Helgafell - 01.12.1954, Blaðsíða 31

FERÐ TIL ÚTGARÐA
29
Lemmink'áinen káti, vœni
kom þar inn er sátu vomar.
Göngin inn hann læddist löngu
lagÖi orð i helg og sagði:
,,Æ er heztur sunginn söngur,
stytztu kvæðin langdýpst rista.
Varúð geymd skal vizka og s-pöruð
á vegi svo hún týnist eigi.“
Louhi húsfrú landa Pohja
létt ei steig — með svipi grettum —
fram á gólfið luralimuð,
lagði orð í belg og sagði:
,,Hundur lá í húsasundi,
hundur úlfgrár fyrir stundu,
glefsaði kjöt og hein með bofsi,
blóði trýnið allt var rjóðað.
Hver er sá, er hingað þráir,
hverra manna, grein hið sanna,
er dauðlegur, en ei difsku snauður,
dyngjur kannar minna ranna,
og slapp frá hundi í húsasundi,
er hefur ei gelt né þreytta elting?“
Lemminkáinen káti, væni
kvaddi hljóðs af mildi raddar:
„Ekki kom ég utan þekking,
afli ég ræð, sé brögð í tafli.
Kann ég það, sem kveður i runni
kynjafuglinn, vísdómsuglan.
Hundum glefsnum húsasunda,
hæfir ei gelt að mér né elting.
Móðir höndum mjúkum þvoði
mig, er gekk ég bernskustigu,
úr dögg á grasi, er vornótt vaggar
vindi hlýjum gullinskýja.
• Veitir slíkt þeim víða ratar
vizku og afl í lífsins tafli,
kyngi seiðs i kvæði, söngva,
kunnáttuna heima-unna.
Lemminkáinen káti, væni
Kaukomiele hlýr i þeli
kuklið hóf, með þreifing, þukli,
þungum rómi er undir sungið.
Eldar i barmi undir feldi,
augun skjóta leifturflaugum,
meðan Lemminkáinen kveður,
kuklar, seiðir, höndum þuklar.
ICvað hann skáldið skirra Ijóða
skæðri tungu i leirskáld æðru,
tróð í háls hans steinum. Stóðu
sterkar hellur fyrir kverkum
skálds, er borið af með öldum
einatt hafði i kvæðagreinum.
Kvað hann síðan kempur Ijóða
með kurt til fjarra staða burtu:
á veðruð svæði eina, en aðra
á eyðilegar, naktar heiðar,
út i vötn, sem aldrei sjatna
og til miska snauð að fiskum,