Geislinn - 01.01.1929, Blaðsíða 9

GEISLINN
9
tæki, ofsótti, lítilsvirti Páll fundið það,
sem hinn voldugi ríki konungur hafði
leitað eftir og ekki fundið? Hverskon-
ar lifi lifði sá maður? Hverskonar
reynslu hafði hann haft, sem gjörði
honum mögulegt að gefa þessa yfirlýs-
ingu: Eg er „vel ánægður"! Hann hefir
iika skrifað æfiatriði sín. (2. Kor. 11,
23—28.). „Vegna meiri erfiðleika, vegna
tíðari fangelsa, vegna hagga, fram úr
hófi, vegna dauðahættu oftsinnis, af
Gyðingum hef eg fimm sinnum fengið
fjörutíu fátt í einu; þrisvar verið húð-
strýktur, einu sinni verið grýttur, þris-
var liðið skipbrot, verið sólarhring í
sjó .... vegna sifeldra ferðalaga, vegna
háskasemda í vatnsföllum, af völdum
ræningja, af völdum samlanda, af völd-
um heiðingja, vegna háskasemda í borg-
um, í óbygðum, á sjó, meðal falsbræðra,
vegna erfiðis og fyrirhafnar, vegna sí-
feldrar næturvöku, vegna hungurs og
þorsta, vegna iðulegra föstuhalda, vegna
kulda og klæðleysis. Og ofan á alt ann-
að, sem fyrir kemur hið daglega ó-
næði, áhyggjan fyrir öllum söfnuðun-
um“.
Hann var heldur ekki vel hraustur.
Hann hafði „flein í holdinu", sem
hann þrisvar sinnum bað Guð um að
taka frá sér. En. Drottinn svarað hon-
um: „Náð mín nægir þér“. Og er Páll
sá að það var vilji Drottins að hann
einnig hefði þennan veikleika, segir
hann: „Þess vegna uni eg mér vel í
veikleika, i misþyrmingum, í nauðum,
í ofsóknum, í þrengingum vegna Krists,
því að þegar eg er veikur, þá er eg
máttugur“.
En hvernig gat Páll sagt alt þetta og
verið samt ánægður, en Salomon í allri
sinni dýrð verið óánægður? Lausn hins
vandasama máls, þeirrar gátu, sem
Salomon gat ekki leyst í kapítulum
þeim, er við höfum yfirfarið eftir hann,
og sem er leyndardómur lífsins, og
aðeins getur veitti lífsgleði í mótlæti
lífs manns, er að finna í bréfi því, er
Páll skrifar til Galatamanna:
„Eg er krossfestur!“
Páll hafði krossfest alt, sem heitii'
„eg sjálfur“, þetta sem kom Salo-
mon næstum til þess að örvænta. Og
sem margur maðurinn hefir beðið lægri
hlut fyrir og þess vegna örvænt, og sem
hefir rekið marga til þess að síðustu
að fremja sjálfsmorð. „Sjálfur lifi eg
ekki framar, heldur lifir Kristur í mér,
en það sem eg þó enn lifi í holdi, það
lifi eg í trúnni á Guðs Son, sem elskaði
mig og lagði sjálfan sig í sölurnar fyrir
mig“. (Gal. 2, 20.).
Páll lifði fyrir aðra og því voru verk
hans varanleg, og Guð mun launa hon-
um á hinum mikla reikningsskila degi.
Páll var ekki alt af að hugsa um „á-
vinning“ hér í lífi. Guð fékk að
stjórna í lífi hans og framkvæmdum.
„Kristur lifir í mér“, og fyrir það var
hann „vel ánægður“. Eigingirnin var
dauð. En það hafði að vísu eltki verið
létt fyrir Pál að krossfesta þetta kröfu-
harða „Eg“. En dauðinn kom friði á í
sálu hans. Hjá konunginum óx ávalt
girndin og óánægjan, og er hann hafði
náð því takmarki, sem hann gat hér á
jörðu — hataði hann lífið.
Þegar Ivristur var krossfestur, hvísl-
aði freistingin: „Hlifðu sjálfum þér“.
En hann gaf ekki gaum að henni, því
hún var frá óvininum. Hann „gleymdi
sjálfum sér jafnvel í dauðanum“ og á
þann hátt fullkomnaði hann frelsunar-
áformið til frelsunar frá synd og sorg.
Og eins og Kristur varð að gleyma sjálf-
um sér, og eins og Páll varð að kross-
festa „eigingirni“ sína, þannig verðum
við, þú og eg, að krossfesta okkar eigin
vilja og girndir, til þess að finna var-
anlega lífsgleði.
Við þurfum að helga líf vort starfi
fyrir aðra. Við megum ekki byggja
„lystiskála með tjörnum", í líkingu við