Skagfirðingabók - 01.01.1987, Blaðsíða 12

SKAGFIRÐINGABÓK
svo sáran sveið okkur sá óréttur sem við höfðum verið
beittir. Bekkurinn okkar varð þenna vetur fyrir því áfalli
að hann beið þess aldrei bætur.
Þessi ærslavetur í lærða skólanum, sem svo var nefndur, varð
mörgum og ekki sízt nemendum sjálfum minnisstæður. Fyrir
Sigurð frá Vigur olli hann mikilli breytingu, sem hann harmaði
þó aldrei. Hann var einn þeirra sem sögðu sig úr skóla. Hann
segir í fyrrnefndri grein frá því sem þá tók við:
En það var annar latínuskóli hér á landi í þann tíð. Það var
heimaskólinn á Bessastöðum. Þeir bræðurnir, Guðmund-
ur og Skúli stunduðu þá nám sitt í þeim skóla.
Þá var það um jólaleytið að æskuvinur minn og bekkj-
arbróðir, Skúli Thoroddsen, hitti mig að máli í Reykjavík
og bauð mér að koma til þeirra suður að Bessastöðum og
setjast í skólann þeirra. Þessu boði hef eg fegnastur orðið
um dagana. Mér var borgið, en það sama varð því miður
ekki sagt um alla félaga mína. Og mér duldist ekki að
Skúli gerði þetta með vilja og ráði foreldra sinna. — Þetta
var fyrsta skuldin sem eg komst í við foreldra hans, en
síðan hefi eg jafnt og þétt verið að safna skuldum hjá
móður hans og mun svo verða meðan við lifum bæði. En
þó hef eg ávallt gengið auðugri en eg áður var af hverjum
hennar fundi.
Þegar eg kom til Bessastaða í ársbyrjun 1904 var þar
aftur tekið til námsins þar sem frá var horfið í Reykjavík.
Og þar las eg síðan allan skólann til stúdentsprófs að
hálfum vetri undanteknum er eg var heima í Vigur. A
Bessastöðum hófst kynning mín verulega við frú Theo-
doru Thoroddsen, sem var húsmóðir mín þar í nærfeilt 4
vetur, sem voru býsna fljótir að líða. En síðan var eg
mestan hluta stúdentsára minna stöðugur kostgangari og
heimagangur á heimili hennar í Reykjavík. Heimili henn-
ar varð annað æskuheimili mitt og hún varð önnur móðir
10