Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1995, Side 70

4
... gleyma.
Æ, mig langar mest til að vera ekki til í bili. Ef eitthvað er til sem
heitir að nauðga sjálfum sér þá var ég að enda við að gera það. Anna
liggur sennilega heima hjá sér að hugsa um mig, ég ligg hér, búinn að
sparka ofan af mér sænginni og vildi svo óska að ég væri sofnaður og
myndi sofa þangað til mér liði örugglega betur þegar ég vaknaði. I
staðinn verð ég helst að standa upp og þurrka sæðið úr naflanum á
mér. Helvíti verður maður dapur af þessu, þetta var ekki svona þegar
ég var unglingur, þá var ég að vísu með stöðugan móral og hélt að
Guð væri að refsa mér með því slæma sem kom fyrir mig í lífinu, en
gat samt ekki hætt. Núna er ég fleiri daga að jafna mig á sálinni eftir
hvert skipti, ekki af því að ég hafi móral, heldur hellist yfir mig
skerandi tómleikatilfmning, mig einsog svíður í líkamann sem er ekki
hjá mér, sem ég er ekki inni í eða ofan á eða undir.
Mér þykir svo vænt um líkamann rninn en samt er ég svo vondur
við hann. Ekki síst eftir að ég kynntist Önnu. í gær var ég að valtra
plan uppi í Breiðholti og meðan barnaskarinn var að skondrast í kring
fór ég svo ofur varlega til að meiða örugglega engan, ég var á nálum.
En svo í Skuggahverfinu í dag lék ég mér að því að fara glæpsamlega
hratt eftir fláanum í kantinum; valtarinn á að þola 45 gráða halla,
segja þeir, og ef maður fer rólega er hægt að valta ansi brattan kant.
En ég stóð mig allt í einu að því að vona að hann ylti, vona að ég
kremdist og meiddi mig, vona að ég missti meðvitund svo ég gæti
hætt að hugsa um þessa stelpu sem ég er skotinn í og sem passar sig
svo vel að ég veit ekkert hvað henni finnst um mig.
í kvöld var ég gjörsamlega miður mín og reyndi að láta hana
finna það á sér en þó þannig að hún héldi að ég væri að reyna að
leyna því. Við höfðum ekki snerst síðan ég kom inn til hennar.
68