Þjóðmál - 01.12.2011, Síða 96

Þjóðmál VETUR 2011 95
móta framtíð Evrópu og um leið heimsins
alls“ (bls . 77) .
Vandlega er fjallað um gjaldmiðilsmálin .
Er það sérstaklega mikils um vert . Þau hafa
verið helsta ástæða margra þeirra sem vilja
skoða aðild Íslands að ESB . En ágæt rök eru
þarna færð fyrir því hvernig gjaldmiðill og
gjaldmiðilsskipti geta ekki komið í staðinn
fyrir brýna þörf á ábyrgri fjármálastjórn .
„Komið hefur í ljós að evran er ekki
kraftaverkamiðill . Evran er nákvæmlega
jafn viðkvæm fyrir óstjórn í efnahagsmálum
og aðrir gjaldmiðlar“ (bls . 65) .
Haldið er til haga viðhorfum aðildarsinna
í sérstökum kafla: „Úr hugmyndabanka
aðildarsinna“ (bls . 77–81) . Hrunið nú
„kom í fyrstu allmörgum til að trúa því að
þeir ættu ekki annars úrkosti en að sækja
um aðild að ESB . . . það væri þjóðinni
hollt að hafa einhvern sem gætti okkar og
liti yfir öxlina á okkur .“ Þarna sé „reistur
gunnfáni getuleysisins“ sem höfundur
hafnar einarðlega og bendir á vel heppnaða
hagstjórn um árabil . „Reynsla Íra gengur
alla vega í berhögg við málflutning þeirra,
sem hafa séð lausn allra mála í aðild að ESB
og aðild að evrusvæðinu“ (bls . 52) .
„Íslendingar þurfa að koma skikk á ýmsa
hluti, sem úrskeiðis fóru í láns fjárkrepp unni
. . . umfram allt læra af þeirri sáru reynslu . . .
[en] ekki síður að leiðrétta alvarleg mistök
og stjórnleysi í efnahags-, atvinnu- og utan-
ríkismálum, sem núverandi ríkisstjórn hefur
leitt yfir þjóðina . Við eigum ekkert skjól
nema í sjálfum okkur, frumkvæði þjóðar-
innar, menntun og þekkingu og í skyn-
samlegri nýtingu náttúruauðlindanna . Við
eigum ekki aðra tryggingu fyrir velgengni
í framtíðinni en okkar eigin ráðdeild og
hagsýni“ (bls . 94–95) .
Umsókn Íslands um aðild að ESB telur
TIO hafa verið lagða fram á röngum for-
sendum og því eigi að draga hana til baka .
„Íslendingar verða að hafa eigin ástæður til
að sækja um aðild að Evrópusambandinu
og fleyta sjálfstæði sínu inn í þann óvissa
straum . Rætur þessara raka verður að finna
í landafræði, menningu, sögu, auðlindum
og efnahagsforsendum þjóðarinnar . . .
Við eigum samstöðu með mörgum
ríkjum heimsins . . . Við eigum almennt
meiri samstöðu með Kanadamönnum en
Búlgörum“ (bls . 52–53) .
Og höfundur hnykkir á þessari afstöðu
sinni undir bókarlok: „Að stefna sjálfstæði
íslensku þjóðarinnar inn í það öngstræti
stjórnmálaátaka og efnahagslegrar óvissu,
sem Evrópusambandið er, ber tvímælalaust
vott um alvarlegustu blindu, sem stjórn-
málamenn þjóðarinnar hafa nokkru sinni
verið slegnir“ (bls . 93) .
Umræðan um stöðu Íslands í um-
heiminum snýst að þessu sinni ekki um
að fela frændum okkar Dönum á ný að
móta rammann sem þjóðin geti hrært
sig innan . Leitað er til víðtækra samtaka
27 um margt ólíkra þjóða með voldugt
skrifstofubákn sem þekkir ennþá minna til
íslenskra aðstæðna en danskir ráðamenn
um árið .
Rit Tómasar Inga Olrich geymir mikinn
hagnýtan fróðleik . Þeir sem það lesa eru því
vel í stakk búnir til að átta sig á hagsmunum
Íslendinga í þessum efnum í bráð og til
lengri tíma . Eins og gefur að skilja verður
á efnisskipan séð að ritið er að stofni til
greinaflokkur . Þannig ber sum efnisatriði
fyrir oftar en einu sinni . En það er þá
gjarna í mismunandi samhengi og styrkir
þekkinguna í sessi .