Dagblaðið Vísir - DV - 13.06.2008, Page 15

DV Helgarblað föstudagur 13. júní 2008 15
ÞURFTU AÐ VELJA ANNAÐ BARNIÐ
Hann átti mótorhjól sem hann seldi
í skiptum fyrir vídeóspólur. Í hark-
inu sem þau voru í ákváðu þau að
opna vídeóleigu. En leigusalinn var
ekki sáttur við að þar væri verið að
stunda viðskipti og rifti samningn-
um. „En við ákváðum að kaupa fleiri
myndir og opna vídeóleigu í Kefla-
vík. Ætluðum að braska með það,“
segir Jón.
„Þetta var allt á skuldabréfum og
húsaleigan var mjög há. Við vorum á
aðalgötunni í Keflavík með leiguna.
Náðum þó að opna og vorum alltaf
með Önnu með okkur í vagninum.
Leigan gekk því miður ekki nægilega
vel, þannig að við fluttum okkur ofar
í götuna og ætluðum að fylla það
húsnæði af myndum.“
Hanna og Jón fóru til Reykjavíkur
til að kaupa fleiri myndir á Cadillac
sem átti að borga spólurnar með. Á
meðan þau hjónin fóru passaði 13
ára frændi Hönnu hana Önnu Dögg
um leið og hann afgreiddi.
„Á leiðinni til baka til Keflavíkur
kviknaði í bílnum. Við áttum að af-
henda hann daginn eftir. Við náðum
þó að slökkva í bílnum og ég náði
að setja hann í gang aftur en okkur
seinkaði alveg rosalega út af þessu,“
segir Jón. Þegar heim til Keflavíkur
var komið blasti ljót sjón við þeim.
„Þegar við komum var lögreglan
mætt á staðinn. Við fengum á okk-
ur kæru um að 13 ára strákur hefði
verið að passa og afgreiða í leiðinni.
Fengum slæm ummæli út af því. Í
kjölfarið fór allt í vitleysu,“ bætti Jón
við.
Lemstruð búslóð eftir
mikla flutninga
Þau hjón höfðu fengið nóg af
Suðurnesjum og höfðu samband
við fósturafa Jóns. Hann bað þau
um að koma til Reykjavíkur enda
hefði hann íbúð handa þeim. „Við
pökkuðum niður og héldum af stað
upp úr miðnætti. Nema þegar við
komum hafði hann bara geymslu-
stað fyrir dótið okkar í bílskúr og við
þurftum að redda okkur sjálf. Það
var engin íbúð klár.“
Innan skamms fundu þau sér
íbúð á hinum frjálsa markaði. Var
íbúðin í Orrahólum 7 í Breiðholti.
Var þá Hanna ófrísk að sínu öðru
barni en þeirra fyrsta barni saman.
Var búslóðin þeirra lemstruð eftir
mikla flutninga. „En húsaleigan var
mjög há, húsið allt of stórt og þetta
var erfiður tími,“ segir Jón.
„Vegna allra flutninganna var
barnarúmið, vagga úr basti, allt
laust. Það vantaði skrúfur og hitt
og þetta. Þannig að ég batt gaflana
úr rúminu saman til þess að það
myndi halda. Ef Anna Dögg vaknaði
snemma hristi hún rúmið allt til og
það var óþægilegt að vita til þess að
vaggan gæti hrunið. Þannig að við
notuðum beislið úr barnavagninum
og höfðum hana beislaða í rúminu.
En ekki þannig að hún væri bund-
in við rúmið, heldur gat hún alveg
hreyft sig, sest upp en ekki staðið
upp. Þetta er meginorsök þess að
þetta kom upp.“
Mamman kærði dótturina
Að sögn Hönnu vildi móðir henn-
ar ávallt eigna sér Önnu Dögg frá
blautu barnsbeini. Reyndi að grafa
undan fjölskyldunni ungu hægt og
bítandi. „Ég var á sjó, var á togara
frá Sandgerði, og var alltaf hálfan
mánuð úti í einu,“ segir Jón. „Hún
fór alltaf til móður sinnar í Grinda-
vík á meðan þannig að þær mæð-
gur væru ekki einar heima í Njarð-
vík. Á meðan þær Hanna og Anna
Dögg voru í Grindavík kærði móð-
ir Hönnu hana fyrir barnaverndar-
nefnd. Fyrir það að hugsa ekki nógu
vel um barnið sitt.“
„Ég hafði ekki hugmynd um
þessa kæru. Mamma þorði ekki að
segja mér frá þessari kæru fyrr en
mörgum árum seinna,“ segir Hanna
og bætir við að móðir hennar hafi
fengið einhvern kjark til að segja
dóttur sinni að hún hefði lagt fram
þessa kæru. „Ég held að það sé viss
ástæða fyrir þessu. Að hún tók svona
svakalegu ástfóstri við barnið. Það
var stutt síðan hún hafði orðið ófrísk
en lét eyða fóstrinu því pabbi vildi
ekki fleiri börn.
Svo kom ég með barn og það var
eins og og hún ætti hana. Hún lét
þannig. Hún vildi helst vera með
hana, meira og minna. Hún var ekk-
ert sátt við að fara í fóstureyðing-
una. Það sagði hún mér. Svo kom
Anna Dögg og það var hreinlega
eins og hún ætti barnið sjálf,“ seg-
ir Hanna og heldur áfram. „Það er
ekki langt síðan ég náði að fyrirgefa
henni þetta allt saman. Því í öll þessi
ár hefur verið voða stirt samband
okkar á milli. Ég hef ekkert farið að
heimsækja hana eða talað við hana.
Ég hef alltaf haldið þessu á kurteisis-
Framhald á
næstu síðu
„Það er ekki hægt
að lýsa þessu. Þetta
var eins og ég ætti
að henda öðru hvoru
barninu fram af kletti.“