Skagfirðingabók - 01.01.1989, Síða 110
SKAGFIRÐINGABÓK
inu. Fjósið og fjóshlaðan voru ekki nema örskotslengd vest-
an við hið brennandi hús, og miðja vegu milli skólahúsanna
stóðu skúrar, þar sem geymd var olía og kol, vetrarforði
skólans. Þótt svo giftusamlega vildi til, að logn var á, voru
þessar byggingar í hættu, einkum fjóshlaðan, því hitinn var
óskaplegur frá eldhafinu.
Reynt var að safna saman öllum tiltækum fötum og flytja
í þeim vatn til að sletta á húsin, þar sem hitinn var mestur.
Vatnið var tekið úr blóma- og trjágarðinum milli skólahús-
anna. Það var raunar af skornum skammti, en nægði þó til
varnar. Má og vera, að eitthvað hafi verið sótt út í ytra hús-
ið, jafnvel út í gróðrarstöð eða upp í Gamlabæ. Mynduð var
keðja, þannig að maður rétti manni eins og í boðhlaupi.
Ekkert verður fullyrt um hve langur tími leið frá því
Hildur varð eldsins vör þangað til húsið var gjörfallið.
Margir gizka á eina og hálfa til tvær klukkustundir. Hygg ég
það ekki fjarri lagi.
Þegar húsið var brunnið, stóð syðri skorsteinninn uppi;
hinn mun hafa fallið með húsinu. Ekki þótti ráðlegt að láta
hann tróna yfir valnum. Var slegið um hann vír, gengu þar
margir á og steyptu um koll.
Eg hygg, að ekki hafi aðrir Hjaltdælingar orðið brunans
varir um nóttina en fólkið í Víðinesi. Kristín Jónsdóttir,
önnur húsfreyjan þar, vaknaði við að albirti í svefnherbergi
hennar. Hún leit út um gluggann, sem vissi til suðurs, og sá
bálið. Víðinesbændur, þeir Gunnlaugur Jónsson og Agúst
Magnússon, brugðu skjótt við og hlupu suðureftir, gott ef
þeir gripu ekki fötur með sér, enda tóku þeir þátt í vatns-
burðinum.
Þegar háskalegir atburðir gerast óvænt og skyndilega,
bregðast einstaklingar við á ýmsan og ólíkan hátt. Ein
starfsstúlkan ætlaði að bjarga leirtaui út úr brennandi hús-
inu og tók það ráð að kasta því út um glugga, og einsýnt
hvernig sú björgun tókst til. Oðruvísi brást við eini ný-
106