Vikublaðið Gestur - 13.11.1955, Blaðsíða 16

16
G E S T U R
hengi frumskógarins, einskonar veggur, óbroígjarn úr millj-
ónum vafningsjurta, sem klóruðu okkur og rifu á öxlum og
handleggjum; þykkni, sem við urðum að höggva okkur leið
gegnum, trjástofnum, sem moruðu í hverskonar skriðkvik-
indum, sem bitu og sugu blóð — stofnum, sem við áttum
í verstu erfiðleikum með að komast yfir.
Þannig héldum við áfram í fimm daga. Við sváfum í
runnunum, jafn þægilegt og það var, við lifðum á fuglum,
sem við skutum á leiðinni, og á fiskum, sem okkur heppn-
aðist að skutla í vatnsföllunum, sem við þurftum næstum
daglega að fara yfir.
Eftir að hafa klifið upp í 2000 metra hæð, komum við
loksins að skarðinu. Að baki okkar var dalur Heilags Jóseps,
sem til þessa hafði verið endastöð menningar og trúboðs á
þessum slóðum. Framundan okkur lá Kunimaipa-dalurinn,
sem var aðeins kortlagður að litlu leyti, og var að mestu
byggður mannætum.
Hvílík dásamleg sjón!
Framundan breiddist gróðri vaxinn dalur, umgirtur löng-
um, gáróttum fjallahring, sem sumsstaðar teygðist allt upp
í 3000 metra hæð. í djúpum giljunum, sem minntu helzt á
bergmálsgjár, hentust freyðandi lækir stall af stalli með sí-
felldum nið. Tær, bláleitur og glitrandi ljósbjarmi hvíldi
yfir víðáttunni í þúsundum blæbrigða.
Þessi sjón var hrífandi í fegurð sinni, ekki sízt eftir alla
för okkar í völundarhúsi myrkviðarins. Ég hné niður í hátt
grasið, — þó ef til vill frekar af þreytu en hrifningu.
ÞangaÖ höfðu hvitir menn aldrei áður komið.
Innfæddu mennirnir þrír gjóuðu skelkuðum augunum yfir
dalinn.
— Sjáðu! sagði einn þeirra við mig, reyksúlur kvöidmál-
tíðarinnar stíga upp frá þorpunum. Mennirnir hafa enn ekki
komið auga á okkur. Við skulum snúa aftur, áður en það
er um seinan.
Það kom bara alls ekki til mála. Ég hafði lagt alla þessa
ferð á mig til þess að hafa tal af íbúunum, sem flestir höfðu
aldrei fyrr séð hvítan mann, til þess að læra mál þeirra,
sem enginn hafði áður gefið sig að, og til þess að ryðja
braut samskipta við þá. Ég kastaði tölu á þorpin, sem voru
líkust gulum blettum, límdum á fjallahringinn. Hjarta mitt
hamaðist í brjósti mér af gleði og von ...
Við slógum tjöldum á hæsta hryggnum, þaðan sem við
höfðum útsýn yfir landið, sem tók smám saman á sig fjólu-
bjarma kvöldskinsins. Nepjan frá hæðadrögunum kom tönn-
unum til að glamra í munninum á okkur, en bál þorðum
við ekki að kveikja.
Fossandi Kunimaipa-fljótið gekk okkur afar erfiðlega að
komast yfir. Það var alláliðið dags, þegar ég óð einsamall að
bakkanum, upp að lágum hjalla, sem lá beina leið að einu
þorpinu. Það hafði vakið athygli mína öðrum fremur, þar
eð mér fannst það liggja helzt í miðpunkti.
Þeir drepa þig, Mitsinari!
Snemma um morguninn höfðum við vakið athygli á ferð-
um okkar, þegar við komum stökkvandi eftir háu grasinu
eins og hvítar kanínur á maisakri. Á samri stundu höfðu
viðvörunarvein bergmálað frá þorpunum. Hættumerki hafði
verið gefið. Förunautar mínir höfðu orðið eftir, en ég hafði
haldið förinni áfram einsamall.
— Farðu þá, úr því að þú endilega vilt. Við bíðum þín
hérna. Við ætlum að sjá, hvað þeir gera þér. Ef þeir drepa
þig, snúum við heim í skyndi og segjum það biskupi þínum
og Tobada (stjórninni). Ef þeir bjóða þig velkominn, kom-
um við á eftir. En það er áreiðanlegt, að þeir drepa þig.
Með þessum huggunarríku kveðjuorðum höfðum við
skilið.
Ég fálmaði mig áfram i ísköldu vatninu meðfram bakk-
anum, sem var þéttvaxinn greinum og blöðum, sem slúttu
niður að mér, og mynduðu eins konar vegg milli mín og
takmarksins. En vegna fyrri reynslu heppnaðist mér að finna
rauf, sem lá að stígnum, umgirtum háu, stífu grgsi.
Ég hélt leiðar minnar eftir slóðinni, ennþá einu sinni inn
í græna bjarmann og andstyggilega þögnina. Eftir nokkurra
metra erfiða för sá ég á stígnum framundan nokkra gras-
stöngla bundna saman í skúf. Ég vissi strax hvað þetta
merkti: „Tabú-stigur"! Má ekki fara! Ég vissi líka, að her-
menn, sem sendir höfðu verið til þess að njósna um mig,
lágu í leyni bak við þétt laufhengið. Ef ég sneri aftur núna,
myndu örlög mín ráðin. Ör eða spjót hefði fljótlega borazt
inn í bakið á mér — með því hefðu hermennirnir fengið
úr því skorið, hvort ég var andi eða ekki. En í þeirra augum
getur vera, sem líkist manni að ytra útliti, en hefur hvíta
húð, ekki verið neitt annað en andi. Og andi er ekki hrædd-
ur við tabú-merki. Sem sagt, „andinn" hélt horskur áfram
leiðar sinnar.
Skyndilega sá ég þrjá banvæna spjótsodda framundan.
Þrem spjótum var stungið í jörðina þannig, að óaðgætinn
ferðalangur hefði ekki varað sig á þeim á miðjum stígnum.
Þetta var öllu ákveðnari aðvörun en sú fyrsta. Hún merkti:
Ef þú kemur einu skrefi nœr, þá ert þú dauðans matur! En
úr því að ég var á annað borð kominn svona langt, þá var
ekkert annað að gera en kippa spjótunum upp úr moldinni
og kasta þeim fyrirlitlega frá sér. Halda síðan ferðinni áfram.
Þetta gerði ég líka — væntanlegum áhorfendum til lotningar-
auka — en harla skelkaður innra með mér.
Dauðadansinn.
Ég gat þegar greint karlmannahróp og kvennavein; þetta
var ógreinilegt og aðeins heyranlegt þeim, sem vanizt hefur
frumskóginum. Þess var heldur ekki erfitt að geta sér, að
mennirnir á torginu hjá þorpinu væru að fremja undirbún-
inginn að stríðsdansi sínum með því að æsa sig upp.
Ég reyndist líka sannspár í þessu efni. Því að þegar ég
komst út úr skóginum eftir hálfrar klukkustundar erfiða
göngu inn í grasivaxið rjóðrið, þar sem óhreinir kofarnir
stóðu í þyrpingu, mætti mér óhugnanlegur söfnuður.
Það voru fimmtíu hermenn, allsnaktir að undanskilinni
barkarpjötlu, sem stóð engan veginn í hlutverki sínu sem
mittisskýla. Hörundsdökkir, óhreinir skrokkarnir voru mál-
aðir svörtum og hvítum rákum, ýmist með sóti eða hvítum
leirlit. Þeir líktust óhugnanlega flokki beinagrinda. Auk ann-
ara ráka voru gular rákir og rauðar umhverfis munn og
augu, og á höfðunum vögguðu kalsvartar og skræpóttar kas-
úar-fjaðrir. Nokkrir voru með hræðilegar villisvínavigtenn.
ur milli samanbitinna varanna. Allir ranghvolfdu þeir í sér