Vikublaðið Gestur - 13.11.1955, Blaðsíða 5

G E S T U R
5
UPTON BROOK: Smásaga.
STEFNUMÓT KL. 3
FRÁ HVERJUM VAR ÞETTA
BRÉF?
Harry leit upp úr morgunblaðinu,
þegar konan hans kom inn með bréf
í hendinni.
Hún hnyklaði brýnnar og leit
snökkvast á skrautlega stafina, sem
skreyttu umslagið. Frú Elna Graham
stóð þar, en hún þekkti ekki skriftina.
Þetta hafði enginn kunningi þeirra
skrifað.
Hún sneri umslaginu við, og sá, að
aftan á það var ritað nafn sendandans
og heimilisfang: David C. Robson.
Dave, sem hún hafði hitt, þegar
Harry var í hernum. Síðan voru marg-
ar aldir liðnar ... Harry kominn heim
og laus við alla herþjónustu. Hún var
næstum búin að gleyma því, að nokkru
sinni hafði verið til maður með ::aín-
inu David Robson.
En það leit ekki út fyrir, að hann
hefði gleymt henni. Hún hafði sagt
honum, að hann yrði að gleyma henni,
gleyma seinasta hástemmda kvöldinu,
sem |þau eyddu saman, þega~ Iiann
hafði sagt henni, brennandi af ástar-
þrá, að hann elskaði hana, og að hún
skyldi kasta allri tillitssemi frá sér —
þau væru eitt — ást þeirra. —
Ást þeirra? Hún hafði í rauninni alls
ekki elskað í alvöru þennan unga,
myndarlega flugmann. Þau liöfðu ekki
einu sinni kysstst fyrr en seinasta kvöld-
ið, þegar liann dró hana að sér. Og
þá hafði hún með andköfum sagt hon-
um, að hana skipti aðeins einn karl-
maður máli, maðurinn, sem hún var
gift — Harry.
Dave hafði móðgazt og verið fýldur
eins og þrár krakki, og Elna gladdist,
þegar leiðir þeirra skildu.
Eftir þetta liafði henni aldrei dottið
hann í hug, og þess vegna kom þetta
bréf eins og þruma úr heiðskíru lofti.
„Ó, þetta bréf, það er frá — kunn-
ingja mínunT', svaraði hún, og það
var að vissu leyti satt. Hún hafði þá
unnið í matsölu flugstöðvarinnar og
þannig kynnzt Dave.
Hjartað hamaðist í brjósti hennar.
Ef hann myndi nú krefjast þess að fá
að lesa bréfið? Nei, hann sökkti sér
niður í kvikmyndasíðuna og minntist
ekkert frekar á það.
Henni létti stórum, þegar hann kyssti
hana og stökk af stað til þess að ná
strætisvagninum inn í bæinn. Hún
hneig niður í stól, örmagna af geðs-
hræringu með óopnað bréfið í kjölt-
unni.
Litli hvolpurinn hann Tryggur
flaðraði upp um hana, en hún ýtti
honum ergilega frá sér. Þessi leiðinda-
hvolpur. Alltaf að gera eitthvað af
sér. Upp um öll húsgögnin með skít-
ugar lappirnar.
Flún opnaði bréfið, og fingur henn-
ar skulfu:
„Iíæra Elna, ég vildi aðeins láta
þig vita, að ég er staddur í bænum
í viðskiptaerindum, og mig langaði
svo ákaflega mikið til þess að hitta
þig. Manstu eftir litla kaffihúsinu
í Breiðugötu? Gætirðu ekki komið
þangað klukkan þrjú? Ef ekki, þá
hefði ég gaman af að heimsækja þig
eitthvert kvöldið ..
Það fór hrollur um Elnu um leið og
bréfið datt úr liendi hennar. Dave í
heimsókn, og Harry svona hræðilega
afbrýðisamur .. . það mætti alls ekki
koma fyrir, það yrði ógurlegt uppi-
stand.
Hún yrði að hitta Dave á kaffihús-
inu. Og hún mátti engan tíma missa,
því' að bréfinu hafði seinkað, hún
hefði átt að fá það kvöldið áður. Hún
varð að flýta sér með húsverkin til
þess að geta náð strætisvagninum í
bæinn. Elna fann til samvizkubits, þótt
hún vissi raunar enga sök upp á sig.
Hún óskaði þess eins, að hún hefði
sagt Harry frá Dave, þá hefði allt ver-
ið miklu auðveldara.
HÚN VAR NÆRRI ferðbúin. Hún
gekk að speglinum, málaði á sér var-
irnar og strauk úr litnum með fingr-
unum. Hún leit í stór, óttaslegin augu
sjálfrar sín.
Klukkan frammi í forstofunni féll í
slag, og Elna vissi, að hún yrði að
llýta sér, ef hún ætti að ná strætis-
vagninum. Hvar var það nú aftur,
sem Dave ætlaði að hitta hana? Hún
leit aftur á bréfið. Kaffihúsið í Breið-
götu — það var Rialto, á horninu,
þegar komið var úr strætisvagninum.