Bókasafnið - 01.10.2008, Blaðsíða 60

BÓKASAFNIÐ 32. ÁRG. 200858
Þegar ég lít til baka og hugsa
um minningar tengdar bókum þá
koma jólin alltaf upp í hugann.
Í mínum uppvexti þótti alltaf
sjálfsagt að setja bók í jólapakkann
og það var mjög algengt að út
kæmu bókaraðir svo maður
hlakkaði alltaf til næstu bókar í
röðinni.
Ég nefni sem dæmi Dórubækurnar eftir Ragnheiði
Jónsdóttur, en það stóðst yfirleitt að það kom ný bók
um Dóru á hverjum jólum nokkuð lengi og það var
varla hægt að bíða eftir að jólapakkar væru opnaðir
og byrjað að lesa. Dóra varð eins og vinkona mín
og margra annarra stúlkna á þessum árum og við
þurftum að vita hvað hefði gerst allt árið hjá henni!!
Bækurnar voru sumar í sendibréfastíl eins og t.d.
Dóra í Álfheimum en þar skrifaði Dóra stöðugt til
Ellu vinkonu sinnar og gerði henni grein fyrir öllu
sem gerðist í sumarbústaðnum, svo dæmi sé tekið.
Ég geri ekki ráð fyrir að atburðarásin þætti mjög
hröð í dag en þetta hentaði mér alveg ágætlega í
þá daga og mér fannst ég þekkja allar persónur
nokkuð vel. Persónulýsingar Ragnheiðar voru mjög
skýrar og maður var fljótur að finna til með þeim
sem áttu bágt og verða reiður við þá sem áttu
það líka skilið. Bækurnar eru skrifaðar á góðu og
venjulegu máli en vönduðu og þessi sendibréfastíll
hefur áreiðanlega haft þau áhrif á mig að ég skrifaði
ógrynni af sendibréfum öll mín unglingsár.
Það voru fleiri bækur Ragnheiðar sem komu
úr jólapökkunum og má þar nefna sögurnar af
Herði og Helgu, Í Glaðheimum, sögur fyrir börn
Ingibjörg Einarsdóttir
Minning tengd bókum og unglinga. Það má sennilega flokka þær undir
raunsæisbókmenntir, sagðar í fyrstu persónu og lífið
var ekki alltaf auðvelt hjá þeim. Þau áttu góða ömmu
og afa sem studdu vel við uppeldi þeirra og ég lifði
mig algerlega inn í líf Helgu því hún var t.d. ellefu ára
þegar ég var ellefu ára og ég tel að það hafi skipt mig
miklu máli.
Við bróðir minn höfðum komið okkur upp þeim
sið á jólum að þegar við vorum búin að lesa eina bók
þá var kíkt yfir ganginn og athugað hvort hitt væri
búið með sína og þá skipst á.
Strákar fengu á þessum árum yfirleitt bók eftir
Ármann Kr. Einarsson og Enid Blyton og það þóttu
mér líka mjög skemmtilegir höfundar en það var
ekki eins algengt að stelpur fengju bækur eftir þá
höfunda í jólagjöf, ekki frekar en strákar fengju rauðu
stelpubækurnar.
Svo var haldið áfram að lesa meðan augun leyfðu
og þá var líka svo gaman að geta rætt um bækurnar
að morgni jóladagsins.
Þegar ég hóf síðan kennslu voru það ávallt mínar
bestu stundir að lesa framhaldssögur í nestistímum
og ég tel það bæði þroskandi og nauðsynlegt fyrir
móðurmálið okkar. Ein framhaldssaga er mér sérlega
minnisstæð en það var Djöflaeyjan en hún hafði
komið út um jólin og ég var beðin um að lesa hana
næst sem framhaldssögu en á þessum árum kenndi
ég unglingum.
Ég hafði ekki náð að lesa hana áður en hóf samt
lesturinn. Mjög fljótlega fannst mér ég kannast sérlega
vel við efnið og þekkja jafnvel persónurnar og kom
þá í ljós að sagan gerðist á mínum heimaslóðum, ég
hafði t.d. alltaf þurft að ganga í gegnum Trípolíkamp
á leiðinni í Melaskólann og alltaf verið hrædd við
ýmsar sögupersónurnar. Það er því skemmst frá
því að segja að ég hafði meira gaman af sögunni en
nemendur mínir og las sennilega mjög lengi í hvert
skipti og fékk að gera það óátalið.