Árbók VFÍ - 01.01.1989, Qupperneq 85

Vegagerö ríkisins 83
heiðar í Vestur-ísafjarðarsýslu og Barðastrandarsýslum. I Austur-Barðastrandarsýslu komu
raunar ýmsar leiðir til greina, sérstaklega fjarðaþveranir. Skýrsla um þessar athuganir kom út í
maí 1976. Mælt var með vegi um Þorgeirsdal en Kollafjarðarheiði talin litlu lakari kostur.
Umræðan um þetta mál hélt áfram og var nú rætt meira en áður um Steingrímsfjarðarheiði. A
fundum þingmanna Vestfjarðakjördæmis með fulltrúum Vegagerðarinnar var ákveðið að
endurskoða fyrri skýrslu með tilliti til aukinna upplýsinga sem safnað hafði verið. Nú var
eingöngu fjallað um heiðarvegi upp úr Inn-Djúpinu. I skýrslu sem lögð var fram í mars 1980 er
mælt með vegi um Kollafjarðarheiði en vegur um Þorgeirsdal talinn litlu lakari kostur.
Þessar skýrslur Vegagerðarinnar fjölluðu einungis um málið frá vegagerðarsjónarmiði, en
önnur atriði skipta einnig máli. Endanleg ákvörðun um leiðaval var formlega í höndum
Alþingis, en í raun í höndum þingmanna Vestfjarðakjördæmis. Vorið 1980 ákváðu þeir að
vegurinn skildi liggja um Steingrímsfjarðarheiði. Nokkru síðar var ákveðið að Djúpmegin
skyldi vegurinn liggja um Lágadal frekar en Langadal.
Endanlega var þá ákveðið að tengja Inn-Djúp úr botni Steingrímsfjarðar inn Staðardal og um
Norðdal upp á Steingrímsfjarðarheiði. Á heiðinni liggur vegurinn norðan Sótavörðuhæðar og
síðan um Sóleyjarhvamm, Miðdal og Lágadal og kemur niður undir sjó í Djúpinu í tungunni á
milli Langadalsár og Hvannadalsár.
3.2 Undirbúningur
Strax eftir að leiðin var ákveðin var hafist handa um undirbúning. Landmælingar Islands tóku
loftmyndir og eftir þeim teiknaði verkfræðistofan Hnit hf. kort í mælikvarða 1:5000 með
hæðarlínum á tveggja metra bili. Starfsmenn Vegagerðarinnar sáu um allar landmælingar.
Eftir þessum kortum var vegurinn grófliannaður á umdæmisskrifstofu Vegagerðarinnar á
ísafirði. Þessi kort eru ekki nógu nákvæm fyrir fullnaðarhönnun þannig að ýmis atriði voru
ákveðin við skoðun á landinu bæði fyrir og eftir fyrstu útsetningu línunnar. Tvær brýr eru í
Staðardal og voru þær teiknaðar á brúadeild Vegagerðarinnar.
Hafist var handa við vegagerðina í Staðardal og vegurinn hannaður jafnóðum. Fylgst var með
snjóalögum á ákveðnum viðkvæmum stöðum til þess að ákvarða hæð vegar og nánari stað-
setningu.
Allt eftirlit með framkvæmdum og allar framkvæmdamælingar voru í höndum starfsmanna
Vegagerðarinnar í Vesttjarðaumdæmi.
3.3 Aöstæöur og staöhættir
Allur vegurinn er í flokki C2, það er 6,5 m breiður og með 6 m breiðu malarslitlagi
Steingrímsfjarðarmegin og 3,8 m breiðri klæðingu Djúpmegin. Uppi á heiðinni er hæð vegar-
ins víða um 1,5 m til 2,5 m. Mesta hæð vegarins yfir sjó er 439 m. Vegalengdin frá vegamótum
Strandavegar í Steingrímsfirði að vegamótum Snætjallastrandarvegar í Djúpi telst vera 37 km.
I Staðardal liggur vegurinn víðast á áreyrum Staðarár, þannig að víða var hægt að ýta upp
veginum í fulla hæð. Innst í dalnum var áin færð til á um 400 m kafla til þess að vegurinn gæti
verið á eyrunum.
í Staðardalnum eru tvær brýr, 22 m bitabrú á Aratunguá og steyptur stokkur í Sunndalsá.
Stokkurinn er undir 22 m hárri fyllingu og er um 70 m langur en þvermálið er 3 m.
Á kaflanum frá Kleppustöðum upp allan Norðdal er mjög erfitt vegagerðarland, mikill
hliðarhalli og votlent. Undir „mýrinni" var síðan mjög leirkennt efni. Einu tækin sem varð við
komið í upphafi á þessum kafla voru beltagröfur, síðar varð jarðýtum við kornið sums staðar.
Öllu efni í burðarlag var ekið neðan úr Staðardal, mest frá Aratunguá.
Á kaflanum frá Norðdalsbrún að Þorskafjarðarvegi var hægt að ýta upp öllum fyllingum. í
burðarlag var notað rippað efni sem tekið var á tveimur stöðum nærri veginum. Þetta hefur