Morgunblaðið - 14.12.2012, Blaðsíða 35

óþægilega stöðu. Það var alltaf
stutt í grínið og oft veltist maður
um af hlátri út af hlutunum sem
þú sagðir.
Þú varst svo skilningsríkur og
vildir alltaf styðja okkur barna-
börnin í öllu sem við tókum okkur
fyrir hendur.
Sannkallaður höfðingi varstu
og komst fram við þína nánustu af
mikilli reisn og örlæti. Þú tókst
oftar en ekki upp veskið og réttir
mér bláan seðil hvort sem ég
hafði unnið fyrir honum eða ekki.
Allt sem þú gerðir var af kærleika
gert og án skilyrða.
Heima hjá okkur í Dísarási
varstu tíður gestur. Það var alltaf
jafn gott að koma heim eftir lang-
an og erfiðan dag og finna vindla-
lyktina og heyra fréttirnar í
hæsta styrk. Þá vissi maður hver
var í heimsókn. Þú kunnir gott að
meta og það var gaman að stjana
við þig. Hvort sem þú baðst um
gleraugun, kalt að drekka, tesopa
eða axlarnudd þá var það alltaf
sjálfsagt mál og hafði ég ánægju
af.
Þú hélst alltaf með þínum
mönnum í boltanum. Þegar texta-
varpið sýndi að Úlfarnir hefðu
skorað þá rakst þú upp þvílíkt
fagnaðaróp að öllum í kringum
þig brá. Þú varst fyrirmyndar
Kópavogsbúi og heiðursbliki.
Rétt eins og þú hélst með þínum
mönnum, þá hélt ég alltaf með
þér og við vorum í sama liði.
Elsku afi minn, ég kveð þig nú
með söknuð í hjarta. Ég þakka
þér fyrir allt það fallega og góða
sem þú hefur kennt og gefið mér.
Það eru forréttindi að hafa átt þig
sem afa. Ég finn að þú vakir yfir
mér og verndar. Guð geymi þig
og englarnir umvefji þig.
Þín
Katrín (Kata).
„Nú er litli bróðir á leiðinni.“
Þetta sagði amma Steina í hvert
sinn sem eitthvað misfórst hjá
henni, hún missti glas eða rak sig
á. Annað slagið hafði hún rétt fyr-
ir sér því að Reynir var tíður gest-
ur á Bakkastígnum og kom þar
oft við eftir vinnu. Þrátt fyrir
þetta voru miklir kærleikar með
Reyni og ömmu. Þau höfðu þann
sið að kýta endalaust og Reynir
hafði sérstakt lag á að stríða
ömmu svo að uppúr sauð. Ég
fylgdist með á hliðarlínunni og
velti því fyrir mér hvaða mann
þessi litli bróðir hefði að geyma.
Það var ekki fyrr en ég var orðin
18 ára að ég varð þess heiðurs að-
njótandi að fá að kynnast Reyni
betur. Hann réð mig sem ritara á
endurskoðendaskrifstofu sína í
tvö sumur. Ég svaraði í símann og
heyrði: „Er Gunnar við?“ Gunnar
Reynir Magnússon, sem var aldr-
ei kallaður annað en Reynir af
systkinum sínum, var nefnilega
Gunnar í vinnunni. Hann var mik-
ill rólyndismaður á stofunni, tók
vel á móti kúnnunum og tefldi
jafnvel við þá. Hann heyrði illa og
þegar hann sagði „ha“ þá sagði
hann það djúpri langdreginni
röddu svo að merkingin virtist
dýpri og meiri fyrir vikið. Í kaffi-
tímanum hafði hann þann sið að
brjóta kaffibrauðið í tvennt þann-
ig að hver biti fór alltaf í tvennt
áður en hann setti hann upp í sig.
Þegar leið að heyskapnum þá
fannst honum að kraftar mínir
nýttust betur í Nýlendu hjá Há-
koni bróður hans. Þannig hamað-
ist „ritarinn“ í heyskap í nokkra
daga á sumri, mér til mikillar
gleði. Það besta við þennan tíma
var að fá að kynnast því hve mikill
öðlingur hann Reynir var. Leiðir
okkar lágu sjaldan saman eftir að
ég hætti að vinna á stofunni, en í
hvert sinn sem ég hitti hann fann
ég alltaf fyrir hversu hlýr hann
var, og hversu vel hann fylgdist
með öllu. Ég held að síðasta skipt-
ið sem ég hitti Reyni hafi verið
fyrir 10 árum, þegar við Andri
giftum okkur. Það er greypt í
minninguna þegar Reynir sat
með bannárahattinn sinn á stétt-
inni í Dísarhöll ásamt Magnúsi
Skúlasyni, Magnúsi Steinþórs-
syni og fleiri höfðingjum. Guð-
mundur Steingrímsson hélt ræðu
þar sem hann benti á félagana og
tilkynnti að hann hefði pantað
Buena Vista Social Club í brúð-
kaupið. Svona vil ég einmitt
minnast Reynis, eins og „God-
father“, með hatt í sól og sumri.
Elsku Silla, ég samhryggist ykk-
ur öllum.
Katrín Kristjánsdóttir.
Gunnar Reynir móðurbróðir
minn var alltaf kallaður Reynir í
fjölskyldunni, en Gunnar utan
hennar. Þetta kom mér spánskt
fyrir sjónir sem barni man ég.
Reynir er sá af skyldmennum
mínum sem ég hef haft mest sam-
skipti við um ævina frá því ég
man eftir mér. Var fyrst sendur
19 mánaða í sveitina til ömmu og
afa að Nýlendu á Romshvalanesi
þar sem hann var þá ungur
drengur. Hann mun hafa tekið
þátt í að gæta mín og hafa ofan af
fyrir mér ásamt systkinum sín-
um, ekki síst Björgu, næstelstu
systur sinni. Hann var með í
fyrstu sjóferð minni þegar ég var
sjö ára og hjálpaði mér að draga
minn fyrsta fisk. Mig grunar að
fiskurinn hafi fyrst bitið á hjá
honum og síðan hafi hann rétt
mér færið. Hann tók svo mynd af
mér, afa og Hákoni eldra bróður
sínum þar sem ég stýri stoltur
trillunnni hans afa til lands eftir
vel heppnaðan róður.
Leiðir okkar lágu stöðugt sam-
an því hann var mikið á Bakk-
astígnum, æskuheimili mínu, hjá
stóru systur sinni Steinunni, móð-
ur minni og seinna mági sínum
Skúla pabba. Ég minnist þess
sérstaklega þegar þau voru í til-
hugalífinu hann og Silla, hans frá-
bæra kona, hvað þau voru mikið á
Bakkastígnum. Mér fannst þá
strax mikið til um Sillu, var senni-
lega leynilega skotinn í henni.
Pabbi og Reynir urðu miklir vinir
frá upphafi og entist sá vinskapur
til dauðadags.
Mér er sérstaklega minnis-
stætt þegar ég lauk námi í Ox-
ford. Þá komu foreldrar mínir og
auðvitað Reynir og Silla út til að
fagna þessum áfanga mínum með
mér. Það þótti mér afar vænt um.
Vinskapur okkar Reynis var
afar traustur og var hann mér
eiginlega sem sambland af stóra
bróður og náfrænda. Hann vildi
nánast allt fyrir mig gera og yrði
allt of langt að telja það upp
ásamt því sem við höfum svo
brallað saman í gegnum tíðina. Þá
lét hann sér einnig annt um mín
börn, því ekkert var honum óvið-
komandi.
Reynir og Silla, hans trausti líf-
förunautur í blíðu og stríðu, eign-
uðust svo sex mannvænleg börn,
bjuggu sér glæsilegt heimili þar
sem oft var glatt á hjalla. Var
mikill samgangur á milli heimil-
anna og margra jólaveislna minn-
ist ég og annarra atburða þegar
öll fjölskyldan var samankomin á
Bakkastígnum eða í Kópavogin-
um.
Reynir hafði mikinn áhuga á
þjóðmálum, listum og fótbolta.
Hann var vinmargur og farsæll í
starfi enda kom snemma í ljós
hvaða mann hann hafði að geyma.
Blessuð sé minning hans.
Magnús Skúlason.
Þeir voru miklir mátar, Gunn-
ar Reynir og pabbi. Báðir af fá-
tæku fólki. Báðir náðu að klóra
sig til mennta. Báðir komust til
miklu meiri álna en foreldra
þeirra hafði nokkurn tíma dreymt
um (Gunnar til meiri álna en
pabbi), barnmargir og einstak-
lega heppnir með eiginkonur.
Umburðarlyndi þeirra Sillu og
mömmu var talsvert og svona vin-
skapur bæjarstjórans og bæjar-
endurskoðandans þætti lítið fínn í
dag.
Þegar mamma tók upp á því að
veikjast og pabbi upp á því að
deyja fyrir aldur fram voru góð
ráð dýr fyrir unga sveina á Skjól-
brautinni. Þessi ráð fengust frítt
og framboðin af Gunnari og Sillu.
Hvort sem var að skjótast í
Hrauntunguna í kvöldmat, hag-
kvæm umsýsla á dánarbúi eða
vesen með sitt prívat skattfram-
tal; alltaf voru þau boðin og búin
að vera innan handar á hvern
þann veg sem vandinn krafðist.
Mér er minnisstætt þegar ég
hafði unnið sem verktaki um hríð
og að telja fram til skatts virtist
mér óyfirstíganlegt. Ég hringdi í
Gunnar sem bauð mér til fundar á
kontórnum í Ármúlanum til að
kíkja á stöðuna. Fjörutíu mínút-
um síðar var mér létt; framtalið
klárt og ég vissi hvar ég stóð
gagnvart samneyslunni.
Ég hafði heyrt á skotspónum
stuttu áður að Gunnar hafði verið
óheppinn með ráðningu og starfs-
maður dregið sér fé úr fyrirtæk-
inu, honum til nokkurs tjóns.
Undir lok þessa framtalsfundar
spurði ég Gunnar út í þetta og
þennan gaur, sem hafði féflett
hann. „Hann var glaður í fjármál-
um,“ var það eina sem Gunnar
hafði um starfsmanninn að segja.
Gunnar ók alltaf góðum bílum,
það ég man. Meðan við vorum á
Skódum og Volgum stóðu Bjúikk-
ar og Bensar fyrir utan Hraun-
tunguna. Einu sinni sem oftar ók
Gunnar upp Vogatunguna á leið
til vinnu. Fyrir framan hann var
vörubíll frá Hlaðbæ með valtara á
aftanívagni. (Þessa sögu hef ég
frá manni sem var í vörubílnum.)
Slitnar ekki aftanívagninn frá
vörubílnum og við blasir að 40
tonna flikki plægi niður heilu hús-
eignirnar neðan Hlíðarvegar.
Sem betur fer er Bensinn hans
Gunnars rétt á eftir vagninum og
tengivagninn stöðvast framan á
Bensinum. Starfsmaður Hlað-
bæjar bankar á gluggann hjá
Gunnari og að honum opnuðum
gargar malbikunarmaðurinn:
„Ekki hreyfa þig!“ – Gunnar
svarar með sínum venjubundna
lága rómi: „Ég fer ekki fet fyrr en
lögreglan er komin.“
Jafnaðarmaður með jafnaðar-
geð. Þessi mikli áhugamaður um
fótbolta hélt líka alla tíð með
Wolves og lét ekki glepjast af
seinni tíma sökksessum á þeim
vettvangi. Ég man þegar Breiða-
blik afrekaði að vinna síðasta leik
á tímabili og komast upp um deild
(það er ekki nokkur leið að muna í
hvaða skipti það var). Það var
þörf á partíi og Gunnar ákvað í
snatri að bjóða öllu liðinu, á sinn
kostnað, strax eftir leik upp á bjór
og pítsu í Hamraborginni. Það
var skemmtileg samkoma. Þann-
ig man ég hann. Mundi sína fá-
tækt og leyfði öðrum að njóta
sinna álna. Frú Sigurlaugu og
öllu þeirra Gunnars venslafólki
votta ég samúð.
Eiríkur Hjálmarsson.
„Volduga hjartaslag hafdjúpsins kalda,
af hljóm þínum drekk ég mér kraft og
frið.“
(E.B.)
Gunnar var ekki maður
margra orða. Hann var eins og
aðrir mótaður af aðstæðum og
umhverfi. Fæddur á Nýlendu við
Hvalsnes þar sem faðir hans var
útvegsbóndi og lífsbaráttan
tengdist landi og sjó. Dugnaðinn
og seigluna sótti hann áreiðan-
lega til þessara aðstæðna og
kannski hafði kraftmikil aldan
sem brotnaði við ströndina gefið
honum þá miklu ró sem var yfir
honum.
Ég sá Gunnar fyrst vorið 1965
og því samtali hef ég aldrei
gleymt. Hann hafði þá stofnað
eigið endurskoðunarfyrirtæki til
húsa að Hafnarstræti 15. Ég vildi
komast að sem nemi í endurskoð-
un og hann var tilbúinn að taka
mig í læri. Rödd hans var lág, ró-
leg og yfirveguð. Hann var með
skerta heyrn og þetta var fyrir
tíma heyrnartækjanna. Hann bar
hönd upp að eyranu til að heyra
betur.
Allt fas hans vakti traust og
samningum okkar lauk á stuttum
tíma. Hann ákvað að taka sautján
ára ungling í læri og gera honum
kleift að takast á við nýja mögu-
leika og tækifæri í lífinu.
Viðskiptavinir Gunnars voru
margir. Flestir þurftu aðstoð við
að standa skil á sköttum til sam-
félagsins. Jafnframt margir
smærri atvinnurekendur sem
þurftu að hafa bókhald sitt í lagi
til að gefa rétta mynd af efnahag
og skattskyldu. Þessi fjölmenni
hópur kaupmanna, iðnaðar-
manna, lækna, sjómanna, verka-
manna, iðnrekenda og annarra
þurfti margvíslega aðra þjónustu.
Það þurfti að leita ráða og eiga
einhvern að sem var hægt að
treysta í viðskiptalegum málum,
en jafnframt í viðkvæmum per-
sónulegum málum. Gunnar naut
þessa trausts og ráð hans reynd-
ust öllum vel. Hann bjó yfir mik-
illi þekkingu á skattamálum og
var góður fjármálamaður. Auk
þess var hann góður samninga-
maður. Við sem unnum með hon-
um nutum trausts hans og lærð-
um fljótt að vinna sjálfstætt.
Vinnudagarnir voru langir og
oft var ástæða til að hafa áhyggj-
ur af heilsu Gunnars þegar álagið
var mikið. Hann kunni ekki að
hlífa sér og aldrei heyrði ég hann
kvarta. Hann var reyndar ekki
mikið fyrir að tala um sjálfan sig,
hafði þeim mun meiri áhuga á
málefnum annarra.
Gunnar var áhugamaður um
félagsmál og þjóðmál. Hann var
einlægur Kópavogsbúi og var
mjög annt um hag bæjarins.
Hann var lengi endurskoðandi
bæjarfélagsins og mikill stuðn-
ingsmaður íþrótta og tónlistarlífs.
Hann sat jafnframt lengi í stjórn
Félags löggiltra endurskoðenda.
Í Kópavoginum byggðu hann
og hans góða kona, Sigurlaug
Zóphaníasdóttir, sitt heimili,
fyrst á Digranesvegi og síðan í
Hrauntungu. Þar naut barnahóp-
urinn mikillar ástúðar og síðan öll
þeirra stóra fjölskylda. Silla var
hans stoð og stytta í lífinu og hún
hélt saman fjölskyldu og heimili í
annríki Gunnars. Með hógværð,
dugnaði og fyrirhyggju tókst hon-
um að leggja mikið af mörkum til
samfélags síns og styðja stóra
fjölskyldu með ráðum og dáð.
Við Sigurjóna þökkum vináttu
og samfylgd. Við höfum alla tíð
fundið hlýju hans og stuðning. Við
vottum Sillu og allri fjölskyldunni
okkar dýpstu samúð og biðjum
góðan Guð að styrkja þau.
Halldór Ásgrímsson.
Það var kókkælir á skrifstof-
unni hjá honum og þar hékk und-
arleg svarthvít mynd, aflöng og
ruglingsleg með enn undarlegra
nafni, Guernica, uppi á vegg.
Hann bauð okkur upp á litla
kók í gleri og hafði alltaf tíma til
að spjalla. Svo tók hann upp vesk-
ið og við Mæja gátum farið á
Skalla og fengið okkur franskar.
Við fengum stundum far með
honum áleiðis og í Bjúkkunum og
Bensanum hrísluðust þægindin
um mig og þar lærði ég að meta
hvað góður bíll er.
Aldrei kom ég að tómum kof-
unum hjá honum, fróður, vel les-
inn og fylgdist vel með. Best
fannst mér þó hvað það var gott
að hlæja með honum, hann hafði
svo góða kímnigáfu sem laumað-
ist einhvern veginn út um annað
munnvikið og svo hafði hann
þessa líka stóísku ró.
Seinna þegar ég settist í sófann
hjá honum í Hrauntungunni þá
vildi hann fá fréttir af öllu mínu
fólki og var annt um að allt gengi
vel og að allir væru við góða
heilsu.
Gunnar Reynir var góður mað-
ur, umhyggjusamur og með milda
nærveru, sannkallaður höfðingi í
einu og öllu.
Elsku Silla, Mæja, Anna,
Guðný, Guðrún, Hákon, Bjössi og
fjölskyldur, megi minningin um
góðan mann lýsa ykkur í sorginni.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn.)
Sigríður
Guðmundsdóttir.
MINNINGAR 35
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 14. DESEMBER 2012
Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is Símar: 565 5892 & 896 8242
ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR
Sverrir
Einarsson
Kristín
Ingólfsdóttir
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Suðurhlíð 35, Reykjavík • Símar 581 3300 & 896 8242 • www.utforin.is
Alúð - virðing - traust
Áratuga reynsla
Vaktsími:
581 3300 & 896 8242
www.utforin.is
Allan sólarhringinn
✝
Okkar ástkæra móðir, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
ÞÓRUNN ALDA BJÖRNSDÓTTIR
frá Kirkjulandi,
Vestmannaeyjum,
síðar Meistaravöllum 9,
Reykjavík,
sem lést sunnudaginn 9. desember verður
jarðsungin frá Háteigskirkju þriðjudaginn 18. desember
kl. 15.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Kvenfélagið Líkn,
Vestmannaeyjum.
Lára Halla Jóhannesdóttir, Páll Sigurðarson,
Birna Valgerður Jóhannesdóttir, Jóhann Ingi Einarsson,
Guðbjörg Ásta Jóhannesdóttir, Adolf Bjarnason,
Ágústa Ágústsdóttir,
Brynjólfur Jóhannesson, María B. Filippusdóttir,
ömmu- og langömmubörn.
✝
Hjartans þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og vinarhug við andlát og útför
okkar elskulegu
VALBORGAR SIGURÐARDÓTTUR
sem lést sunnudaginn 25. nóvember.
Börn, tengdabörn og barnabörn.
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
AUÐUR JÓNA ÁRNADÓTTIR,
Framnesvegi 20,
Keflavík,
lést í faðmi fjölskyldu sinnar á krabbameins-
lækningadeild 11E, Landspítalanum,
sunnudaginn 9. desember.
Útförin fer fram frá Keflavíkurkirkju mánudaginn 17. desember
kl. 13.00.
Sæmundur Hinriksson,
Eðalrein M. Sæmundsdóttir, Hafliði R. Jónsson,
Kristín A. Sæmundsdóttir, Gunnar V. Ómarsson,
Lilja D. Sæmundsdóttir, Davíð Heimisson,
Íris D. Sæmundsdóttir, Vignir Óskarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær eiginmaður minn og faðir okkar,
EUGENE R. MATICKO,
lést á heimili sínu í Fairfax, Virginíu,
þriðjudaginn 11. desember.
Guðrún Ragnarsdóttir Maticko,
Karen, María, John Ragnar og Rebecca,
tengdasynir og barnabörn.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ANNA ÞORVALDSDÓTTIR,
Boðaþingi 5,
áður Háaleitisbraut 31,
andaðist mánudaginn 3. desember.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
Dóra Steinsdóttir, Páll Guðbergsson,
Ásta Steinsdóttir, Jörgen Pétur Guðjónsson,
Guðmundur Steinsson,
Þorvaldur Steinsson, Guðrún Ólöf Þorbergsdóttir,