Bræðrabandið - 01.08.1978, Blaðsíða 3

enga trú?" Mark.4,40.
Lærisveinana setti hljóða. Jafnvel
Pétur reyndi ekki að lýsa með orðum
þeirri lotningu sém fyllti hjarta hans.
Bátarnir sem lagt höfðu af stað til að
fylgja Jesú höfðu verið í sama háska
staddir og bátur lærisveinanna. Skelf-
ing og örvænting hafði gripið þá sem
voru innanborðs. En skipun Jesú hafði
breytt ofsanum í kyrrð. Ofviðrið hafði
rekið bátana saman í hnapp og allir
innanborðs höfðu séð kraftaverkið. í
kyrrðinni sem á eftir kom gleymdist
allur ótti. Þar hvíslaði hver að öðr-
um: "Hver er þá þessi, að bæði vindur
og vatn hlýða honum?"
Þegar Jesús var vakinn til að lægja
storminn, hvíldi yfir honum fullkominn
friður. Enginn vottur \am ótta fannst
í orði eða augnatilliti, því að í
hjarta hans var enginn ótti. En hann
hvíldist ekki vitandi sjálfur að eiga
vald. Hann hvíldist ekki sem "herra
jarðarinnar, hafs og himinsins."
Það vald hafði hann lagt niður, og hann
segir: "Ekki megna ég að gjöra neitt
af sjálfum mér." JÓh.5,30. Hann
treysti á mátt föðurins. Það var í trú
- trú á kærleik Guðs og umönnun - að
Jesús hvíldi, og máttur þess orðs sem
storminn stillti var máttur Guðs.
Svo sem Jesús hvíldi í trú í varð-
veislu föðruins eigum við að hvíla í
varðveislu frelsarans. Ef lærisvein-
arniri'hefðu treyst honum, hefðu þeir
varðveist í friði. Ótti þeirra á
hættustund opinberaði vantrú þeirra.
Þeir gleymdu Jesú í önnunum við að
bjarga sjálfum sér. Og það var þá
fyrst er þeir örvæntu um eiginn mátt
að þeir sneru sér til hans svo að hann
gæti rétt þeim hjálparhönd.
Hversu oft ferst okkur sem læri-
sveinunum.' Þegar ofviðri freiSting-
anna skella á og eldingaleiftur blossa
og öldurnar steypast yfir okkur, þá
brjótumst við gegn storminum ein og
óstudd og gleymum því,að sá er til sem
getur hjálpað okkur. Við treystum á
eiginn mátt og megin þangað til öll
von er úti og við erum að því komin að
farast. Þá munxmi við eftir Jesú, og
ef við áköllum hann okkur til bjargar,
hrópum við ekki árangurslaust. ÞÓ að
hann álasi okkur með hryggð fyrir van-
trú okkar og sjálfsöryggi, bregst ekki
að hann veiti okkur þá hjálp sem við
þörfnumst. Hvort sem er á landi eða
sjó, þurfum við ekki að óttast ef við
höfum frelsarann í hjörtum okkar.
Lifandi trú á frelsarann kyrrir lífs-
ins sjó og frelsar okkur úr hættum á
þann veg sem hann veit að er bestur.
1 þessu kraftaverki, þegar ofviðrið
var lægt, er annar lærdómur. Reynsla
sérhvers manns er vitnisburður um sann-
leik orða Ritningarinnar: "Hinir óguð-
legu eru sem ólgusjór, því að hann get-
ur ekki verið kyrr.___Hinum óguðlegu,
segir Guð minn, er enginn friður búinn."
Jes.57,20-21. Syndin hefur rænt okkur
friðin\jm. Meðan sjálfshyggjan er óbæld
getum við enga hvíld fundið. Ekkert
mannlegt vald getur haft hemil á hinum
ráðríku ástríðum hjartans. Við erum
jafn ósjálfbjarga á því sviði sem
lærisveinarnir voru er lægja þurfti æð-
andi storminn. Eh hann sem með orði
sínu lægði öldur Galíleuvatns hefur ■
talað orð friðar handa hverri sáí'.
Hversu ofsalegur sem störmxirinn er
munu þeir bjargast sem snúa sér ti.l
Jesú og hrópa: "Herra, bjarga þú."
Náð hans sem sættir sálina við Guð
stillir ofsa mannlegra ástríðna og í
kærleik hans hvílist hjartað. "Hann
breytti stormviðrinu í blíðan blæ, svo
að bylgjur hafsins urðu hljóðar. Þá
glöddust þeir af því að þær kyrrðust,
og hann lét þá komast í höfn þá er
þeir þráðu." sálm.107, 29-30. "Rétt-
lættir af trú höfum vér því frið við
Guð fyrir Drottin vorn Jesúm Krist."
"Ávöxtur réttlætisins skal vera friður
og árangur réttlætisins rósemi og
öruggleiki að eilífu'.' RÓm.5,1; Jes. 32,17
Snemma morguns kom frelsarinn og
fylgdarmenn hans til lands, og ljómi
upprennandi sólar snart með blessun
friðarins vatnið og landið. En þeir
voru ekki fyrr stignir á land en
augum þeirra mætti sjón sem var ægi-
legri en veðurofsinn. Úr fylgsni meðal
grafanna æddu að þeim tveir vitfirring-
ar sem gerðu sig líklega til að ráðast
á þá og rífa þá í tætlur. Við þessa
menn voru festir bútar af keðjum sem
þeir höfðu slitið af sér og við það
sloppið úr fangelsi. Hold þeirra var
rifið til blóðs þar sem þeir höfðu
skorið sig á hvassbrýndum steinum. Það
glytti í æðislég augu þeirra gegnum
hárflókann, og djöflarnir sem höfðu
vald á þeim virtust hafa þurrkað af
þeim mannlegt svipmót, og þeir líktust
fremur villidýrum en mönnum.
3