Breiðfirðingur - 01.04.1986, Blaðsíða 56
54
BREIÐFIRÐINGUR
sjálfur lít á, hygg ég, að reynsla mín og raunir, einmitt á
uppvaxtarárunum, hafi átt mestan þáttinn í því, sem úr mér
varð . . .“, sagði hann.
Þetta hófst hjá 10 ára snáða með hjásetunni í Hlíð.
Honum þótti daufleg vistin og sýndist hraunið svart og
skuggalegt, þó okkur sýndist ekki svo. Þarna sá hann samt
hina dýrðlegu andstæðu „á morgnana með sólu á Hálsinum.
Þar var útsýnið bjart og fagurt, blasti við hin fagra Innsveit
með öllum vogum, fjöllum, fellum og bæjum. Þótti mér
einkum gaman um heiðskíra morgna að horfa á reykina á
bæjunum eins og hvíta stróka upp úr byggðinni.“ Til þessara
hrifningarstunda er að rekja umgerð að kvæðinu:
Geng ég fram á gnýpu og geigvæna brún,
djúpan lít ég dalinn og dáfögur tún.
Og þá ekki síður hinn fagnaðarsönginn:
Látum af hárri heiðarbrún,
ljóshraða svífa sjón,
sviptigið yfir Frón.
Til þessarar sömu fagnandi fegurðarskynjunar má líka
hiklaust rekja dýrðaróðinn um Skagafjörð, er hann orti
innblásinn af náttúrudýrð og sagnaauðgi: „Skín við sólu
Skagafjörður, skrauti búinn fagurgjörður.“ En dásemd
morgnanna á Hyrningsstaðahálsinum stóð stutt hverju sinni.
Hversu mikið sem birti yfir næmri barnssálinni, þá var samt
svo, að ekkert gat bætt upp hversu fjarri voru foreldrahús og
faðmur móður.
„Ég bar harm minn í hljóði. Fóru þar engar sögur af, en
þegar ég kom heim um haustið, var ég magur og málhaltur
af gráti, bar ég þessar minjar öll þau ár.“
Svo þröngt var um höndur hjá Skógahjónunum, að ekki
varð umflúið að fara að heiman á ný. Við tók ársvist í óyndi
á Kleifastöðum. Hjónin voru ung og kát og af besta fólki, en
óyndið kvaldi. Og nú sáust ekki einu sinni Vaðalfjöllin.
„Greip mig stundum það ofboð, að guðs mildi var, að ég
gekk ekki fyrir björg eða hamra.“ Það voru þessar og því-
líkar ógnar áraunir og ósegjanlegt þanþol tilfinningalífsins,