Félagsbréf - 01.07.1962, Blaðsíða 10

RITSTJÓRNARGREINAR
Varla leikur það á tveim tungum, að stórum betur horfi nú um
efnalega afkomu þjóðarinnar, en átt hefur sér stað um langt undan-
farið skeið. Framleiðslugeta þjóðarinnar færist í aukana, atvinnu-
leysi heyrist naumast nefnt og með tilkomu sérmenntaðra manna
á æ fleiri tæknilegum sviðurn ryður iðnaður sér til rúms og lætur
stöðugt meira að sér kveða á erlendum markaði. Jafnvel íslenzk
flugfélög, sem þó hafa verið stofnuð af litlum efnum og jafnan
mátt berjast af eigin ramleik í samkeppni við rótgróin auðfélög,
afla ekki aðeins þjóðinni gjaldeyris í vaxandi mæli, lieldur eru
henni einnig mikilsverð landkynning. Þá er það ekki minnst um
vert, að horfið hefur verið frá miðaldalegum viðskiptahömlum,
og samtímis því er íslenzkur gjaldmiðill á góðri leið með að vinna
sér fulla tiltrú á alþjóðlegum peningamarkaði. Allt þetta hlýtur
að auka þjóðinni ásmegin og bjartsýni og efla trúnað hennar við
land og samfélag.
* * *
En maðurinn lifir ekki af brauði einu saman. Þann forna sann-
leik skilja íslendingar flestum betur eins og þeir hafa þráfaldlega
sýnt. Hvorki örbirgð né velmegun hefur nokkru sinni komizt til
lengdar upp á milli þjóðarinnar og þeirra andlegu verðmæta, sem
hafa verið henni athvarf og aflgjafi, og má urn það vitna til Sig-
urðar Nordals, sem kemst m.a. þannig að orði í ritgerð sinni um
samhengið í íslenzkum bókmenntum: „Það væri engin fjarstæða
að kalla fslendinga mestu bókmenntaþjóð heimsins, — ekki í þeim
skilningi, að þeir hafi skapað mest af fullkomnum verkum, þótt
þeir hafi komizt furðu langt í því efni, — heldur af því, að engin
þjóð önnur hefur að tiltölu gefið bókmenntum svo mikið af kröft-
um sínum, svo mikið af ást sinni og alúð, engin þjóð leitað þar
svo almennt fróunar og sótt þangað þrek.“
* * *
Þessi vitnisburður Sigurðar Nordals, þess manns, sem ótvírætt
verður að teljast dómbærastur núlifandi manna á umrastt efni,