Breiðfirðingur - 01.04.1994, Blaðsíða 121
A F GLEYMDU DALASKÁLDl
119
háðuglegt hrekkjamas,
hvepsni, spott, lygaþras,
annað margt óþarft fjas
og auðnulaust flens.
5. Þjófnaður, lygi, last
leikið er hjer of fast,
annað illt margt;
kærleikur kólna fer
kviklyndið margs kyns er,
sem stendur af stuggur mjer,
en strákum finnst þarft.
Vörn við öllum ósóma er vitaskuld kristileg; í 10. og 11. er-
indi er beðið fyrir kóngi og embættismönnum og menn beðnir
að vera undirgefnir og svo hljóðar upphaf síðasta erindis: „Eg
fel þig mín fósturjörð, / und frelsara míns aðgjörð“.
Þriðji partur kversins (s. 22-55) er ekki eins kristilegur og
hinir fyrri. Þar er skáldið að verja sig með kveðskap og vandar
andstæðingum sínum ekki kveðjurnar, sem hann lætur oft
nægja að kalla N. N. eða ónefnda, en trúlegt er að ýmsir sem
lásu hafi ekki verið í miklum vafa um hvern við var átt. Er
þama verðugt verkefni að spreyta sig á að reyna að finna
nöfn allra sem vísað er til. Hér eru eins og víðar í kverinu
stakar vísur og hljóðar svo sú sem ber yfirskriftina „Bræður
Kölska.“
Kölska-bræður komu hjer,
kindur í næði fengu sjer;
hjeðan af gæfan helzt mun ring,
eg held þá kæfi svívirðing.
Næst á eftir kemur fyrirsögnin: „Vísur um leirbull N. N.“ Þar
er sagt, að „. . . afleitasta amarsull / út sje víða runnið.“ Þessi
„ræpa“ rann um Hálsasveit, Reykholtsdal, Hvítársíðu, Þverár-
hlíð og Norðurárdal, en síðan segir: