Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.08.2006, Blaðsíða 12

með inj. Charbacholin til að geta það.
Þetta gekk nú samt allt slysalaust. Ég var
ekki eini hjúkrunarneminn á þessum árum
sem varð að axla ábyrgð umfram getu,
þetta var svona á mörgum stöðum þar
sem við vorum. Hjúkrunarkonurnar tóku
bakvaktina á næturvaktinni en nemarnir
vöktu. Allt gekk þetta með Guðs hjálp.
„Barnið er að koma!“
Svo var það eitt sinn sem oftar að ég var
á næturvakt, var nú orðin dálítið sjóuð þá.
Það hafði komið inn kona á kvöldvaktinni
til að fæða. Verkirnir höfðu dottið niður,
svo ákveðið var að leyfa henni að hvílast
og sofa um nóttina, enda allt eðlilegt.
í þá daga bjuggu hjúkrunarkonurnar
og Ijósmæðurnar í húsi við hliðina á
sjúkrahúsinu svo Ijósmóðirin sagði við
mig að ef eitthvað breyttist þá skyldi ég
láta hana strax vita. Um nóttina var hringt
á fæðingarstofunni og ég fór þangað,
hafði kíkt þar inn nokkrum sinnum en
konan steinsvaf. Ég hélt því að hún væri
vöknuð og langaði í eitthvað að drekka.
Hún horfði hins vegar á mig með augun
á stilkum: „Barnið er að koma“. Þetta
var fjölbyrja og vissi því sínu viti. Þá kom
sér nú vel fyrir mig að hafa aðstoðað
Ijósmóðurina sem gangastúlka vestur á
Þatreksfirði, því ég hafði séð hvernig hún
bar sig að. Ég lét bara hringja áfram til
þess að sú sem var með mér á vaktinni
myndi koma, setti konuna á bakið og sá
að allt var í fullum gangi. Mamma hafði
alltaf sagt við mig að það sem skipti
meginmáli væri að gefa útvíkkuninni tíma,
hún var svo mikið á móti því að klippa,
en hafði sagt að mikilvægt væri að halda
vel við spöngina svo konan rifnaði síður.
Stelpan kom í dyrnar með kríthvít augun
og ég sagði: „Hlauptu út og náðu í
Ijósmóðurina". Þegar Ijósmóðirin kom var
barnið komið í heiminn.
Ég stríddi síðan Ijósmóðurinni á því hvers
vegna ég væri ekki skráð fyrst sem
Ijósmóðir að barninu og síðan hún. En ég
komst ekkert á pappírinn!"
Sigþrúður vann markvisst að sameiningu hinna tveggja félaga sem um tíma voru starfandi á fslandi.
Fyrrverandi formenn félaganna á ráðstefnu SSN í Kaupmannahöfn, frá vinstri Ásta Möller, Vigdís
Ingólfsdóttir og Sigþrúður Ingimundardóttir.
Hún rífjar upp nemaárin á heimavistinni
en nemarnir bjuggu þar í 90 herbergjum.
„Okkur sem komum utan af landí fannst
þetta algjör lúxus, það voru nú ekki
amaleg herbergín á vistinni þá,“ segir hún
og hún bætir við að þær hafi rætt um það
í minjanefndinni sem hún á sæti í, að það
þurfi að koma upp á safni fullbúnu her-
bergi eins og var á heimavistinni, „Þetta
voru húsgögn frá Gamla kompaníinu,
þau eru ennþá í notkun, okkur fannst
þetta alveg æðislegt! En stelpurnar sem
bjuggu hérna í bænum, sérstaklega þær
sem voru trúlofaðar, vildu auðvitað ekki
vera inni á heímavist. Sumar gátu sleppt
því, ef heimavistin var orðin fullsetin þá
gátu þær verið heima."
10
Tímarit hjúkrunarfræðinga - 3. tbl. 82. árg. 2006