Skagfirðingabók - 01.01.1982, Qupperneq 164

SKAGFIRÐINGABÓK
um við komnir á fleygiferð. En sú ferð endaði skyndilega.
Massaplankinn maraði í kafi, en veitti samt heldur betur
fyrirstöðu. Stampurinn hvolfdist við í einu vetfangi og við
hentumst fram úr þessu góða skipi og langt niður eftir á. Þar
fengum við heldur betur væna dýfu og mikil andköf. Ætli ég
sleppi svo ekki framhaldinu, þ.e. þeim trakteringum, sem
okkur voru búnar, þegar við lúpuðumst heim hundblautir með
stampskrattann í eftirdragi. Fleiri urðu ekki skipaferðir okkar
bræðra á Sauðánni.
Margt fleira mætti vissulega segja af sambýli Króksara og
Sauðár. Raunar hefur öllu því mikilsverðasta verið sleppt til
þessa. Þó að hún ætti það til að glettast til við vini sína —
hvolfa hjólbörum þeirra og stömpum, ræna þá fjóshaugum,
verða þeim vegtálmi og búa kjallarabúum vota fætur — átti
hún síður en svo skilið það virðingarleysi, sem henni var einatt
sýnt. Hún var nefnilega ekki smátæk í góðverkum. I vatni
hennar lærðu Króksarar fyrst að synda. Og úr orku hennar
fengu þeir sína fyrstu raflýsingu. Skal ég nú víkja nánar að
þessu
Snemma á öðrum tug þessarar aldar (1911) datt framá-
mönnum það snjallræði í hug að gera „sundlaug" inni í Sauðár-
gili. Hlaðnir voru garðar úr torfi og grjóti niðri í gilinu, norðan
megin ár, og var veitt vatni úr Sauðánni, svo að við það
myndaðist pollur nægilega djúpur til þess að synda í. Auðvitað
var vatnið ískalt, en hefur kannski volgnað eitthvað á sólheit-
um sumardögum. Þarna var kennt sund í eina tvo áratugi.
Nutu mörg ungmenni af Sauðárkróki og úr grenndinni góðs af
því, og hefur það sjálfsagt komið í veg fyrir slys á stundum.
Þegar ég man fyrst eftir mér, hafði sundkennsla í Sauðárgili
verið aflögð fyrir nokkru, og mannvirkið var farið að láta á sjá.
En ég man vel eftir laugarstæðinu, og kannski finnast einhverj-
ar leifar þess enn. Eitthvað vorum við smástrákar að reyna að
hressa upp á garðana og veita vatni inn. Það gekk víst ekki
allt of vel, þó að úr því yrði samt nokkur buslugangur. Enn-
162