Lögmannablaðið - 01.12.1998, Síða 6
Mörður kom bara vel undan sumrinuog að lokinni sláturtíð fannst hon-um hann hreint ekki þurfa að
kvíða vetri. Hann hafði haft það gott, prófað
golf til að vera eins og hinir og gat nú tekið
þátt í umræðum um fugla, Tiger Woods,
húkk og slæs. Mörður hafði einnig fylgst
með athygli með ritdeilum tveggja andans
jöfra úr lögmannastétt í fjölmiðlum um leit-
ina að hinni einu sönnu lögfræðilegu niður-
stöðu. Merði fannst sem höfundur Njálu væri
týndari en niðurstaðan í þessari deilu. Deil-
ur þessara stórjúrista snerust einnig um það
hvort skamma mætti dómara og þá sérstak-
lega hæstaréttardómara. Annar lögmaðurinn
taldi að almennt veiðileyfi væri á dómstól-
ana og að veiðitíminn stæði árið um kring,
enda sá lögmaður þekktur laxveiðimaður,
en hinn lögmaðurinn taldi að menn ættu
ekki að hrekkja dómara, og allra síst ættu
lögmenn að gera það.
Mörður var gamalt hrekkjusvín úr Hlíða-
hverfinu og honum fannst bara allt í lagi að
skamma dómara, dómsúrlausnir og dóm-
stóla. Honum fannst t.d. fáránlegt að í siða-
reglum lögmanna stæði að lögmenn ættu að
sýna dómstólum fulla tillitssemi og virðingu
í ræðu, riti og framkomu. Merði var ekki
kunnugt um að sams konar ákvæði væru í
siðareglum dómara, eða yfir höfuð hvort
dómarar væru með einhverjar siðareglur. Ef
slíkar reglur væru til þá var þeim a.m.k. ekki
mikið haldið á lofti. Merði fannst t.d. að ef
gera ætti þá kröfu til lögmanna að þeir bæru
virðingu fyrir dómstólum, þá yrði sú virðing
að vera gagnkvæm. Mörður taldi að það færi
ekki á milli mála að t.d. hæstaréttardómarar
bera enga virðingu fyrir lögmönnum, a.m.k.
bentu málskostnaðarákvarðanir Hæstaréttar
til þess að dómurum findist lítið til starfa lög-
manna koma. Stundum dygði málskostnað-
arákvörðun Hæstaréttar ekki fyrir bensíninu
á bílinn niður á Lindargötu. Þá væri augljóst
að hæstaréttardómarar, sem vel flestir hefðu
staðið á beit í ríkisjötunni alla sína hunds og
kattartíð, vissu ekki að það kostaði eitthvað
að reka skrifstofu. Niðurstaðan úr þessum
vangaveltum Marðar var sú að úr því að
dómarar mættu skamma lögmenn, eins og
Mörður sjálfur hafði lent í oftar en einu sinni,
þá væri bara allt í lagi að lögmenn skömm-
uðu dómara. Ákvæði í siðareglum lögmanna
um að gagnrýni á dómstóla yrði að vera fag-
leg og málefnaleg væri óskiljanleg. Niður-
stöður dómara væru oft víðs fjarri því að
vera faglegar og málefnalegar. Það væri í
bestu samræmi við þá jafnræðisreglu sem
gilda ætti að allir mættu skamma alla. Þannig
gætu dómarar skammað lögmenn, lögmenn
skammað dómara og svo koll af kolli. Mörð-
ur myndi síðan skamma konuna sína, konan
krakkana og krakkarnir köttinn. Þessi regla
myndi leiða til bættrar geðheilsu þjóðarinn-
ar. Þessar vangaveltur Marðar leiddu hann
aftur að deilum tvímenninganna um hina
einu sönnu lögfræðilegu niðurstöðu. Merði
fannst það ekki skipta máli hvort hún væri
ein, tvær eða tíu. Þegar hann tapaði máli
hafði dómarinn hvort eð er alltaf á röngu að
standa. Hin eina sanna lögfræðilega niður-
staða væri bara einstaklingsbundin, þetta
sæist best á því hvað væru mörg sératkvæði
í Hæstarétti. Úr því að þessir júridísku jötnar
gætu ekki komið sér saman um eina niður-
stöðu, þá væri hin eina sanna lögfræðilega
niðurstaða ekki til. Þegar hingað var komið
í vangaveltum Marðar var hann orðinn svo
þreyttur og geðvondur á því að hugsa svona
mikið að hann fór að æfa pútt á skrifstofu-
gólfinu. Hann vissi a.m.k. alltaf hvort hann
hefði hitt í mark við þá iðju eða ekki.
6 Lögmannablaðið
Af Merði lögmanni