Ljóðormur - 01.05.1985, Side 16

ELÍSABET JÖKULSDÓTTIR
VIÐ SVARTAGIL
í svörtu djúpu gilinu
kveða við tónar fossanna
glaðbeittiir og lirímaðir
steypast í skessukatlana
langt langt oíaní gilinn
kveður við annan tón.
Alltíkring liggur landið
slegið íjöllum
fjöllum slegnum snjó
sem þíðan þessa janúardaga
hefur leyst í læki
og mýkri jörð
og magnað ár
ég finn kraftana frá landinu
gera mig máttvana
fylla mig afli
einsog ég sé landið
einsog landið sé óg
í rökkrinu vilja
gl j úf urf osaarnir
seiða mig til sín
og ég get ekki sigrast á fallinu.