Morgunblaðið - 12.02.2015, Blaðsíða 26
26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. FEBRÚAR 2015
✝ Kristín Sigríð-ur Friðbjörns-
dóttir fæddist á Dal-
vík 19. október
1921. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Skjóli í Reykjavík 4.
febrúar 2015.
Foreldrar Krist-
ínar voru Friðbjörn
Kristinn Magn-
ússon, sjómaður frá
Dalvík, f. 8. desem-
ber 1897, d. 29. júlí 1924, og Guð-
rún Ágústsdóttir, f. 14. júní 1894,
d. 1. júní 1953.
Árið 1947 giftist Kristín Ár-
sæli Lárussyni sjómanni og
verkamanni frá Neskaupstað, f.
Hólmfríður Sunna Sigurlaugar-
dóttir Guðmundsdóttir, f. 25.
nóvember 1988.
Kristín stundaði nám við Hús-
mæðraskólann Ósk á Ísafirði
1942-1943. Þau Ársæll bjuggu í
Víðimýri 12 í Neskaupstað.
Kristín starfaði lengst af hjá
SVN en einnig í Efnalaug Norð-
fjarðar, hún lagði margt af
mörkum til samfélagsins; virkur
þátttakandi með Leikfélagi
Norðfjarðar, söng með kirkju-
kórnum, var fulltrúi í barna-
verndarnefnd og starfaði með
kvennadeild Slysavarnafélagsins
og var gerð að heiðursfélaga
þess árið 2000 fyrir störf sín.
Skömmu eftir að Ársæll lést
fluttist Kristín í íbúð fyrir aldr-
aða í Breiðabliki á Norðfirði. Ár-
ið 2012 flutti hún á hjúkr-
unarheimilið Skjól.
Útför Kristínar verður frá
Norðfjarðarkirkju í dag, 12.
febrúar 2015, kl. 13.
3. desember 1920, d.
27. apríl 1995. For-
eldrar hans voru
Lárus Ásmundsson,
f. 19. september
1885, d. 15. sept-
ember 1971, og
Dagbjört Sigurð-
ardóttir, f. 16. apríl
1885, d. 7. sept-
ember 1977. Kristín
og Ársæll eignuðust
dæturnar Dagrúnu,
f. 9. október 1947, d. 9. sept-
ember 1949, og Dagrúnu, f. 16.
febrúar 1952, gift Ingva Þór
Kormákssyni, f. 30. janúar 1952.
Sonur þeirra er Ársæll Þór, f. 14.
nóvember 1981, unnusta hans er
Kristín Friðbjörnsdóttir var
fædd á Dalvík. Ung missti hún
föður sinn og ólst eftir það ein
upp með móður sinni. Stína
Gunnu var hún stundum kölluð.
Hún kynntist mannsefni sínu,
Ársæli Lárussyni frá Neskaup-
stað, á vertíð. Hann kom úr
hópi ellefu systkina. Þau hófu
búskap saman, fyrst á Dalvík
en svo í Neskaupstað. Þau
eignuðust dótturina Dagrúnu
sem skírð var í höfuðið á ömm-
um sínum, Dagbjörtu og Guð-
rúnu. Dagrún lést aðeins
tveggja ára gömul og varð öll-
um harmdauði. En þeim hjón-
um auðnaðist að eignast aðra
dóttur sem einnig var gefið
nafnið Dagrún.
Í Neskaupstað varð framtíð-
arheimili þeirra hjóna en um
tíma fóru þau á vertíðir þar
sem Ársæll stundaði sjó-
mennsku og Kristín tók að sér
ráðskonustörf og fleira. Í Nes-
kaupstað byggðu þau sér fal-
legt hús í Víðimýri 12. Það eru
góðar minningar hjá okkur
hjónum og Ársæli Þór um
heimilið í Víðimýri enda var
alltaf farið þangað í heimsókn
þegar færi gafst. Fyrir utan
iðjusemi og æðruleysi ein-
kenndi gjafmildi helst þau hjón
bæði. Aldrei var skortur á
neinu og þau ætíð fús til hjálp-
ar ef á þurfti að halda.
Stína var ein af þessum
kjarnakonum sem aldrei féll
verk úr hendi. Hún starfaði hjá
SVN og í heimilishaldi var ekki
ónýtt að hafa Ársæl sér við
hlið eins hjálpsamur og laginn
sem hann var. Stína var mikil
hannyrðakona; saumaði út,
prjónaði, saumaði flíkur og
breytti ef með þurfti. Þegar
Stína dvaldi hjá okkur fyrir
sunnan var lagað, bætt, og
straujað; allt tekið í gegn af
miklum krafti.
Mamma söng með Kór Norð-
fjarðarkirkju, lék með leik-
félaginu, sat í barnaverndar-
nefnd um tíma og starfaði með
slysavarnafélaginu. Hún hafði
gaman af tónlist og spilaði á
munnhörpu. Margar skemmti-
legar minningar á ég um það
þegar mamma greip til munn-
hörpunnar og fékk jafnvel
pabba til að spila með og stund-
um endaði uppákoman með
dansi.
Mamma var hvers manns
hugljúfi, spaugsöm og einstak-
lega geðgóð. Hana einkenndi
líka æ þegar Stína greip til
munnhörpunnar æðruleysi og
tók hún hverjum degi eins og
hann kom fyrir. Hún lét aldrei
bilbug á sér finna og hugsaði
ætíð í lausnum. Það voru eng-
in vandamál, bara verkefni
sem þurfti að leysa og voru
svo leyst með bros á vör. Hún
var mjög framsýn og hvetj-
andi, brýndi fyrir mér að
tengja á milli hugar og hjarta
en leyfa rödd minni að heyr-
ast.
Eftir að pabbi lést 1995 flutti
mamma í íbúð fyrir aldraða í
Breiðabliki. Þar bjuggu einnig
margar góðar vinkonur og áttu
þær gott samfélag. Fyrir um
það bil þremur árum kom hún
til Reykjavíkur. Ekki var það
auðveld ákvörðun. Til þess
þurfti áræði og kjark en þegar
hún var búin að taka þá
ákvörðun var aldrei litið til
baka. Við vorum öll þakklát
fyrir að eiga þannig saman
fleiri gæðastundir. Á hjúkrun-
arheimilinu Skjóli bjó hún í
góðu yfirlæti uns yfir lauk er
hún hlaut friðsælt andlát í nær-
veru sinna nánustu.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Dagrún, Ingvi Þór.
Elsku fallega amma mín.
Mér líður svo vel að vita af þér
og afa saman á ný eftir heil 20
ár, þótt ég viti að afi sé búinn
að vera hjá þér allan þennan
tíma að passa upp á hana Stínu
sína.
Sem barn gat ég ekki beðið
eftir að sumarið kæmi svo ég
gæti ferðast aleinn með flugvél
alla leið austur á Neskaupstað
til ykkar afa í Víðimýri 12. Ég
held að borgarbarnið sem ég
var og er hafi haft virkilega
gott af því að eyða nokkrum
vikum á ári hjá ykkur. Á stað
þar sem alltaf var nóg að gera,
hvort sem það var uppi í fjalli
að búa til stíflu í einhverjum
læk, niðri á bryggju að veiða
eða æfa fótbolta en ég var ein-
mitt bara góður í fótbolta í
Neskaupstað. Þú leyfðir mér
ansi snemma að hræra í pott-
unum og það var ósjaldan sem
við hentum í góðan hræring
saman ásamt öðru góðgæti.
Þið afi voruð alltaf hress, já-
kvæð og oftast til í eitthvert
sprell, nema auðvitað þegar það
voru fréttir.
Það sitja eftir svo margar
góðar minningar sem ég gæti
talað endalaust um en ég verð
víst að láta þetta duga. Ég get
varla lýst því hversu þakklátur
ég er fyrir að þú ákvaðst að
flytja suður svo að við litla fjöl-
skyldan gætum verið meira
saman þennan seinasta spöl. Þú
varst ekki lengi að koma þér
fyrir á Skjóli og alveg greinilegt
að þú varst í miklu uppáhaldi
hjá því yndislega fólki sem þar
býr eða vinnur. Þú varst mikill
húmoristi og aldrei langt í grín-
ið. Þegar maður kom í heim-
sókn þá kom ekki til mála að
maður færi án þess að borða
allavega heila lúku af sælgæti.
Þú varst mjög sterk kona,
bæði andlega og líkamlega, líkt
og hún dóttir þín. Þú kvartaðir
aldrei yfir einu né neinu og það
var ekki fyrr en undir lokin
þegar þú sagðir mér að þér liði
ekki sem best, að ég vissi að
núna væri það alvarlegt og nú
færi að styttast í kveðjustund.
Ég er samt ekki að kveðja þig
því ég veit að þú átt eftir passa
upp á mig alveg þangað til við
hittumst næst.
Sjáustum, elsku amma mín,
og Guð geymi þig.
Ársæll Þór.
Ég var svo lánsöm að búa
hjá Stínu, Sæla og Dæju vin-
konu minni í tvo vetur þegar ég
var í gagnfræðaskólanum í
Neskaupstað. Þau bjuggu í
næsta húsi við mína fjölskyldu.
Fluttum við úr bænum, en ég
fékk að vera áfram hjá þeim og
klára gagnfræðaskólann. Þau
voru einstaklega samhent fjöl-
skylda og voru mér mjög góð.
Fannst mér ég vera eins og ein
af fjölskyldunni þennan tíma og
hefur mér þótt mjög vænt um
þau alla tíð síðan.
Ég á margar skemmtilegar
minningar um Stínu. Þar stend-
ur þó upp úr hversu gaman
mér þótti þegar hún spilaði á
munnhörpuna sína, en það
gerði hún af mikilli snilld.
Stína og móðir mín heitin
bjuggu svo báðar á Breiðabliki,
sem eru íbúðir aldraðra í Nes-
kaupstað, í mörg ár. Þar
bjuggu á sömu hæðinni nokkrar
konur sem mynduðu einstakt
samfélag og pössuðu hver upp
á aðra.
Ég leit alltaf inn hjá Stínu
þegar ég fór austur og áttum
við mjög ánægjulegar stundir
saman, einnig eftir að hún flutti
á Hrafnistu, þar sem hún bjó
síðustu árin.
Þú áttir söngva og sól í hjarta
er signdi og fágaði viljans stál.
Þeir þurftu ekki um kulda að kvarta,
er kynni höfðu af þinni sál.
(Grétar Fells)
Hvíl í friði elsku Stína og
takk fyrir allt. Dæju, Ingva Þór
og Ársæli Þór votta ég innilega
samúð.
Soffía Þorfinnsdóttir.
Kristín
Friðbjörnsdóttir
Þegar ég kom fyrst inn í fjöl-
skylduna á Kirkjuveginum hélt
ég að Gumma líkaði ekki við mig.
Hann hafði ekki mörg orð um
þessa stelpu til að byrja með en
smátt og smátt náðum við saman
og sú tenging hefur styrkst með
hverju liðnu ári. Gummi var
hægur maður og hafði ekki mörg
orð um hlutina, en þegar hann
talaði þá hlustaði maður. Hann
var þá oft búinn að hugsa hlutina
vel áður en hann tjáði sig, enda
með sitt á hreinu. Það var gaman
að heyra hvernig hann hellti sér í
áhugamálin sín þegar hann hætti
að keyra mjólkurbílinn og hafði
meiri tíma fyrir tónlistina sína og
saltið sitt eins og hann kallaði
vísurnar sínar. Hann hafði áhuga
á öllu andlegu og krossgátur gat
hann ráðið út í eitt. Einnig talaði
hann mikið um bækurnar sem
hann las með lestrarklúbbnum
sínum sem ferðaðist síðan á þær
slóðir sem fjallað var um. Það gaf
honum mikið. Það er ekki hægt
að tala um Gumma án þess að
tala um Öddu, þar sem þau hafa
verið hvort öðru stoð og stytta
alla sína tíð og samhent í öllu
sínu. Ég er mjög lánsöm að hafa
verið hluti af þeirra lífi og fjöl-
skyldu og að þekkja þau hefur
verið mannbætandi. Það yljar
Guðmundur Lárus
Jóhannsson
✝ GuðmundurLárus Jóhanns-
son fæddist 30.
september árið
1931 á Smiðjuhóli,
Áltaneshreppi,
Mýrum. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurlands á Sel-
fossi 21. janúar
2015.
Útför Guð-
mundar fór fram
frá Selfosskirkju 31. janúar
2015.
mér líka um hjarta-
ræturnar að Gummi
sagði við mig að ég
yrði alltaf ein af
stelpunum hans.
Hann var sannköll-
uð hvunndagshetja.
Elsku Adda mín og
fjölskylda, við eig-
um elsku kallinn
okkar í ljúfum
minningum og nú
eiga orð Khalils Gi-
brans vel við: „Þegar þú ert sorg-
mæddur, skoðaðu þá aftur huga
þinn, og þú munt sjá, að þú græt-
ur vegna þess, sem var gleði
þín.“
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Drottinn minn faðir lífsins ljós
lát náð þína skína svo blíða.
Minn styrkur þú ert mín lífsins rós
tak burt minn myrka kvíða.
Þú vekur hann með sól að morgni.
Faðir minn láttu lífsins sól
lýsa upp sorgmætt hjarta.
Hjá þér ég finn frið og skjól.
Láttu svo ljósið þitt bjarta
vekja hann með sól að morgni.
Drottinn minn réttu sorgmæddri sál
svala líknarhönd
og slökk þú hjartans harmabál
slít sundur dauðans bönd.
Svo vaknar hann með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Berglind
Sigurðardóttir.
Góður frændi er fallinn frá.
Mæður okkar Sævars voru ná-
frænkur og uppeldissystur um
hríð. Þær frænkur áttu eins og
flestir Ísleningar forfeður vítt
um land en amma þeirra Guð-
laug var úr Árnesþingi, dóttir
Sigurðar á Votamýri í Skeiða-
hreppi.
Við Sævar vissum hvor af
öðrum lengst af ævinnar en ná-
inn samgangur var stopull því
framan af var Sævar árum sam-
an á Siglufirði þar sem faðir
hans Halldór, kenndur við Frón,
rak útgerð. Sævar er því á sín-
um yngri árum áhorfandi að og
þátttakandi í hinu mikla ævin-
týri sem gríðarmikil síldveiði um
miðja tuttugustu öld færði Sigl-
firðingum og öðrum landsmönn-
um í hendur. Sævar og Gunnar
bróðir hans voru meirapróf-
smenn í öllu er laut að þessum
útvegi en Sævar vildi eiga vísari
kjölfestu en sveiflukennd síld-
veiði lagði mönnum til og sneri
sér að námi í fræðum ljósmynd-
ara. Þar datt hann í lukkupott-
inn og komst í nám hjá sjálfum
Jóni Kaldal og útskrifaðist frá
honum fullfiðraður fotograf.
Sævar sest nú að á Akureyri og
þar liggja leiðir okkar saman
þegar ég hef þar skólagöngu.
Sævar Halldórsson
✝ Sævar Hall-dórsson fædd-
ist á Patreksfirði
10. september 1923.
Hann lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 4. jan-
úar 2015.
Útför Sævars fór
fram frá Háteigs-
kirkju 15. janúar
2015.
Þau árin reyndist
Sævar eins og besti
bróðir, skaut yfir
mig skjólshúsi um
skeið og ávallt
reiðubúinn að rétta
hjalparhönd; kom
ég þá oft á heimili
Sævars og fyrri
konu hans Helgu
Júníusdóttur. Sem
ljósmyndari hafði
Sævar mikil um-
svif, fór víða um land og var
lengst af ævinnar í miklum og
tíðum samskiptum við lands-
menn. Þau mót fóru fram með
ágætum því Sævar hafði tamið
sér stillta og prúðmannlega
framkomu. Hann átti sér innri
viðmið sem gerðu að fas hans
minnti stundum á framgöngu
fágaðra hirðmanna og var þá
ekki laus við vott af kímni. Ég
heyrði Sævar aldrei ryðja úr sér
illmælgi um aðra menn en hann
gat komið mönnum í rétt sæti
með hnyttilegri athugasemd án
græsku. Sævar sótti fleira en
fagþekkingu í umráðasvæði Kal-
dals því þar kynntist hann Auði
Jónsdóttur, sem einnig var við
nám í ljósmyndafræði. Felldu
þau hugi saman og varð Auður
síðari kona Sævars. Með þeim
ríkti samhugur og tryggð sem
varð enn ljósari þau árin sem
Sævar, vegna heilsubrests Auð-
ar, lagði sig fram um að sinna
heimili þeirra og fást um velferð
hennar og líðan í hvívetna. Lífs-
hlaup góðs drengs kallar fram
myndskeið góðra minninga. Hin
ágætu börn Sævars eiga þar
auð. Ég minnist Sævars með
þakklæti og vinarhug; svo munu
margir.
Emil Als.
Elsku pabbi, nú hefur þú
fengið hvíld og frelsi frá þínum
erfiða sjúkdómi. Við hefðum
Ólafur Magnús
Hreggviðsson
✝ Ólafur MagnúsHreggviðsson
fæddist 23. febrúar
1957 á Landspít-
alanum í Reykja-
vík. Hann lést 7.
janúar 2015.
Foreldrar hans
voru Hanna Þór-
anna Samúelsdóttir
og Hreggviður Ey-
fjörð Guðgeirsson.
Systkini hans voru
Samúel Smári Hreggviðsson,
Guðgeir Veigar Hreggviðsson,
Margrét Dögg Hreggviðsdóttir,
Veiga Eyfjörð og Hólmar Ey-
fjörð. Dætur hans eru Brynja
Mjöll og Margrét Guðbjörg og
barnabörn hans eru sex.
Útför hans hefur farið fram í
kyrrþey.
auðvitað kosið að
hafa þig mun leng-
ur á meðal okkar
en þrautin var
þung. Á meðan þú
hafðir heilsu varstu
mikið fyrir ferða-
lög, skíði og naust
þess að vera virkur
í leik og starfi. All-
ir sem þekktu þig
eru sammála okkur
um að leitun sé að
betri smið og að allar smíða-
hugmyndir urðu einfaldar í
vinnslu og útkoman einstök hjá
þér.
Við vitum ekki hvernig fólk
bregst við áföllum eins og sjúk-
dómum og heldur ekki hvers
vegna, hvort sem um sjúkling
eða aðstandendur er að ræða.
Hitt vitum við að ást barna til
foreldra og ást foreldra til
barna er órjúfanleg.
Við áttum góðar stundir sam-
an, fórum á skíði, borðuðum
góðan mat, hlógum, fórum til
útlanda, fórum í sund og gerð-
um auðvitað bara allt það sem
feðgin gera.
Það var mjög auðvelt að fá
þig til að samþykkja að gera
eitthvað skemmtilegt eins og
t.d. gistipartý eða skíðaferð í
Bláfjöll.
Við yljum okkur við góðu
samverustundirnar og minn-
umst þín með söknuði og tárum.
Guð geymi þig, elsku pabbi.
Það er þá fyrst er við höfum
stigið niður í djúp sorgarinnar
sem við skiljum hve flókið
mannlífið er.
Þá finnum við samkenndina
með þeim sem lifa og þjást,
dáumst að þolgæði þeirra og
þrautseigju, og getum auðsýnt
þeim sem þarfnast þess hlýhug,
góðvild og vináttu.
Mér finnst ég varla heill né hálfur
maður
og heldur ósjálfbjarga, því er verr.
Ef værir þú hjá mér vildi ég glaður
verða betri en ég er.
Eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það en samt ég verð að
segja,
að sumarið líður allt of fljótt.
Við gætum sungið, gengið um,
gleymt okkur með blómunum.
Er rökkvar ráðið stjörnumál.
Gengið saman hönd í hönd,
hæglát farið niður á strönd.
Fundið stað, sameinað beggja sál.
Horfið er nú sumarið og sólin,
í sálu minni hefur gríma völd.
Í æsku léttu ís og myrkur jólin;
nú einn ég sit um vetrarkvöld.
Eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það en samt ég verð að
segja,
að sumarið líður allt of fljótt.
Ég gái út um gluggann minn
hvort gangir þú um hliðið inn.
Mér alltaf sýnist ég sjái þig.
Ég rýni út um rifurnar.
Ég reyndar sé þig alls staðar.
Þá napurt er, það næðir hér
og nístir mig.
(Vilhjálmur Vilhjálmsson.)
Brynja Mjöll og
Margrét Guðbjörg.