Morgunblaðið - 14.12.2012, Blaðsíða 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 14. DESEMBER 2012
✝ Unnur ÞóraÞorgilsdóttir
fæddist 8. apríl 1920
í Mýrarhúsum á
Miðnesi á Suður-
nesjum. Hún lést 2.
desember síðastlið-
inn á Hrafnistu í
Laugarási í Reykja-
vík.
Foreldrar henn-
ar voru Þorgils
Árnason, f. 21.6.
1878, d. 1.4. 1927, og Unnur Sig-
urðardóttir, f. 16.6. 1886, d. 28.6.
1965. Unnur og Þorgils voru ætt-
uð úr Vestur-Landeyjum. Systk-
ini Unnar Þóru voru Guðbjörg
Sigríður, f. 4.2. 1904, d. 1964,
Árný Sveinbjörg, f. 17.10. 1906,
d. 1997, Eyjólfur, f. 28.4. 1908, d.
1989, Helgi Kristinn, f. 14.10.
1909, d. 1981, Júlíana, f. 7. 7.
1912, d. 9. s.m., Ólafía Ingibjörg,
f. 23.9. 1913, d. 1993, Guðbjartur,
f. 11.5. 1916, d. 1979, Lovísa, f.
25.2. 1923, d. 2007, Óskar, f. 28.2.
1924, d. 1931 og Ásdís, f. 6.12.
1926, d. 2007.
Árið 1945 giftist Unnur Þóra
Baldri Sigurðssyni, f. 12.1. 1923,
d. 10.12. 2000. Foreldrar hans
voru Sigurður Eyjólfsson og Þor-
björg Vigfúsdóttir. Heimili Bald-
Stefánsdóttir, og eiga þau tvö
börn; b) Baldur.
Þóra fór ung að vinna í fiski á
Suðurnesjum, í síld á Siglufirði
og við þjónustustörf á Þingvöll-
um. Haustið 1939 fór hún í Hér-
aðsskólann á Laugarvatni og hóf
síðan nám við Ljósmæðraskóla
Íslands í Reykjavík og útskrif-
aðist þaðan lýðveldisárið 1944.
Að loknu námi var hún fyrst ljós-
móðir á fæðingardeild Landspít-
alans og svo frá 1946 til 1952 ljós-
móðir í Miðnes- og
Gerðahreppsumdæmi. Hún fékk
ársleyfi 1948 og hélt til Noregs.
Þar starfaði hún við Sanitetskl-
inikken í Stavanger. Á árunum
1952-1973 var Þóra heimavinn-
andi húsmóðir, en sinnti líka
ýmsu tilfallandi. Árið 1973 hóf
hún aftur starf sem ljósmóðir við
Sjúkrahús Keflavíkur. Þar starf-
aði hún til sjötugs. Þóra var lengi
áhugasamur félagi í Kvenfélag-
inu Hvöt í Sandgerði. Einnig var
henni falið að sitja í skóla- og
barnaverndarnefndum Sand-
gerðis fyrir Miðneshrepp. Þegar
hún hætti störfum fluttu þau
hjónin í Kópavog og bjuggu þar í
nábýli við börn sín og náðu að
fagna gullbrúðkaupi saman sum-
arið 2000. Nokkru eftir fráfall
Baldurs flutti Þóra á Hrafnistu í
Laugarási. Þar naut hún ein-
staklega góðrar umönnunar.
Útför Unnar Þóru fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 14. desem-
ber 2012, og hefst athöfnin
klukkan 13.
urs og Þóru var
lengi í Sandgerði,
fyrst á Túngötu 12,
svo á Holtsgötu 10.
Börn Þóru og
Baldurs eru: 1)
Þorgils, lyfjafræð-
ingur, f. 13.11. 1951,
maki Inga Jóns-
dóttir. Þeirra börn:
a) Helgi, maki
Linda Nåbye, og
eiga þau þrjú börn;
b) Þóra, sambýlismaður Árni Sig-
urðsson. 2) Sigurbjörg, kennari,
f. 23.6. 1953, maki Ásgeir Bein-
teinsson. Þeirra dætur: a) Unnur
Þóra, maki Jean Babtiste Pila, og
eiga þau tvö börn; b) Nanna Rún,
maki Steindór G. Steindórsson,
og eiga þau eina dóttur; c) Arna
Sif, sambýlismaður Davíð Arn-
arsson. 3) Hallur Andrés, við-
skiptafræðingur, f. 11.10. 1954,
maki Kristín Sædal Sigtryggs-
dóttir. Dætur þeirra: a) Klara
Öfjörð Sigfúsdóttir, maki Stein-
dór Guðmundsson og eiga þau
tvo syni; b) Halla Ösp, og á hún
tvö börn; c)Tinna. 4) Sigurður,
lífefnafræðingur, f. 13.2. 1958,
maki Borghildur Sigurbergs-
dóttir. Synir þeirra: a) Sigur-
berg, sambýliskona Sylvía Lind
Tengdamóðir mín Unnur Þóra,
kölluð Þóra, er síðust úr hópi sam-
heldinna systkina að kveðja þenn-
an heim. Hún lifði miklar sam-
félagsbreytingar og aðstæður
ömmubarnanna, sem voru henni
kær og hændust að henni, eru
ólíkar.
Systkinin kenndu sig við Þórs-
hamar í Sandgerði, þurrabúð úr
landi Landakots. Þangað fluttu
foreldrar Þóru með sjö börn upp
úr 1920 og er Þóra þá yngst. Í
Þórshamri bættust þrjú börn í
hópinn. Þorgils faðir Þóru lést að-
eins 48 ára gamall úr lungnabólgu
sem oftast var ólæknanleg á þess-
um tíma. Þá vantaði Þóru bara
viku í 7 ára afmæli sitt og móðirin
Unnur orðin ekkja aðeins 41 árs
að aldri, búin að ala 12 börn og
missa 2. Yngsta barnið aðeins 4
mánaða og 6 barnanna yngri en
14. Elstu dæturnar voru 21 og 23
ára og elstu synirnir 18 og 19 ára.
Með hjálp þeirra náði Unnur að
halda heimili og rækta samheldni
systkinanna sem enn misstu er
bróðir þeirra drukknaði 7 ára
gamall. Þröngt var í búi og
snemma þurftu allir að hjálpast
að. Þessi ár mótuðu Þóru og
nægjusemi er orð sem lýsir henni
vel, en einnig dugnaður, forvitni,
áræði.
Á þessum tíma var ekki sjálf-
gefið að fá að læra en Þóra var
námfús og með hjálp Eyva bróður
síns náði hún að fara einn vetur í
Héraðsskólann á Laugarvatni og
ljúka námi frá Ljósmæðraskóla
Íslands. Fljótlega að loknu námi
tók hún við starfi ljósmóður á sín-
um heimaslóðum. Í ársleyfi starf-
aði Þóra sem ljósmóðir í Noregi
og er ævintýrabragur yfir ferðinni
sem farin var í árdaga flugs á Ís-
landi; 6 klukkustunda flug til
Bergen og síðan sigling til Stav-
anger. Þetta var dýrmæt reynsla
en líka erfið því mikill vöruskortur
ríkti eftir lok heimsstyrjaldarinn-
ar. Þóra snéri síðan aftur heim til
starfs síns og vann sem ljósmóðir
þar til hún átti von á sínu þriðja
barni og aftur eftir að börnin voru
farin að heiman. Hún stofnaði fjöl-
skyldu með Baldri sem var sjó-
maður, síðar útgerðarmaður og
loks fiskmatsmaður. Samband
þeirra var farsælt og gullbrúð-
kaupi fagnað skömmu áður en
Baldur lést. Þau eignuðust 5 börn
en misstu 1. Ömmubörnin urðu 10
og langömmubörnin eru orðin 12.
Í starfi sínu sem ljósmóðir,
móðir og amma naut umhyggja
Þóru sín vel. Hún vildi vera innan
um fólk, tranaði sér ekki fram en
leitað var til hennar. Hún hvatti
börn sín áfram, var ekki strangur
uppalandi en leiðbeindi. Hún tók
mér sem tengdadóttur einstak-
lega vel og ég á henni margt að
þakka. Ömmubörnin nutu þess að
fá að gramsa í gömlu dóti því nýtni
Þóru kom í veg fyrir að nokkru
væri kastað á glæ. Þau, líkt og ég,
nutu þess að borða pönnukökurn-
ar, súkkulaðikökuna með hvíta
kreminu og önnur veisluföng. Við
nutum nærveru hennar og gjaf-
mildi. Þóra fylgdist vel með frétt-
um og dægurmálum, gat haft
sterkar skoðanir, en var skynsöm
kona sem hægt var að rökræða
við. Hún var tilfinningavera og
gat verið viðkvæm bæði í sorg og
gleði.
Síðustu árin bjó Þóra á Hrafn-
istu er heilsan fór þverrandi og
eru starfsfólkinu færðar alúðar-
þakkir fyrir umönnunina. Við leið-
arlok leita afkomendur í gnótt
góðra minninga; ég kveð kæra
tengdamóður.
Inga Jónsdóttir.
Dagarnir koma einn af öðrum,
fólkið skilar dagsverkum sínu,
gengur til náða og sofnar. Það má
líkja ævi manna við dagsverk, því
að hver dagur felur í sér þá þætti
og þræði sem einnig má sjá í ævi-
ferlinum. Við fæðumst að morgni,
erum búin að átta okkur og
mennta um hádegi og komin til
vits og vitundar. Eftir hádegið
njótum við þess sem við lögðum
grunn að um morguninn og
blómstrum í verkum okkar. Við
dagslok horfum við yfir verkin og
njótum hvíldar um kvöldið.
Oft segjum við að þessi eða
hinn sem fallinn er frá hafi skilað
góðu dagsverki og hafi átt rétt á
að hvíla sig, hafi unnið fyrir hvíld-
inni. Þegar ég hugsa um tengda-
móður mína Þóru Þorgilsdóttur
finnst mér fátt eiga betur við en
þessi líking. Hún skilaði góðu
dagsverki.
Hennar afrek var dagsverkið
sem móðir, tengdamóðir, amma,
langamma og síðast en ekki síst
ljósmóðir sem tók á móti um 500
börnum. Þegar ég kynntist Þóru
sem hugsanlegur eða mögulegur
tengdasonur haustið 1974 fannst
mér hún ákveðin kona og ekki
skoðanalaus. Ég varð svolítið óör-
uggur í návist hennar í fyrstu.
Hún setti mig í ýmis próf og vildi
vita hvaða mann ég hafði að
geyma. Mér fannst ég þurfa að
hafa varann á mér. Þannig háttaði
til með mig eins og stundum var,
og er víst enn, að ég fluttist inn til
minnar heittelskuðu á heimili
Þóru og Baldurs á Holtsgötunni í
Sandgerði. Mér fannst ég vera
boðflenna en sá misskilningur fór
fljótt af mér.
Brátt varð mér ljóst að ég var
kominn inn á heimili þar sem
börnin voru elskuð, dáð, hvött og
studd. Hinn mögulegi tengdason-
ur var tekinn í faðm þessarar fjöl-
skyldu frá fyrsta degi og það var
og hefur verið mín gæfa. Hagur
barnanna og metnaður fyrir
þeirra hönd var Baldri og Þóru
allt. Þegar ég kom fyrst, þá var
sófasettið í stofunni ósamstætt.
Ég áttaði mig fljótlega á því að
ástæðan var sú að peningarnir
fóru fyrst og fremst í að styðja við
menntun barnanna í Reykjavík og
síðar á Laugarvatni og því þurfti
að fara vel með peninga. Það var
enginn skortur á heimilinu en það
voru heldur ekki tekin lán til að
veita sér umfram getu. Ég verð að
viðurkenna að þetta skildi ég ekki
alveg í fyrstu, fávís borgarbúinn
þar sem flest þurfti að veita sér.
Það eru forréttindi að fá að
eiga, fyrir fjölskyldu mína, fyrir-
mynd í konu eins og Þóru tengda-
móður. Eiga sögur og minningar
um mikilhæfa og heiðarlega
hversdagskonu sem elskaði börn
sín án skilyrða, vann dagsverk sitt
af nærfærni og var móðir með
stóru emmi. Hún og Baldur voru
alltaf reiðubúin til hjálpar og
stuðnings þegar maður þurfti
mest á því að halda á meðan fjöl-
skylda mín og Sigurbjargar var að
vaxa úr grasi.
Blessuð sé minningin um Unni
Þóru Þorgilsdóttur, sanna
tengdamóður.
Ásgeir Beinteinsson.
Amma Þóra okkar var svo
margt.
Hún var hávaxin, dökkhærð,
myndarleg kona með brún augu.
Það var alltaf svo gott að koma
til ömmu og afa og síðar ömmu,
eftir að afi Baldur dó. Amma hélt
hlýlegt heimili og tók vel á móti
öllum.
Á boðstólum voru ýmsar kræs-
ingar við mismunandi tilefni, kjöt-
bollur með brúnni sósu, grautur
með rjóma, heimagerðar flatkök-
ur, mömmukossar, upprúllaðar
pönnukökur með bráðnum sykri
og „after eight“ í silfraðri öskju.
Líkt og konur af sömu kynslóð,
var amma fyrirmyndarhúsmóðir,
dugleg, útsjónarsöm og hagsýn.
Hún amma Þóra var ekki „bara“
fyrirmyndarhúsmóðir heldur
kona sem var sjálfstæð og sér-
staklega metnaðarfull fyrir sína
hönd og afkomenda sinna. Hún
lagði nefnilega mikið á sig til að
geta menntað sig sem ljósmóðir
og seinna fór hún til Noregs í
starfsþjálfun. Að sama skapi lagði
hún mikla áherslu á að börnin sín
gætu öðlast menntun. Þetta þykir
okkur aðdáunarvert.
Við brosum út í annað þegar við
minnumst þess hvað amma gat
verið skemmtilega hreinskilin. At-
hugasemdir líkt og „þú hefur fitn-
að“, „hvað er verið að skíra barnið
þetta“, „þú þarft að láta klippa á
þér hárið“ og svo framvegis voru
ekki óalgengar. Hún gat líka blót-
að eins og gamall sjóari, en ekki
verður farið nánar út í það hér.
Þegar amma var orðin léleg og
skammtímaminnið að mestu leyti
farið sá maður glitta í gömlu góðu
ömmu Þóru í gegnum athuga-
semdir hennar. Þrátt fyrir að þær
gætu stundum verið í þá átt að
vera móðgandi fengu þær okkur
til að brosa og við höfðum gaman
af, því að þá sáum við ömmu Þóru.
Eftir að amma dó settumst við
systurnar niður og rifjuðum upp
minningar okkar um ömmu. Þá
komumst við að því að þrátt fyrir
að það séu þó nokkur ár á milli
okkar systra, þá eigum við það all-
ar sameiginlegt að amma kenndi
okkur hverri og einni kóngakapal
og faðirvorið.
Við systur minnumst ömmu
Þóru með hlýju í hjarta og þakk-
læti fyrir allt sem hún hefur gert
fyrir okkur. Hún var einstök kona
og munum við reyna okkar besta
til að feta í fótspor hennar; hafa
metnað í námi og starfi, halda fal-
legt heimili og umfram allt hugsa
vel um okkar nánustu.
Hvíldu í friði, elsku amma Þóra
okkar.
Unnur Þóra, Nanna Rún
og Arna Sif.
Móðursystir mín, Unnur Þóra
Þorgilsdóttir ljósmóðir, frá Þórs-
hamri í Sandgerði, lést í hárri elli
sunnudaginn 2. desember sl. Nú á
kveðjustund langar mig til að
minnast hennar með nokkrum orð-
um. Unnur Þóra, ævinlega kölluð
Þóra, náði hæstum aldri systkin-
anna tólf frá Þórshamri. Það sem
einkenndi Þóru og reyndar öll
systkinin var dugnaður, sjálfs-
bjargarviðleitni og áhugi á að kom-
ast í skóla ef nokkur kostur var á.
Þorgils afi á Þórshamri var alla tíð
lestrarhestur ef næðisstund gafst.
Vinnusemi og samheldni
tryggði að fjölskyldunni á Þórs-
hamri varð ekki sundrað þegar
Þorgils afi dó úr lungnabólgu á
besta aldri vorið 1927. Þóra sagði
oft frá því að þá, sjö ára gömul,
hefði hún áhyggjufull hlustað á
eldri systkini sín, sem komin voru
á vinnualdur, og Unni ömmu ræða
saman um hvaða ráð dygðu til þess
að halda heimilinu saman og koma
í veg fyrir afskipti hreppstjórans af
því. Á þessum tímum var nefnilega
alvanalegt að splundra fjölskyld-
um við þessar aðstæður og setja
börn undir fermingaraldri niður
hjá vandalausum; gera þau að nið-
ursetningum. Ekkjan fékk þá
stundum fyrir náð og miskunn að
hafa með sér eitt barn í vinnu-
mennskunni.
Þóra var glæsileg kona svo eftir
var tekið, svolítið suðræn í útliti.
Hún var alla tíð mjög ábyrg, ná-
kvæm og samviskusöm, auk þess
hafði hún gott innsæi, sem dugði
henni vel í ljósmóðurfræðunum.
Hún útskrifaðist frá Ljósmæðra-
skóla Íslands haustið 1944, stund-
aði framhaldsnám í Stafangri í
Noregi og var ljósmóðir í Sand-
gerði, Garði og Keflavík. Þóra var
sterkbyggð og heilsuhraust lengst
af. Síðustu árin var nærminnið far-
ið að gefa sig en hún mundi allt
gamalt. Þegar ég heimsótti hana í
vor sem leið á Hrafnistu tók hún
mér vel eins og ævinlega.
Baldur Sigurðsson, maður
Þóru, var ljúfmenni og góðmenni.
Mér er í minni, þegar ég var barn
og unglingur og fór með foreldr-
um mínum suðureftir í heimsókn
til skyldfólksins í Sandgerði og
Keflavík, hve gott var að koma á
heimili Þóru og Baldurs, fyrst á
Túngötu 12, síðar á Holtsgötu 10.
Auðvitað man ég betur eftir hús-
inu á Holtsgötunni, sem þau
byggðu sjálf um 1960 eftir verð-
launateikningu Sigvalda Thordar-
son arkitekts.
Bílaeign varð ekki almenn hér
á landi fyrr en eftir 1960, en Bald-
ur og Þóra eignuðust Skoda-fólks-
bíl nokkru fyrir 1960 og þegar þau
bjuggu í Sandgerði gátu þau farið
oft til Reykjavíkur og heimsótt
systkini Þóru þar.
Eins langt og ég man hafa verið
góð tengsl við börn móðursystur
minnar og Baldurs og við nafni
minn, elsti sonur þeirra, höfum
verið nánir vinir.
Ekki get ég sleppt því hér að
þakka Þóru og Baldri alla vin-
semdina og umhyggjuna við for-
eldra mína fyrr á árum og eins við
Oddnýju, systur mína, en til henn-
ar komu þau nær daglega í veik-
indum hennar.
Guð blessi minningu Þóru Þor-
gilsdóttur frá Þórshamri.
Þorgils Jónasson.
Unnur Þóra
Þorgilsdóttir
✝ Kristín Páls-dóttir fæddist á
Víðidalsá í Stranda-
sýslu 17. júlí 1919.
Hún lést á dvalar-
heimilinu Hlíð á Ak-
ureyri 5. desember
sl.
Foreldrar henn-
ar voru Páll Gísla-
son, bóndi og odd-
viti, f. 1877, d. 1962,
og Þorsteinsína
Guðrún Brynjólfsdóttir, f. 1880,
d. 1969. Systkini Kristínar voru:
Stefán, f. 1907, d. 1998; Gísli, f.
1908, d. 1908; Sigríður, f. 1909,
d. 2003; Ragnheiður, f. 1911, d.
2000; Kristbjörg, f. 1912, d. 1969;
Þorbjörg, f. 1914, d. 2006; Bryn-
hildur, f. 1916, d. 2008; Gestur, f.
1917, d. 1983; Gísli, f. 1919, d.
1919. Uppeldisbróðir þeirra
Ingólfur, f. 1967, kvæntur Ann-
ette Marie Hansen, f. 1968 og
eiga þau fjögur börn. b) Pálmi
Reyr, f. 1974, í sambúð með Ingi-
björgu Ósk Pétursdóttur, f. 1977
og eiga þau eitt barn. 2) Lárus
menntaskólakennari, f. 1948,
kvæntur Ruth Jóhannsdóttur, f.
1949. Börn þeirra eru: a) Guð-
rún, f. 1970, gift Einari Clausen,
f. 1965, og eiga þau tvö börn og
Einar á son fyrir. b) Kristín, f.
1975. 3) Sigurður bóndi, f. 1956,
hann var kvæntur Sigurlaugu J.
Vilhjálmsdóttur, f. 1959. Börn
þeirra eru: a) Bjarkey, f. 1978,
gift Guðmundi F. Þórðarsyni, f.
1978 og eiga þau tvö börn. b) Vil-
hjálmur Ingi, f. 1980, í sambúð
með Helgu H. Óladóttur, f. 1985
og eiga þau eitt barn og Helga á
son fyrir.
Útför Kristínar verður gerð
frá Akureyrarkirkju í dag, 14.
desember 2012, og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
systkina var Páll
Traustason, f. 1930,
d. 1998. Kristín
stundaði nám við
Héraðsskólann að
Reykjum í Hrúta-
firði og við Hús-
mæðraskólann að
Laugum í Reykja-
dal. Árið 1944 giftist
Kristín Ingólfi Lár-
ussyni, f. 24. mars
1915. Þau Kristín og
Ingólfur stofnuðu og byggðu upp
nýbýlið Hnitbjörg í Strandasýslu.
Árið 1955 fluttu þau sig í Eyja-
fjörð og bjuggu að Gröf í Öng-
ulsstaðahreppi þar til þau fluttu
til Akureyrar árið 1979.
Kristín og Ingólfur eignuðust
þrjá syni: 1) Þorsteinn bóndi, f.
1944, kvæntur Ólöfu Pálmadótt-
ur, f. 1948. Börn þeirra eru: a)
Hvernig kveður maður ömmu
sína sem maður hefur átt samleið
með í yfir fjörutíu ár? Óskin um
að eiga ömmu áfram að í lifanda
lífi er eflaust eigingjörn, sér í lagi
þegar raunin er sú að amma náði
háum aldri og átti að baki gott
ævistarf.
Því get ég kvatt mín gömlu föðurtún
án geigs og trega, þegar yfir lýkur,
að hugur leitar hærra fjallsins brún,
og heitur blærinn vanga mína strýkur.
Í lofti blika ljóssins helgu vé
og lýsa mér og vinum mínum öllum.
Um himindjúpin horfi ég og sé,
að hillir uppi land með hvítum fjöllum.
(Davíð Stefánsson)
Minningabrotin eru mörg, við
amma saman og allir þeir sem á
vegi okkar verða fá að heyra frá
henni „Þessa á ég, við erum sagð-
ar líkar, finnst þér það ekki?“
Hún amma lá ekki á skoðunum
sínum. Hún var ekki sátt við son-
ardóttur sína þegar langömmu-
börnin fóru á leikskóla, hún vildi
hafa mæður heima með börnin.
Þversögn ömmu var skemmtileg
því hennar ósk til mín var að ég
næði mér í menntun og um leið
sjálfstæði.
Amma fæddist inn í stóra fjöl-
skyldu á Ströndum og þekki ég þá
sögu eingöngu af frásögnum ann-
arra. Ég þekkti hinsvegar hjarta-
hlýju ömmu minnar sem vildi mér
allt hið besta. Hún áréttaði það
reglulega með því að segja: „Ég
vil öllum vel, ég vil engum illt,“
strauk mér svo um vangann.
Þegar ég kom norður eða
amma suður þá spiluðum við
rommý og stigin voru talin, þegar
við höfðum spilafélaga þá var spil-
uð vist. Amma var mikil keppn-
ismanneskja, hún átti það til að
hrópa upp yfir sig: „Hvað ertu að
gera, stelpa, sástu ekki að ég var
að vísa með tíglinum áðan?“
Ömmu fannst betra að vinna og
ekki laust við að hún hefði ein-
stöku sinnum aðeins aðlagað regl-
urnar að sér.
Fjöldann allan af símtölum átt-
um við í gegnum tíðina þar sem
amma heilsaði alltaf á sama máta:
„Nú er ég á leiðinni í mat til þín,
hvað ætlar þú að elda fyrir mig?“
Þetta fannst okkur alltaf jafn
skemmtilegt þótt fjöll og firðir
skildu okkur að. Næsta spurning
var að spyrja frétta af mínu fólki
og blessa það hvað ég væri lán-
söm að eiga heilbrigð börn og góð-
an mann. Þetta segir margt um
mælikvarða þeirrar kynslóðar
sem nú kveður, lífsgæðin voru
mæld í vinnuframlagi, dugnaði og
seiglu.
Amma kunni að meta það góða
í lífinu, hún hafði yndi af manna-
mótum, lagði mikla áherslu á
hressileika og var með eindæm-
um forvitin. Á dvalarheimilinu
Hlíð bjó amma með afa síðustu ár-
in og naut ákaflega góðrar
umönnunar sem ber að þakka.
Nú er blessunin hún amma mín
farin úr þessu jarðlífi síðust syst-
kinanna frá Víðidalsá. Eftir situr
elskulegur afi minn sem horfir á
eftir lífsförunauti sínum. Sam-
band afa og ömmu var einstakt
eða rétt eins og amma sagði: „Já,
við Ingi minn Lár, við erum búin
að vera gift í bráðum 70 ár og
aldrei skilið.“ Svo hló hún sínum
dillandi hlátri. Elsku amma mín,
hafðu þökk fyrir allt.
Ó, láttu, Kristur,
þá laun sín fá,
er ljós þín kveiktu,
er lýstu þá.
Ég sé þær sólir,
mín sál er klökk
af helgri hrifning
og hjartans þökk.
Lýstu þeim héðan
er lokast brá,
heilaga Guðsmóðir,
himnum frá.
(Stefán frá Hvítadal)
Guðrún Lárusdóttir.
Kristín Pálsdóttir