Hrund - 01.11.1967, Blaðsíða 31

toppur hvarf. „Heyrið þið mig, hver
stal pylsubitanum, sem ég var að geyma
handa Mouche?“
Mouche hrópaði upp, hneyksluð á
þessum dónaskap. „Rey, þetta er ekki
satt...?“ En refurinn kom upp um sig
með sektarsvipnum. Allar hennar eigin
áhyggjur gleymdust, og hún sagði
alvarleg í bragði „Rey, láttu Ali hafa
bitann strax. Jæja Ali, nú getur þú
gefið mér hann.“
Tröllið rétti henni bitann . „Það er
bara af því, hvað ég er vitlaus. Rey
sagðist ætla að fá hann lánaðan augna-
blik, til að athuga hvort hann væri
stærri en sinn.“
Mouche tók við bitanum, hallaði sér
fram og kyssti Ali á kinnina. „Veslings
Ali minn,“ sagði hún. „Kærðu þig
kollóttan. Það er betra að vera auðtrúa
en að vera alveg siðlaus, eins og sumir
aðrir . . .“
Reynardo hafði vit á að skammast sín.
Hann lagðist endilangur út í horn eins
og hundur, og sagði, „Eg reyndi að
geyma bita handa þér Mouche, það er
dagsatt, en hann var étinn . . .“
Stúlkan virti hann fyrir sér, mæðuleg
á svip. „Æ, Rey . . .“ stundi hún, en
ásökunin í rödd hennar var blandin
ástúð. Hvernig gat staðið á því, að
járnfjötrarnir, sem höfðu hert að hjarta
hennar, höfðu linað tak sitt - sorginni,
sem hafði þjáð hana, var að linna?
Leikurinn var hafinn á ný.
Við fyrstu merkin um undanlátssemi
kom Reynardo þjótandi yfir sviðið,
eins og elding, og hjúfraði sig að hálsi
hennar. Frú Muscat kom andartak í
ljós hinum megin á sviðinu með lítinn
fjaðurkúst og þurrkaði í óða önn af
framsviðinu.
„Eg aðvaraði þig, manstu? Þú getur
ekki treyst honum eina sekúndu.“ En
hún sagði ekki, hverjum væri ekki
treystandi. „Þegar þú hefur misst jafn
marga eiginmenn og ég . . .“ hóf hún
máls, en hvarf án þess að ljúka setning-
unni. Rauðtoppur kom aftur með
velktan bláan þúsund franka seðil.
„Handa þér, Mouche,“ sagði hann.
„Kaupið fyrir síðustu viku.“
Mouche sagði, „Rauðtoppur - hvað
ertu að segja. Ætdrðu . . . ég á við . . .
ég hélt ekki . . .“
„Þetta er allt í lagi,“ svaraði litli
strákurinn. „Við héldum fund í morgun
og komum okkur saman um, að þú
fengir hlut. Dr. Duclos var fundar-
forseti. Ræða hans um frumvarpið var
fjörutíu og fimm mínútna löng.“
Hópur fólks tók að safnast umhverfis
til að horfa á stúlkuna í alvarlegum
samræðum við brúðuna - dagsverkið
var hafið . . .
★
Allt sumarið og fram á haust ferð-
uðust þau um Austur-Frakkland og
Alsace og færðu sig hægt suður á
bóginn. Þau fóru frá borg til borgar,
tóku stundum þátt í fjölleikasýningum
á götum úti, eða settu brúðuleikhúsið
upp á torgum, án þess að hafa svo mikið
sem munnlegt leyfí frá yfirvöldunum.
Þegar nefnd yfirvöld komu og heimt-
uðu leyfisbréf, þurftu þeir ýmist að
skipta við Rauðtopp, hr. Reynardo,
frú Muscat eða dr. Duclos, og rugluð-
ust alveg í ríminu. Mouche reyndi að
vera milligöngumaður og skýra þetta
út fyrir þeim, en venjulega féllu þeir
fyrir töfrunum og þau fengu leyfi til
að vera um kyrrt.
Þar sem mögru árin voru nú liðin
með tilkomu Mouche, var nú alltaf
tekið herbergi á leigu í einhverri
kránni, ódýru hóteli eða á bóndabæ,
og stundum höfðu þau jafnvel efni á
að fá sér bað eftir langan, sólheitan
dag. En nú var sá munur á, að kafteinn
Coq tók ekki lengur á leigu tvö
herbergi, heldur lét sér nægja eitt, sem
hann deildi með Mouche.
Þannig var Mouche á hans valdi
bæði nótt og dag, án þess að gera sér
grein fyrir því.
Dagarnir voru töfrandi algleymi, en
næturnar eilíf kvöl, hvort sem hann
hafði gott af henni eða sneri við henni
baki þegjandi og féll í þungan svefn -
með hana skjálfandi við hlið sér.
Stundum kom hann heim augafullur,
varla fær um að standa uppréttur, eftir
að hafa drukkið stundum saman á
barnum. Þegar svo stóð á, hjúkraði
Mouche honum, háttaði hann og kom
honum í rúmið, og þegar hann bölvaði,
stundi og bylti sér á næturnar, fór hún
á fætur til að gefa honum vatn að
drekka eða setja rakan klút á enni hans.
Kafteinn Coq drakk kvöld eftir
kvöld frá sér ráð og rænu, vegna þess
að hann var kominn í undarlega og
óleysanlega klípu, og hann gat ekkert
gert annað en hella í sig víni, þangað
til öll dlfinning og allar minningar voru
bornar ofurliði.
Hann hafði tekið allt, sem hann
þarfnaðist frá Mouche. Gildi hennar
fyrir leikinn fór vaxandi, og hann var
farinn að græða fé. Enn fremur var hún
góður rekkjunautur, sem hann þurfti
engar áhyggjur að hafa af. Og hann
hafði vissulega brotið líkamleg varnar-
virki hennar - en honum hafði ekki
tekizt að drepa niður sakleysi hennar.
Hann hungraði eftir að eyða þessu
sakleysi, þótt hann vissi jafnframt, að
það var sá eiginleiki og enginn annar,
sem dró áhorfendur að. Hann vildi gera
hana jafn spillta og dlfinningalausa og
sjálfan sig, þess vegna svívirti hann
hana á næturnar.
Frh. á bls. 36.
31