Són - 01.01.2014, Qupperneq 172

170 arngrímur vídalín
að fá að fermast árið 1939 með jafn öldrum sínum en það gekk ekki eftir
þótt reynt væri.
Það var enginn sími á heimili Soffíu og Friðriks á Akureyri svo að
Friðrik þurfti sjálfur að leita á fund prests til að sýsla um þessi mál í von
um farsæla niður stöðu. Einhverju sinni fór hann út og amma mín var
hár viss um að hann væri farinn að finna prestinn. Þegar hann sneri aftur
nokkru síðar spurði hún af ákefð hvað presturinn hefði sagt. Faðirinn
svarar því til að hann hefði ekki verið hjá prestinum, heldur úti í húsi
hjá nauti sem hann var að gæta fyrir annan á þeim tíma. Við þetta varð
amma mín heldur súr. Þá orti móðir hennar þessa vísu:
Grimmlega sagði nautið nei,
nei, það vita máttu.
Ferminguna fær hún ei
fyrir vankunnáttu.
Þessi kviðlingur hefur sennilega síst verið til þess fallinn að gleðja hana
ömmu mína.
Soffía, langamma mín, lést þann 8. nóvember 1958 aðeins 63 ára
að aldri. Hún var harmdauði öllum sem þekktu. Amma var ekki elsta
barnið hennar en hún var fyrsta barnið sem lifði. Eldri systir hennar,
Katrín Emilía, lést tveggja ára gömul árið 1925, en amma hefur borið
Emilíu nafnið eftir hennar dag.
Það hefur verið annað hvort árið 1959 eða 1960 sem Ásta Emilía,
amma mín, fékk óvænta heimsókn frá (Jónbjörgu) Judith Jónbjörns-
dóttur, kennslu konu á Akureyri og vinkonu Soffíu. Hún færði henni
bréf korn sem fjallaði um stúlkubarnið Katrínu Emilíu.
Hún er undarleg þessi harka sem býr í þjóðarsálinni hér á hjara ver-
aldar. Við erum bara nýlega byrjuð að læra að tala um tilfinningar en í
þá daga var til siðs að fólk bæri harm sinn í hljóði. Ungbarna dauði var
al gengur og allir glímdu við sín eigin vandamál svo það kom engum í
hug að bera sorgir sínar á borð fyrir aðra. Veru leikinn var aftur á móti sá
að lang amma jafnaði sig aldrei á þessum missi. Amma vissi vel að móðir
hennar bæri þunga sorg í hjarta, jafnvel þótt hún minntist aldrei á barnið
sem hún missti. Það kom ömmu því á óvart þegar vinkona lang ömmu
færði henni samanbrotið vélritað bréf.
Soffía langamma hafði þá ort kvæði sér til sáluhjálpar eftir missinn,
í dimmum torfbæ um miðjan vetur. Það er rétt hægt að ímynda sér
kringum stæðurnar en sama hvernig því er snúið þá er varla hægt að ætla