveðju,
Erla Magnúsdóttir.
Nauðgun vto
Klúbbinn
Stúlku var nauðgaö í nágrennl
Klúbbstns eftlr danslelk í fyrrtnótt.
Ttldrðgtn vpru þau að maður lokk-
oðt stúlkuna á bak við Klúbbtnn um
hátffjögurleyttð og belttt ofbeldl til
aö koma vilja stnum fram. Arásar-
maöurlnn náðist síðar.
JI
Reykjavík 25. 11.’84.
Hæ!
Ég ætla að byrja á því að lýsa því yfir að
mér finnst jákvætt hve umfjöllun um of-
beldi gegn konum hefur aukist að undan-
förnu á opinberum vettvangi. Þó finnst
mér sú umfjöllun mætti verða meiri en hún
er nú því ég tel enn vanta mikið á að al-
mennt sé litið á ofbeldi gegn konum sem
óæskilegt atferli.
Mín skoðun er sú að fréttaflutningur um
slík afbrot sé of einhliða. Þá á ég við að allt
of lítið sé fjallað um ofbeldi sem á sér stað
úti á landsbyggðinni. Fréttir varðandi of-
beldi gegn konum, þegar þær birtast, eru
nær undantekningarlaust frá höfuðborg-
arsvæðinu. Ég álít að slík brot séu síður en
svo sjaldgæfari úti á landi en svo virðist
sem þau séu fremur þöguð í hel þar, hver
svo sem ástæðan er.
Af þessu mætti draga þá ályktun að á
landsbyggðinni búi eintómir „englar” en
höfuðborgarsvæðið sé fremur aðsetur
„vondra skúrka” sem berja konurnar sín-
ar.
Fólk hefur stundum heyrst varpa fram
þessari fullyrðingu: „Svona hlutir gerast
bara í Reykjavík, ekki hjá okkur. Þéttbýli
hefur bara þessi áhrif á fólk”.
Sú hefð virðist vera komin á í mörgum
þorpum á landsbyggðinni að ekkert nei-
kvætt megi um þau birtast á opinberum
vettvangi. Til að brjóta þessa hefö ætla ég
nú að birta „englasögu” — eða hvað? Ég
ætla nú samt sem áður ekki að fara út í lýs-
ingar á smáatriðum til að skaða ekki þá
konu sem á í hlut. Hins vegar hefði mig
sem er ónýt
Afgrelöslumaöurfiui var
nýtektan tfl starfa 1 verslun-
tanl og var verslnnarstjórtan
að leiða hann i allan sannlelk-
turn tttn hvemlg hann aettl aö
~sig aö viö húnnann.
mAllð er aö halda
vönmni aö þettn eg láta þi
hetot kanpa melra ea þeir
®tla sér,” sagðl stjörtan. Af-
greiöslomaönitan sagölst
vera meö þetta á hretan.
Skömmn siðar kemur mað-
nr tan i báötaa og spyr af-
greiöslumanntan om dömu-
btadi. Afgrelöslumaöurlnn
fer meö hann tan i búötaa og
skömmu siöar koma þeir aft-
ur fram og er kúnntan þá
klyfjaður ails konar dóti,
klofstigvélum, veiðistöngum,
sólgleraugum, tösku o.fl.
„Hvernig i dauöanum
fórstu aö þessu?” spyr
verslunaratjérinn er kánninn
hafðl yflrgefið búðlna.
„Nú, ég ráölagðl honum
bara aö fara i veiðiferð fyrat
belgin v»ri hvort sem v*ri
únýt.”
3