Skagfirðingabók - 01.01.2001, Page 116
KOMSTU SKÁLD í SKAGAFJÖRÐ?
ÞRJÚ VESTUR-ÍSLENSK LJÓÐSKÁLD ÚR SKAGAFIRÐI
eftir séra BJÖRN JÓNSSON á Akranesi
Löngum hafa íslendingar verið ljóðelskir, og hagyrðinga hefir
þjóðin okkar átt fleiri en tölu verði á komið. Mörg stakan, sem
kastað var fram til stundargamans, er nú að eilífu grafin og
gleymd. Það er jafnsatt þó að hitt sé staðreynd, sem kemur
fram í hinni snjöllu og alkunnu stöku Andrésar Björnssonar:
Ferskeytlan er Frónbúans
fyrsta barnaglingur,
en verður seinna í höndum hans
hvöss sem byssustingur.
Athyglisvert er, hve mjög ljóðlistin blómstrar meðal fyrstu
kynslóðar þeirra Islendinga, sem fluttu vestur um haf á síðari
hluta seinustu aldar og fram á þá öld, sem nú er senn að enda
sitt skeið. Ljóðabókaútgáfa Islendinga í Kanada blómstraði
svo, að með ólíkindum má telja. Ekki er þar með sagt, að alltaf
hafi verið um djúpfundinn skáldskap að ræða, en mörg vel
kveðin ljóð og snjallar stökur er þar þó víða að finna.
Svo sem kunnugt er, voru margir Skagfirðingar meðal vestur-
íslenskra landnámsmanna. Allmargir þeirra gerðust forystu-
menn á bókmenntalegum vettvangi, og fullyrða má, að í
Ijóðlistinni hafi þeir ekki látið sitt eftir liggja. Nokkrir gáfu út
ljóðabækur, og má leiða að því gild rök, að þrír þeirra hafi ver-
ið meðal hinna fremstu á vestur-íslensku skáldaþingi, Kristinn
Stefánsson, Magnús Markússon og Stephan G. Stephansson.
114