Blað Skólafélags Iðnskólans í Reykjavík - 01.05.1946, Blaðsíða 5

F R Æ G Ð
Það var fámenn jarðarför, sem fór
yfir þorpsbrúna í áttina til kirkjunn-
ar. Kistunni var ekið á hestvagni en
á eftir gekk gömul kona, liún studd-
ist við staf, og var sýnilega örðugt
um gang.
Athöfnin hófst fram í kirkjudyr-
unum, að sið kaþólskra manna, það
var ólundarsvipur á meðhjálparan-
um, er hann lyfti undir kistuna, þeg-
ar hún var borin inn í kirkjuna, hann
hugsaði sífellt um, að það væri voða-
legt að láta þennan afbragðs heyþurk
ganga sér úr greypum, vegna karls,
sem koma þyrfti í jörðina. Þegar
athöfninni var að verða lokið sá
hann sér til mikillar undrunar, að
ganrla konan var að hvísla ein-
hverju að orgelleikaranum og með-
hjálparinn ætlaði að fara að sussa á
hana, því að hann þekkti það svo
afarvel, hvað presturinn komst alltaf
í vont skap, þegar hann var truflað-
ur við athöfnina.
Það kom nú samt ekki til þess, að
hann þyrfti að láta þá gömlu finna
til veldis síns, því hún læddist í sæti
sitt aftur. Þegar átti að fara að bera
kistuna úr kirkjunni, litu l)æði prest-
urinn og aðrir þeir, sem inni voru,
upp með sýnilegri undrun, er orgel-
leikarinn l)yrjaði að leika Ave Marie
eftir Bach Gaunod, í stað þess að
leika útgöngusálminn, en undrun
þeirra magnaðist þó um allan helm-
ing, er þeir sáu, að gamla konan stillti
sér upp við hlið orgilsins og hóf
raust sína. Fyrst var röddin óstyrk og
í raun og veru var helzt hægt að líkja
lienni við gamalt hljóðfæri, sem ekki
hafði verið lireyft lengi, en nú ómuðu
tónar hennar um kirkjuna háir og
styrkir.
í fyrstu varð meðhjálparinn svo
undrandi, að hann vissi ekki hvaðan
á sig stóð veðrið, en áður en söngnum
lauk hafði hann gleymt bæði hey-
þurrknum og öðrum þeim önnum, er
hann í raun réttri átti nú að vera
að sinna.
Þegar gamla konan kom daginn
eftir þeirra erinda að greiða hið um-
samda gjaid fyrir sálumessuna, sætti
meðhjálparinn færi á að ná tali af
henni og vandræðalegur stóð hann
frammi lyrir henni, og það, sem hann
vildi sagt hafa stóð eins og kökkur
í hálsinum á honum, en samt stundi
liann upp: „Eg man ekki eftir að
hafa séð yður áður, en þess vegna
langaði mig til að spyrja yður að
heiti, því ég verð að viðurkenna, að
rödd eins og yðar hef ég aldrei áður
heyrt“. Nafn mitt er Unnur, ég var
eitt sinn þekkt óperusöngkona. Með-
hjálparinn fékk sér sæti. Þetta nafn
þekkti hann svo afarvel frá æskutíð
sinni, því hann hafði dáð svo mjög
einmitt þessa söngkonu og liann
spurði, „Voruð það ekki þér, sem
lékuð hlutverk Júlíu í leikriti Shake-
speaaes Romeó og Júlia“.
„Jú, hann sem jarðaður var í gær
lék hlutverk Romeó, hann var einn-
ig frægur, en í augum almennings
féll álit okkar og að lokum urðum
við að yfirgefa leiksviðið og ganga
á milli þorpanna og syngja. Það voru
einstakir menn, sem hentu til okkar
smápeningum og á þessu og því líku
drógum við fram lífið. Fyrst eftir að
við byrjuðum á þessum flækingi hugg-
uðum við okkur við hina fyrri frægð,
en seinna lærðist okkur, að frægð, sent
okkar, er lítilsvirði, þegar í hlut á
þessi kaldlynda kynslóð“.
Meðhjálparinn hneigði sig niður
að jörð, þegar hún gekk frá honurn
því hann skammaðist sín af öllu
hjarta fyrir að hafa verið svo lítil-
fjörlegur að hugsa um kartöflur á
meðan á athöfn sem þessari stóð.
ORÐSENDING
FRÁ BEKKJARÁÐI
Starfsemi B.ekkjaráðs byggist aðal-
lega á tveim verkefnum: Myndatöku
og ferðalagi þeirra sem útskrifast.
Það hefur verið venja, að bekkjaráð
hefur fengið að halda tvær til þrjár
clansæfingar í skólahúsinu yfir vetur-
inn. Síðan hefur ágóðinn af þessum
dansæfingum verið notaður til þess
að styrkja ferðalagið. Þessi ferðalög
hafa verið öllum, sem þátt hafa tekið
í þeim til ánægju. Eitt er það samt
í santbandi við þau, sem mætti vera
öðru vísi, en það er þátttakan, hún
mætti vera meiri. Helzt ættu allir
þeir, sem útskrifast að vera þátttak-
endur.
Ekki geta menn afsakað sig með
því, að þeir hafi ekki efni á því að
taka þátt í ferðalaginu, því að það
liefur alltaf verið mjög ódýrt. Síðast-
liðið vor borgaði ágóðinn af dans-
æfingum Bekkjaráðs allan ferðakosn-
aðinn. Það er von okkar, að ásóðinn
verði ekki minni í vetur. Við viljum
því alveg sérstaklega skora á þá, sem
burtfaraprófi ljúka í vor að taka þátt
í ferðinni og gera hana sem ánægju-
legasta.
Að endingu viljum við biðja alla,
sem hugsa sér að taka þátt í ferðinni
að gefa sig fram strax og ferðin verð-
ur auglýst.
Stökur
Lengi við lækjarniðinn
lá ég hvamminum í
Dýrmætan fann ég friðinn
fjarri skarkala og gný.
Ástkæra litla lóa
Ijóðin þín gleðja mig
í brekkunni blómin sróa
og blærinn hjalar um þig.
BLAÐ SKÓLAFÉLAGS IÐNSKÓLANS
o