Morgunblaðið - 19.07.2013, Blaðsíða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. JÚLÍ 2013
✝ Elísabet Sig-urðardóttir
fæddist á Gafli í
Víðidal, V-Hún. 13.
maí 1933. Hún lést
14. júlí 2013.
Foreldrar henn-
ar voru Emilía Sig-
fúsdóttir, f. 26.11.
1898, d. 8.9. 1994
og Sigurður Magn-
ússon, f. 13.5.
1888, d. 22.11.
1961. Systkini Elísabetar: Ingv-
ar Sigurðsson, f. 31.12. 1925,
Sverrir Ósmann Sigurðsson, f.
21.1. 1928, Magnús Sigurðsson,
f. 25.3. 1930, þeir eru allir látn-
ir. Eftirlifandi systkini eru
Karl Bergdal Sigurðsson, f.
12.3. 1935 og Lovísa Sigurð-
ardóttir, f. 2.11. 1941. Börn:
Karl Birgir Þórðarson, f. 13.7.
1957, Angantýr
Sigurðsson, f. 10.1.
1959.
Elísabet giftist
Ásmundi Pálssyni,
f. 20.8. 1943, 2. júlí
1967. Börn þeirra
eru: Una Sigríður
Ásmundsdóttir, f.
22.2. 1967, gift
Óskari Guðjóni
Kjartanssyni, þau
eiga fimm börn og
tvö barnabörn, Sigurður Páll
Ásmundsson, f. 7.8. 1968, giftur
Jennylyn Ásmundsson, þau
eiga tvö börn og Ásmundur Ás-
mundsson, f. 8.11. 1978, giftur
Önnu Sigurðardóttur, þau eiga
tvo syni.
Útför Elísabetar fer fram frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum
í dag, 19. júlí 2013, kl. 14.
Ég elska þig mamma af öllu
mínu hjarta og mun sakna þín
alltaf. Þú varst svo stór partur af
lífi mínu og tókst þátt í öllu sem ég
tók mér fyrir hendur, hvattir mig
og studdir. Þú sagðir við mig áður
en þú fórst að þú hefðir alltaf ver-
ið svo eigingjörn á mig og að þú
vildir hafa mig hjá þér og veistu
mamma, að það var allt í lagi. Þú
sagðir mér einnig að þú elskaðir
mig svo mikið að orð fengju því
ekki lýst og að þú vonaðir að Guð
gæfi að okkur mundi öllum farn-
ast vel. Við vorum líka alltaf svo
mikið saman, hringdumst á mörg-
um sinnum á dag og þú vildir allt-
af að ég kæmi til þín á hverjum
degi sem ég reyndi alltaf að gera.
Ég er svo þakklát fyrir allt sem þú
gerðir fyrir mig, hversu mikið þú
varst alltaf hjá mér þegar ég eign-
aðist barnabörnin þín fimm sem
þú elskaðir og gafst svo mikið,
hversu mikið þú studdir mig í
gegnum skólagönguna og ég er
svo þakklát fyrir að þú náðir að
sjá mig útskrifast úr hjúkrunar-
fræðinni og þú varst svo stolt af
mér. Þú sagðir einhvern tímann
við mig „heldurðu að ég lifi að ei-
lífu?“ og ég sagði þér að ég gæti
ekki hugsað mér lífið án þín og
þegar þú lást banaleguna sagðir
þú að „við yrðum að vera sterkar“.
Ég reyni að vera sterk mamma,
en þú ert einhver sú sterkasta
kona sem ég hef kynnst. Í gegn-
um öll veikindi þín í gegnum árin
hefur þú alltaf staðið upp aftur og
í gegnum alla erfiðleikana sem
dundu á þér stóðstu uppi sem sig-
urvegari. Þú lést mig alltaf finna
að þú elskaðir mig og okkur öll og
mér fannst alltaf svo gott að kúra í
mömmufangi og þú kallaðir mig
alltaf stelpuna þína og frá þér
vantaði ekki hrósið og blíðuna í
minn garð. Ég gæti skrifað heila
bók um allar þær minningar sem
ég á um þig en ég ætla að hafa
þær fyrir mig og fjölskylduna en
ég mun alltaf halda minningu
þinni á lofti, elsku mamma. Þegar
við kvöddumst á kvöldin sögðum
við alltaf góða nótt og Guð geymi
þig, elska þig mikið, mikið og
þannig enda ég þessi orð mín til
þín núna.
Ó elsku besta mamma nú ertu burtu
kvödd,
Við ætíð munum minning þína
geyma,
Í hugarfylgsnum okkar við heyrum þína
rödd
og höldum því að okkur sé að
dreyma.
Í hjörtum okkar sáðir þú frækornum
fljótt
og fyrir það við þökkum þér af hjarta.
En þó í hugum okkar nú ríki niðdimm
nótt
Þá nær samt yfirhönd, þín minning
bjarta.
Nú svífur sál þín mamma á söngva-
vængnum geim.
Svo sæl og glöð í nýja betri heima.
Við þökkum þér samveruna, þú ert
komin heim
og þig við biðjum Guð að blessa og
geyma.
(Una S. Ásmundsdóttir)
Una Sigríður Ásmundsdóttir.
Hér sit ég með tárin í augunum
að skrifa minningargrein um
manneskju sem hefur haft gífur-
leg áhrif á mitt líf. Manneskju
sem ég heimsótti nánast á hverj-
um degi frá barnsaldri, yndisleg-
ustu manneskju sem ég þekkti,
hana ömmu mína Elísabetu eða
Betu ömmu eins og ég og bræður
mínir kölluðum hana.
Ég fékk oft að heyra söguna frá
þér þegar ég var 3-4 ára gamall að
koma í heimsókn til þín alla leið
frá Lukku þar sem ég bjó, gerði
foreldra mína skelkaða þegar þau
vöknuðu einn morguninn og tóku
eftir því að ég var horfinn. Þó ég
muni ekki jafn vel eftir því og þið,
þá vissi ég strax frá barnsaldri
hvar mér leið best og hvar ég vildi
vera. Við eyddum miklum tíma
saman ég og þú, hvort sem það
var við baksturinn, yfir mynd eða
bara spjalli. Í nærveru þinni leið
mér alltaf vel. Ég leit ekki bara á
þig sem ömmu mína, heldur góð-
an vin líka sem ég gat alltaf leitað
til. Í hvert skipti sem ég kom í
heimsókn til ykkar afa fann ég
fyrir ró og næði. Ég fann það
hversu velkominn ég var og vildi
helst aldrei fara. Það kom aldrei
upp sá dagur sem við vorum ekki
góð hvort við annað, við náðum
alltaf vel saman enda í miklu
uppáhaldi hvort hjá öðru. Þú
varst góð kona, falleg, dugleg og
fyndin. Þú varst fullkomin í mín-
um augum. Ég gæti skrifað heila
bók um þig og okkar tíma saman.
Því miður varstu óheppin, elsku
amma mín, með veikindin sem
hrjáðu þig í alltof langan tíma,
sem á endanum tóku þig frá okk-
ur. Ég er rosalega þakklátur fyrir
allt sem þú hefur gefið mér í gegn-
um tíðina, Þakklátur fyrir allan
þennan tíma sem við áttum. Ég er
gífurlega þakklátur fyrir það að
þú hafir fengið að kynnast dóttur
minni og hún fékk að kynnast þér.
Þú talaðir um það hversu mikið
hún væri í uppáhaldi hjá dóttur
þinni, algjör ömmustelpa. Það er
einmitt það sem ég vil að dóttir
mín fái, það sama og ég fékk, ég er
og verð alltaf mikill ömmustrák-
ur. Ég mun kveðja þig með mikl-
um söknuði og ég mun halda
áfram að heimsækja þig, elsku
amma mín.
Ég elska þig, amma mín.
Þinn
Elmar Hrafn (Emmi eins og
þú kallaðir mig alltaf).
Elsku, elsku Beta mín, mikið
fannst mér erfitt þegar Una
hringdi í mig á sunnudaginn og
sagði mér að þú hefðir verið að
kveðja þennan heim, þú af öllum
sem hafðir 9 líf eða það virtist alla-
vega þannig. Þú varst svo sterkur
karakter og hreinskilnasta mann-
eskja í heimi sem ég hef þekkt. Ég
var 5 ára þegar ég kom fyrst inn á
heimilið ykkar Ása að leika við
Unu og upp frá þeim degi var ég
næstum daglegur gestur öll mín
uppvaxtarár. Þegar við Una fór-
um að búa og eignast börn vorum
við alltaf velkomnar með allan
skarann til þín og við þrjár gátum
setið við eldhúsborðið og hlegið
okkur máttlausar heilu dagana.
Það var nefnilega þannig að alltaf
þegar maður ætlaði í kaffi til Unu
og hún var ekki heima þá var hún
pottþétt upp á Brimhól heima hjá
þér og þá brunaði maður þangað.
Þú sagðir alltaf við mig að þér
fyndist eins og þú ættir mig líka
og varst börnunum mínum eins og
amma. Mér þótti alltaf vænt um
að sjá mynd af mér á fjölskyldu-
veggnum hjá þér, en þannig varst
þú gerð þú varst svo mikil fjöl-
skyldumanneskja og skammaðir
mann ef maður lét ekki sjá sig eft-
ir að ég flutti frá Eyjum, svo mað-
ur þorði ekki annað en að kíkja í
kaffi þegar maður var á eyjunni
og þá vorum við aftur saman
komnar vinkonurnar og hlógum
saman í eldhúsinu.
Það er svo margt sem ég gæti
skrifað um þig Beta mín og ég á
svo fallegar og góðar minningar
frá heimilinu ykkar Ása sem ég
mun alltaf geyma í hjarta mínu og
ég veit að ég mun minnast þín
reglulega og við Una eigum eftir
að sitja og rifja upp tímana okkar
saman við eldhúsborðið og hlæja
okkur máttlausar eins og þegar
þú svaraðir fólki þannig að það
vissi ekki sitt rjúkandi ráð. Það er
engin eins og þú Beta mín þú
varst einstök og falleg kona bæði
að innan og utan.
Beta mín ég veit þér líður vel
núna og við söknum þín öll og ég
bið góðan Guð að styrkja og
hjálpa Ása og öllum gullunum þín-
um eins og þú kallaðir þau á þess-
um erfiðu tímum. Þangað til við
hittumst næst bless, bless og ég
elska þig mikið, mikið.
Þín
Svanhvít.
Elísabet
Sigurðardóttir
✝ Júlíus ÓskarSigurbjörns-
son fæddist á
Syðstu-Grund,
Vestur-Eyja-
fjallahreppi, 1.
júní 1933. Hann
lést á heimili sínu
í Reykjavík 4. júlí
2013.
Foreldrar hans
voru Sigurbjörn
Sigurðsson, bóndi
á Syðstu-Grund, Vestur-
Eyjafjallahreppi, f. 15. sept-
ember 1896, d. 29. mars 1971,
og Jóhanna Sigríður Tryggva-
dóttir, húsfreyja á Syðstu-
Grund, Vestur-Eyja-
fjallahreppi, f. 17. ágúst 1900
á Brimnesi á Langanesi, d. 25.
apríl 1975. Systkini hans: Sig-
urður Tryggvi, f. 1926, d.
Hanna og Eyþór Ómar, 2) Jón,
f. 1964, giftur Rögnu Ingi-
mundardóttur, börn þeirra
eru Ingimundur Óskar og Jón
Kristján, 3) Sigurður Tryggvi,
f. 1966, sambýliskona hans er
Sirigorn Inthaphot, börn
þeirra eru Chammari og Ka-
lika, 4) Kristín Ósk, f. 1970,
börn hennar og fyrrverandi
eiginmanns hennar, Ólafs Sól-
imanns Lárussonar, eru Lárus
Hörður, Heiða Ósk og Júlíus
Óskar.
Júlíus ólst upp á Syðstu-
Grund fram til ársins 1950 en
þá fór hann á vertíð í Vest-
mannaeyjum á bátinn Veiga
VE-291. Lengstan part starfs-
ævinnar vann Júlíus til sjós,
hann var háseti á hinum ýmsu
bátum allt til ársins 1987 og
ber þar helst að nefna Leó frá
Vestmannaeyjum, Jón Finns-
son frá Garði og Svaninn frá
Reykjavík. Einnig starfaði Júl-
íus við ýmis störf í landi, en
lengst af hjá Skeljungi.
Jarðarför Júlíusar hefur
farið fram í kyrrþey.
1959, Sigmar, f.
1929, d. 1997,
Guðbjörg, f. 1931,
d. 2009, Sigríður
Hulda, f. 1934,
Marinó, f. 1935.
Júlíus giftist
þann 12. nóv-
ember 1961 Hönnu
Jónsdóttur, f.
1934, d. 2012. For-
eldrar hennar
voru hjónin Jón
Einarsson, bóndi á Kálfs-
stöðum, f. 1900 á Eystra-Hóli,
Landeyjum, d. 1964, og Gróa
Brynjólfsdóttir, húsfreyja á
Kálfsstöðum, f. 1904 á Kálfs-
stöðum, d. 1966. Börn Júlíusar
og Hönnu eru: 1) Margrét
Gróa, f. 1961, börn hennar og
fyrrverandi eiginmanns henn-
ar, Ragnars Eyþórssonar, eru
„Lofið þreyttum að hvílast
og sjúkum að sofa.“
Þetta kom fyrst upp í huga
mér er ég frétti af andláti Júl-
íusar, hann var bæði þreyttur
og sjúkur eftir að hafa misst
hana Hönnu sína, sem var hon-
um allt í þessu lífi. Fyrir rétt-
um tíu mánuðum féll hún frá
eftir mjög langt og erfitt sjúk-
dómsstríð. Þar stóð hennar
maður eins og klettur við hlið
hennar og vék nánast ekki frá
henni. Á þeim tíma var líkn-
ardeildin lokuð og allt fullt á
tilheyrandi deildum. Það er
mikið álag fyrir áttræðan mann
að hugsa um sjúkan einstak-
ling. Eftir að Hanna dó sá hann
ekki tilgang með lífinu og ljósið
var langt undan, hann hrein-
lega kom ekki auga á það, svo
mikill var söknuðurinn.
Júlíusi og Hönnu kynntist ég
fyrir 20 árum er börnin okkar
felldu hugi saman. Úr varð
sterkur vinskapur sem efldist
með árunum þó leiðir barna
okkar skildi.
Júlíus starfaði mest á sjó en
fór öðru hvoru í byggingar-
vinnu enda eftirsóttur í vinnu
og allir báru honum gott orð,
það átti ekki við hann að vera
iðjulaus. Heimilinu sinnti
Hanna hans með miklum dugn-
aði og hældi hann henni óspart
fyrir útsjónarsemi og sagði að
best væri að láta hana sjá um
allt þetta „stúss“. Barnabörnin
áttu sitt annað heimili á Hrísa-
teig frá unga aldri, þar áttu
þau sín herbergi og litu á Hrísó
eins og sitt annað heimili. Allt-
af voru amma og afi til staðar,
matur á borðum eftir skóla, séð
um að þau kláruðu lærdóminn
svo ekki sé minnst á allt skutl-
ið, á æfingu, til vina o.fl., o.fl.,
það var svo gott að biðja afa.
Eftir að hann veiktist leit ég
oftar við hjá þeim á minni
göngu svona til að sjá hvernig
liði, aldrei var kvartað þó vitað
væri hvert stefndi, bjartsýni í
fyrirrúmi, mestar áhyggjur
hafði hún af sínum manni og
hvað yrði um hann og ekki að
ástæðulausu, hún þekkti hann
best af öllum enda 50 ára
hjónaband að baki. Júlíus var
frekar lokaður persónuleiki og
ekki allra, oft leit ég inn til
hans eftir andlát Hönnu og sá
ég hvað hann var ósáttur við að
vera einn, við göntuðumst samt
og áttum oft gott spjall og er
ég þakklát fyrir þann góða
tíma.
Elsku Júlíus minn, nú ert þú
laus úr þjáningunum og þið
Hanna sameinuð í Sumarland-
inu. Ég sé ykkur í anda gang-
andi um grænar grundir hald-
ast í hendur og brosa hvort til
annars.
Takk, Júlíus minn fyrir að
hafa verið vinur minn og reynst
barnabörnunum okkar svona
vel, ég skal reyna hvað ég get
að koma í þinn stað, umhyggja
þín og Hönnu hafa mótað þau
vel fyrir lífið. Elsku Stína, Lár-
us, Heiða og Júlíus, ykkar
missir er mikill en Guð er með
ykkur, Greta, Jón, Siggi og
fjölskyldur, þið eigið alla mína
samúð. Vertu Guði falinn Júlíus
minn, þú berð Hönnu kveðju
mína.
Aðalheiður Árnadóttir
(Heiða).
Nú er elsku afi kominn til
ömmu, það þráði hann mest að
geta verið með henni á himn-
um.
Það var alltaf rosalega gott
að þið amma voruð til staðar
fyrir okkur, sækja okkur eftir
skóla þegar mamma var að
vinna, alltaf var tilbúinn matur
fyrir okkur þegar við komum.
Þið hjálpuðuð okkur við nánast
allt, ef við héldum tombólu tók-
uð þið mikinn þátt í því, þú
hélst utan um peningana og
amma geymdi dótið, það var
svo gaman að hafa ykkur með.
Það var bara alltaf svo gaman
að koma til ykkar á Hrísó, þar
áttum við okkar herbergi þar
sem við gátum haft okkar dót
og líka gamla dótið frá mömmu
og strákunum.
Það er skrítið að hugsa um
að þið verðið ekki á Hrísó leng-
ur en við vitum að ykkur líður
vel að vera sameinuð á ný.
Þar sem ég (Heiða) fór út
með Rögnu stuttu áður en þú
lést verð ég ekki við útför þína
þó svo ég hefði ekkert kosið
frekar en ég veit að þú skilur
það og þér fannst svo gaman að
ég skyldi fá tækifæri til að fara
til Ameríku.
Elsku afi, ég kveiki á kerti
og verð með þér í anda, við
elskum þig svo óendanlega
mikið.
Takk elsku afi minn fyrir að
vera til staðar fyrir okkur tví-
burana þína og takk fyrir að
vera viðstaddur ferminguna
okkar, þar lékst þú á als oddi
og varst svo glaður, við vissum
að amma þráði það heitast að
geta verið þar líka en hún
fylgdist bara með af himnum.
Knúsaðu ömmu rosalega fast
frá okkur, þið munuð alltaf eiga
stórt pláss í hjörtum okkar.
Nú hefur amma tekið á móti
þér og sagt „gakktu í bæinn,
Júlli minn, og vertu velkom-
inn.“ Með þessum orðum bauð
hún gesti velkomna í sitt hús.
Það er sárt að kveðja en
komið að því. Bless, bless,
sjáumst síðar.
Heiða Ósk og
Júlíus Óskar Ólafsbörn.
Í meira en 20 ár hafa Júlíus
og Hanna verið tengd okkar
fjölskyldu. Fyrst sem tengda-
foreldrar Óla bróður og for-
eldrar Stínu, svo sem afi og
amma Lárusar, Heiðu og Júlla.
Ég er búin að búa í burtu lengi
en við Stína og krakkarnir höf-
um eytt saman mörgum jólum,
áramótum, páskum og sum-
arfríum. Oft blönduðum við öf-
um og ömmum og frænkum og
frændum inn í hópinn í stíl við
íslensku nútímafjölskylduna.
Seinna fór Hanna yngri syst-
urdóttir Stínu að passa fyrir
mig og fór oft með Atóm minn
til afa sinnar og ömmu. Þau
Hanna og Júlíus tóku honum
opnum örmum og átti Atóm
þau alltaf að, rétt eins og
frændsystkini hans.
Hanna og Júlíus voru þessi
afi og amma af gamla skól-
anum, svona eins og einstæðar,
útivinnandi mæður dreymir
um. Þau voru mjög mikið
heima fyrir og dyrnar stóðu
alltaf opnar fyrir barnabörnin.
Þar fengu þau alltaf eitthvað að
borða og lærðu ýmislegt um
gamla húshætti, eins og saum,
prjón, viðgerðir og veiði. Júlíus
vann á frægustu bensínstöð
landsins eftir að hann hætti á
sjó og ekki fannst barnabörn-
unum það leiðinlegt. Þegar Júl-
íus fór á eftirlaun, tók við skutl
með barnabörnin. Ég þekki fá
ef einhver börn sem hafa haft
eins góð og mikil samskipti við
afa sína og ömmur í seinni tíð.
Eftir að Hanna veiktist stóð
Júlíus við hlið hennar eins og
klettur. Þegar líða tók á veik-
indin sá maður hversu mikið
fór að draga af honum. Enda til
mikils ætlast af áttræðum
manni að hugsa um alvarlega
veikan krabbameinssjúkling
dag og nótt. Það var reynt að
fá Júlíus til að taka sér smá frí
en Júlíusi fannst hann verða að
vera til staðar. Líknardeildin
var lokuð yfir sumarið og
krabbameinsdeildin full, svo
ekki var hægt að leysa málin
þannig. Þegar kom að því að
Hanna skildi við þennan heim,
var lítið eftir af lífsneista Júl-
íusar. En hann átti góða að sem
reyndu að stappa í hann stál-
inu. Stína kom til hans svo til á
hverjum degi sem og Jón og
Ragna, Hanna yngri og hin
barnabörnin kíktu við, Gunnþór
tók hann á rúntinn og Siggi
kom frá Danmörku í áttræð-
isafmæli Júlíusar og fermingu
tvíburanna. En það var flestum
ljóst að Júlíus gamli náði sér
ekki upp úr þeirri sorg sem
veikindi konu hans og missir
lögðu á hann.
Við Júlíus vorum góðir vinir
og hann var ætíð glaður að sjá
mig. Ég og fjölskyldan heim-
sóttum Júlíus afa nokkrum
sinnum í Íslandsferðinni núna í
júní og eitt sinn skrapp hann
með okkur Stínu í sund. Ég fór
og kvaddi Júlíus vin minn dag-
inn sem ég fór frá Íslandi,
tveimur dögum áður en hann
dó. Við fengum okkur kaffi og
kanilbrauð og spjölluðum sam-
an og ég reyndi að hressa hann
við. Það var augljóst að Júlíusi
var mjög umhugað um barna-
börnin sín, en hann var orðinn
þreyttur og svolítið týndur án
sinnar duglegu og sterku
Hönnu. Það fór sem fór, en eft-
ir lifir minning um hjón sem
voru barnabörnum sínum allt
það besta sem þau gátu verið.
Elsku Lárus, Heiða og Júlli,
Stína mín, systkini hennar og
fjölskyldur, missir ykkar er
mikill og sorgin þung en huggið
ykkur við það að núna eru þau
Hanna og Júlíus saman á ný og
vaka yfir barnabörnunum sín-
um.
Ragna Árný Lárusdóttir
Júlíus Óskar
Sigurbjörnsson
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem aðstandendur
senda inn. Þar kemur fram hvar og hvenær sá sem fjallað er um fædd-
ist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og hvenær útförin fer
fram. Þar mega einnig koma fram upplýsingar um foreldra, systkini,
maka og börn, svo og æviferil. Ætlast er til að þetta komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minningargreinunum.
Undirskrift | Minningargreinahöfundar eru beðnir að hafa skírn-
arnöfn sín undir greinunum.
Minningargreinar