Fréttablaðið - 18.10.2014, Síða 27

LAUGARDAGUR 18. október 2014 | HELGIN | 27
HERRAGARÐUR Næst á dagskrá er að byggja hænsnakofa og sánu.
heimsókn til mín í Vatnasafnið til
að ræða málin sem hann þáði. Ég
átti mér einskis ills eða góðs von
þegar ég opnaði fyrir honum en
ég var bara eins og lostin eldingu,
varð ástfangin á sekúndubroti og
gjörsamlega miður mín allt kvöld-
ið að reyna að stramma mig af svo
þessi bláókunnugi maður héldi ekki
að ég væri galin.“ Ástin reyndist
gagnkvæm og í júní árið 2011 giftu
þau Guðrún Eva og Marteinn sig
með pompi og prakt. Hún í hvítum
kjól þótt dóttirin væri komin undir.
„Ég var 35 ára, ég held að fólk hafi
nú alveg vitað að ég var ekki hrein
mey! (Hlátur) Maður er aldrei sak-
lausari en þegar maður er óléttur.“
Ástir „miðaldra“ hjóna
Barneignir voru ekki eitthvað sem
Guðrún Eva hafði hugsað sér þegar
hún var yngri en eins og hún orðar
það þá kemur að því að lífið klapp-
ar á öxlina á manni og maður fær
þá köllun að fjölga sér. Og auð vitað
fylgir maður henni. „Ég hafði aldrei
hugsað mér að eignast börn. Ég vissi
alveg að lítið barn myndi eiga mig
með húð og hári og mig hryllti við
tilhugsuninni um að verða slitin
í tvennt milli móðurhlutverksins
og ritstarfanna. Nú er ég búin að
vera að skrifa í tuttugu ár og fyrstu
fimmtán árin varð ég bara að gefa
skáldskapnum allt, það kom ekk-
ert annað til greina. Eftir að Mín-
erva fæddist hefur það komið mér
á óvart hversu gerlegt það er að
sinna bæði henni og skrifunum.
Hún valdi sér líka hárréttan tíma til
að koma í heiminn, örfáum dögum
eftir að „Allt með kossi vekur“ kom
úr prentun. Törnin nýbúin. Dótt-
ir mín er bæði tillitssöm og þolin-
móð við mömmu sína. Börn eru líka
svo góðar músur. Þau halda manni
við efnið, í núinu og á jörðinni,
það hjálpar mikið til. Mínerva var
tveggja vikna þegar hugmyndin að
„Englaryki“ kviknaði. Sjokkið sem
fylgdi nýju lífi ásamt næturvökum
og öllu tilheyrandi reyndist hug-
víkkandi og innblásandi.“
Fyrir tveimur árum festu hjón-
in kaup á einbýlishúsi með þúsund
fermetra lóð í Hveragerði og unnu
hörðum höndum að því að gera það
upp. Guðrún Eva segist reyndar
aldrei hafa getað ímyndað sér að
hún myndi flytja aftur út á land. „Ég
kvaddi sveitina í fússi um leið og ég
var orðin nógu gömul til að einhver
knæpa í Reykjavík vildi ráða mig í
vinnu og ætlaði sko aldrei til baka.
Settist að í miðbænum og það var
ekki fyrr en ég fattaði að ég var
eiginlega aldrei þar heldur í sum-
arbústöðum eða lánshúsnæði úti á
landi sem ég fór að skilja að senni-
lega væri ég bara að verða miðaldra
og flutti aftur í sveitina. Það hent-
ar mér alveg ótrúlega vel. Í mínum
huga er miðaldra sko ekki skamm-
aryrði heldur fallegt og heimilis-
legt orð yfir hugarástand sem hefur
ekkert með aldur að gera. Ég þekki
fullt af rúmlega tvítugu fólki sem
er óskaplega miðaldra og fimmtugt
fólk sem er það alls ekki. Ég kýs það
núna að líta á mig sem svolítið mið-
aldra sem þýðir fyrst og fremst að
ég er komin með ró í beinin og hef
bara áhuga á að vinna vinnuna mína
og hlúa að og byggja upp sem mest í
kringum mig. Ég ætlaði reyndar að
gerast stórtækur grænmetisbóndi
um leið og ég flytti í Hveragerði
en bæði hef ég ekki tíma og svo er
miklu einfaldara að labba yfir göt-
una og kaupa ferskt og ódýrt græn-
meti úr gróðurhúsi nágrannanna.
Svo er á planinu að koma okkur upp
hænum og byggja sánu sem þarf
auðvitað að vera á öllum skandinav-
ískum herragörðum, en þetta tekur
allt sinn sinn tíma. Sveitin dregur
nefnilega fram í manni bóndann.
Matti er alltaf að smíða og ég er
farin að gera alls konar sultur og
baka brauð í tíma og ótíma. Lang-
afar okkar og -ömmur væru örugg-
lega hreykin af öllum þessum mynd-
arbúskap, sem er kannski ekkert
takmark í sjálfu sér en samt nota-
leg tilhugsun.“
Skáldskapurinn er lyf við
einmanaleikanum
Eitt af einkennum rithöfundar er
áhugi á öðru fólki og forvitni um
hagi þess. „Það hafa allir svo ríka
sögu að segja. Við erum svo flókin
og lífið er svo flókið og það verða
allir fyrir áföllum. Það sleppur
enginn að fullu við sorg og áföll
sem dýpka okkur og breyta okkur
og um þetta fjallar skáldskapurinn.
Um öflin sem móta mannfólkið. Ég
er þeirrar skoðunar að það sé hæg-
ara sagt en gert fyrir eina mann-
eskju að skilja aðra. Allt okkar tal
og öll okkar skrif eru bara tilraun
til að byggja brú á milli fólks en sú
brú verður alltaf dálítið gisin, það
fer svo mikið til spillis á leiðinni.
Þess vegna er svo ótrúlega mikil-
vægt að vanda sig í samskiptum.
Við eigum að reyna að skilja hvert
annað og tengjast, þess vegna þurf-
um við sögur af öllu tagi til þess að
þjálfa okkur í því að setja okkur
í annarra spor. Ég veit að ég hef
mikið fjallað um þetta í bókunum
mínum enda hefur þetta verið mér
hugleikið lengi. Það er erfitt að setja
sig í þær stellingar að horfast í augu
við þetta, maður getur fundið fyrir
skerandi einmanakennd, en mér
finnst öll þessi viðleitni okkar til
þess að reyna að skilja hvert annað
svo fögur og mikilfengleg.“
Ég átti mér einskis ills eða góðs von þegar ég opnaði
fyrir honum en ég var bara eins og lostin eldingu, varð
ástfangin á sekúndubroti og gjörsamlega miður mín allt
kvöldið að reyna að stramma mig af svo þessi bláókunn-
ugi maður héldi ekki að ég væri galin.
www.opera.is
2. sýning 25. október kl. 20
3. sýning 1. nóvember kl. 20
4. sýning 8. nóvember kl. 20
Frumsýning í kvöld
Miðasala í Hörpu
og á harpa.is
Miðasölusími 528 5050
eftir
Giuseppe
Verdi