Bænavikan - 07.12.1935, Blaðsíða 42

- 40 -
Satan sagði englura sínum, að kirkjurnar væru sofandi. Hann
ætlaði að auka vald sitt. og svikin kraftaverk og M gæti
hann haldið í'ein. "En," sagði hann, "við hötun sjöundadags
Aðventistand. 't>eir vinna stöðugt á nóti okkur og taka frá
okkur fíegna okkar og kenna 'þcin að halda lögnál Guðs, sen
við hötun. ' Farið og gerið 1)0, sen oiga jarðir og peninga,
drukkna af áhyggjun. . Ef |)ið getið vakið tilhneigingar heirr-
a til slíkra.hluta, Þá skulun yið eignast sant. ‘öeir geta
játað hvað. sen.Tpeir v.ilja. Látið fiá aðeins olska peningana
neira en frangang Guðs ríkis og boðun boðskaparins, scn við
hötrn. Sýnið T?ein heininn í fcgursta töfraljóna sínun, svo
að t'eir elski hann og tilbiðji. Við verðun að fimia upp
öll ráð til Iþess að fá vald yfir nönnunun. Wí noira son
fylgjondur lirists gofa aí efnun sínuru til < flingar G-uðs rík-
is, bví neira nunu |)eir eyðileggja konungsríki okkar, neð
]jví að taka frá oklcur 'þegnana... Iátið ágirnd og ást á
auðæfuh heinsins vera ríkjandi aflið meðal narmanna. bví að
frelsið.og náðin konast ekki að nanninum, neðan slíkt stjórn-
ar lífi hans." E.G.W.
Drottinn hvetur okkur til að vora trú. Andi spádónsins
segir: "Kgrið nú í forðabúrið tíundina, sen hefur verið van-
rækt að b.orga. Látið nýja árið sýna ykkur ráðvönd í bein
nálefnun, sem snerta Guð. Og 'þeir, sen hafa lialdið tíundinni
eftir, ættu nú að senda hana frá sór, áður en nýja árið ken-
ur., til "þess að.'þeir sóu í réttu sairíbandi við Guð, og alclrei,
aldrei eiga |)a3 á hættu að vera bölvaðir af Guði. Eormenn
konferensanna, gorið skyldu ykkar; rælið eklci 'ykkar eigin
orð,' segið aðoins: "Svo sogir Drottinn." Formenn safnaðanna,
gerið skyldu ykkar. -Starfið á sérhverju heimili, til þess
að börn Guðs verði ekki skeytingarlaus í 'þessurri efnun, sen
fela í sér svo nikla blessun - og bölvun. Látið alla, sen
óttast Guð, sýna honun ráðvanda ráðsnennsku. Sannleikurinn
verður að ná til alls-heimsins." E.G.W.
■Sjöundadags Aðvontistar hafa sem kirkjufélag gert nikið
til 'þess að sjá fyrir boðskapnun, einkun í f jarls^um löndun.
Við heyrun oft önnur kirkjufélög hrósa okkur fyrir það sem
við höfun gert. Og við virðun líka mjög mikils þ>essa miklu
fórnfýsi sunra meðlina okkar. Sjélfsafneitun þeirra og kær-
leilcur eru burðarstoðir boðskaparins. En, hve mikið hefðun
við ekki getað gert, ef allir hefðu á þennan hátt stutt nál-
efni Guðs, og ef þeir, sen tóku þátt að nokkru leyti, hefðu