Járnsmiðurinn - 07.01.1933, Qupperneq 6
0
JÁRNSMIÐURINN
og hann er á hverjuni tíma. En
hver hefir svo verið útkoman í því
efni? Og taki menn nú vel eftir:
í flestum tilfellum, að minsta
kosti á járnsmíðaverkstæðunum,
hefir tímakaupið verið ákveðið af
ineistara 30 aurar um .hverja kl.st.
fyrsta árið, en að vísu hækkandi
um 10 aura að hverju námsári
loknu. Af þessu kaupi hafa svo
nemendurnir átt að greiða framan-
greinda kostnaðarliði, og ætla eg
nú að láta lesandanum eftir að
reikna út, á hvern hátt þetta kaup
rnegi nægja, án pess að viðkom-
andi purfi að vera upp á aðra
kominn að meira eða minna leyti.
Par við bætist, að eigi ósjaldan,
ef vinna er frekar lítil fyrir hendi,
pá er vinnutími styttur jafnvel alt
ofan í 6 kl.st. á dag. Af pví, sem
hér hefir sagt verið, sem er fátt
eitt af svo mörgu, sem pörf væri
um að skrifa pessu viðkomandi,—
enda mun pað gert síðar, — pá
varð nemendunum Ijóst, að við svo
búið mátti ekki standa, og sneru
sér pví til Félags járniðnaðarmanna
með málaleitun um, að pað veitti
sér aðstoð til að fá þessum alveg
óviðunandi kjörum breytt að ein-
hverju leyti til bóta. Pessari mála-
leitun hlaut félagið að taka vel,
og byrjaði með pví að taka »Iðn-
nemafélagið« sem heild inn í sitt
félag, hvar með pað skapaði sér
óskoraðan rétt til að fara með
peirra mál sem sín eigin. Og þann
rétt hygst félagiö að nota, par til
pað hefir komið peim hagsbóta-
kröfum fram, er með sanngirni
verður krafist. Enda verður ekki
með sanni sagt, að kröfunum sé
ekki stilt í hóf, par sem félagið
hefir nú að eins farið fram á,
að tímakaup nemendanna hækki
úr 30 aurum upp í 50 aura, fyrsta
árið, hækkandi um 10 aura að
hverju námsári loknu. Petta er
fyrsta og einasta krafan, sem bor-
in hefir verið fram að pessu sinni
fyrir nemendanna hönd, og verður
eigi með réttu sagt, að verkstæðis-
eigendur séu ranglæti beittir, eða
meira af peim heimtað, en fylsta
sanngirni mælir með. — Meira síðar.
F. A.
Ávarp til alþýðu.
»Ilristir klafann af sér,
hún er voldug ðg sterk«.
Nú er svo komið, að sú stétt
æskumanna, sem við verst kjör á
að búa og mætir ströngustu kúg-
un, hefir með hjálp Félags járn-
iðnaðarmanna gert tilraun til að
bæta litilsháttar kjör sín, sem eru
svo smánarleg, að hverjum góðum
dreng hlýtur að ofbjóða, að atvinnu-
rekendur skuli leyfa sér að setja
sig upp á móti slíku.
En er við öðru að búast af þeim
mönnum, sem um margra ára skeiö
hafa gert sér nemendar að féþúfu?
Eg vil í pessu sambandi benda á