Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.09.1998, Síða 13

Kennari, frœðimaður, vinur
kennara sem hann er og samstarf allt við hann auðvelt og gefandi. Þátt í því
á líka og eigi lítinn hve hann er innilega laus við að taka sjálfan sig hátíðlega.
Nú er senn komið að verkalokum hjá honum í guðfræðideild og skarðið
sem prófessor Jón lætur eftir sig þar á bæ er stórt og vandfyllt. En enn má
samfélag guðfræðinga og íslensk kirkja vænta þess að njóta frjórrar hugsunar
hans og krafta til góðra verka. En víst er líka um það að gott hugsar hann
sjálfur til þess að eiga nú meiri tíma en áður til að sinna fjölmörgum og
nákomnum hugðarefnum og yrkja garðinn fagra sem umlykur heimili hans
og Guðrúnar Magnúsdóttur eiginkonu hans. Þangað er alltaf jafn gott að koma,
þau hjónin höfðingjar heim að sækja og samhent í gestrisni sinni sem um
annað. I garði þeirra hjóna í Artúnsbrekku kemur vorið fyrr og kveður við
hærra tón en annars staðar á áþekkum breiddargráðum, hvergi eiga fuglar betra
skjól í jafn háum eikum og syngja heldur hvergi af meiri hjartans list,
heimamönnum og grönnum til ómælds yndis og heimiliskettinum, sem síst
nýtur minni virktar húsbóndans en annað í sköpunarverkinu. í lundinum þeim
ver Jón margri stund og gróðurinn ber því ljósan vott að eljumaður hlúir að
honum. Að því nytjaverki gengur Jón með áþekkum hætti og að ritskýringu,
stuðlar að „kaþarsis“ trjánna, en það hugtak heimspekinnar hefur hann rýnt
og rannsakað öðrum fremur og einkum í félagi við þá Platón og Filon, sneiðir
allt feiskið og einskis nýtt af í þjónustu lífsins og sköpunarinnar svo að
einstæði hvers trés njóti sín og þau vegsami hvert og eitt og saman öll skapara
sinn og þjóni lífi og vori í veröldinni. Þeim tökum garðyrkjumannsins beitir
ritskýrandinn Jón óspart í kennslu sinni og túlkun, ötull og djarfur við að sópa
burt hismi og sprekum svo að hið lifandi og sérstæða njóti sín.
Það er gott að hugsa til þess að geta heilsað upp á Jón við iðju sína í garði
sínum síðar í sumar og á komandi hausti og á mörgum nýjum vorum. Ég mun
þó ganga hikandi skrefum um hliðið næst þegar ég legg leið mína þangað,
því að mér er ljóst að prófessor Jón kann mér litlar þakkir fyrir þau orð sem
hér eru á blaði, svo mjög sem honum er um geð að vera í sviðsljósi. Þótt ég
vissi það fullvel, gat ég á þessum tímamótum á starfsævi hans ekki stillt mig
um að rifja upp fyrir sjálfum mér og öðrum örlítið af því sem ég og fjöldi
annarra á að minnast frá kynnum við hann frá starfsdögum hans í guðfræði-
deild og samstarfi við hann. Fæst af því sem dýrmætast hefur verið mér og
mörgum öðrum, sem hafa notið þeirrar gæfu að eiga þennan hlýja og góð-
sama öðling að vini, hefur þó verið sagt. Hvernig það er veit margur og sá
skilur líka og tekur undir fyrir sitt leyti orð sem dóttur minni hrutu eitt sinn
af vörum og við konan mín höfum oft rifjað upp. Hún var þá á fermingaraldri
og sat á skrafi við vinkonu sína heima hjá sér þegar Jón kom þar við til að
lána mér eða skila mér bók. Hann fékkst ekki til að staldra við, lá á, en gaf
11