Skagfirðingabók - 01.01.2001, Page 128
SKAGFIRÐINGABÓK
minnst. í gagnorðri grein, sem Einar P. Jónsson ritstjóri
skrifar um skáldið í Tímarit Þjóðræknisfélagsins, er hann
nefnir: „Aldursforseti íslenskra ljóðskálda vestan hafs“ kemst
hann m.a. svo að orði: „Eg hef heyrt gamla menn telja það til
raunverulegrar fyrirmyndar, hve Magnús skáld varð vel við
þessum þungu örlögum. Þannig hefur hann tekið öðrum
þungum búsifjum ævinnar. Hann hefur aldrei varpað yfir sig
neinni sorgarskikkju. Engu að síður er hann viðkvæmur til-
finningamaður, sem borið hefur harm sinn í hljóði. Honum
blæddi inn.“
Hér mun vera um sannmæli að ræða. En hvað skyldi það
vera, sem öðru fremur gaf þessum mótlætta manni þrek og
styrk á ögurstundu? Þar kemur vafalaust margt til greina, en
þó hygg ég, að þar hafi mestu ráðið þeir eiginleikar, sem dr.
Rögnvaldur frændi hans dregur fram í afmælisræðunni. Hann
var raungóður og ósérhlífinn og kaus heldur að reisa á fætur en
fella þann, sem umkomulítill var. Það var lyfting og léttleiki í
heilsunum hans og kveðjum. Glaðvær var hann og ókvartsár,
svo sem verið höfðu ættmenn hans. Þá má því hér við bæta, að
hin eðlislæga lífsgleði hans og bjartsýni grundvallaðist öðru
fremur á bjargfastri eilífðartrú og óbilandi trausti á sigur hins
góða. Þessi lífsskoðun kemur víða skýrt fram í ljóðum hans og
var fagurlega undirstrikuð af vini hans í eftirfarandi ljóðlínum:
Þökk fyrir sól og sumartrúna björtu,
sjónum þú lyftir yfir gröf og hel.
Fyrst eftir að Magnús fluttist vestur um haf fékkst hann við
ýmis þau störf, er til féllu hverju sinni. Á fyrsta áratug aldar-
innar varð hann þó fastur starfsmaður í innflutningaskrifstofu
sambandsstjórnarinnar í Winnipeg. Það starf hóf hann árið
1906, er hann fór heim til íslands sem umboðsmaður útflutn-
inga fyrir hönd Kanadastjórnar. Einnig gaf hann sig annað
126