Fróðskaparrit - 01.01.1962, Blaðsíða 101

Rasmus Rasmussen
107
enn av at lesa tveir teir seinastu stubbarnar, hann skrivaði í Varðan
(1951, bls. 205 og 1952, bls. 60). Teir eru sum mergjandi lestrar at
ganga á, táið ivi og hugsjúka vitja. Høvdu vit ongantíð gloymt seinastu
orð hansara úr Enn er bót á borði: »Enn liggur hon á borði, men hon
verður ikki liggjandi alla ævi, um vit ikki nýta hana; hon fánar burtur
við órøkt og vanvirðing.«
Stórar sjónir høvdu teir sæð, og miklar setningar høvdu teir sett
sær, hesir menninir, sum Rasmus hevði fylgst við frá ungum árum;
men ikki bliknaðu sjónirnar, taið teir eldust. Heldur rættu teir ein
lívandi lógva móti hvørjari nælandi nál.
Táið yngri menn — heldur enn ikki varnir, væntandi sær okkurt
hádingsorði — á fundi h. 17. desembur 1952 skutu upp at stovna Føroya
Fróðskaparfelag, sat Rasmus beint yvir av honum, ið hetta skrivar.
Eygnabrá hansara stuðlaði, táið uppskotið nakað trilvandi varð borið
fram. Og hann var hin fyrsti, ið bað um orðið, og sum beinan vegin
gjørdi alt so sjálvsagt.
í sama stól settist hann h. 27. apríl 1958, táið samtykt varð at gera
Málstovnin. Aftur kendist tað á eygnabragdinum, at stavnhaldið mundi
ikki vera so skeivt, sum onkur tóktist at halda.
Og so leingi hann var mentur at ragga, vitjaði hann javnan niðan
í »Neystið«. Tey fyrrru árini altíð til at hava okkurt á lofti, sum runnið
var fram fyri hann, og sum vert var at handfara gjøllari. Tey seinru
árini at vita, hvat ið menn høvdust at. Sjónin var farin at bila-. Hann
sá hvørki at lesa ella skriva. Hann gekk gjøgnum stovurnar, tók okkurt
upp í hondina, hevði tað upp móti eygunum og legði tað aftur. Ikki
segði hann stórt, fagurlátin var hann ongantíð.
Men táið hann var út aftur farin, kendi tú teg styrktan. Sum hevði
tú fingið lógvatak frá einum teirra, ið kongarnar settu — »tí manni,
sum fór undir at lata náttúruvísindini málbera seg á okkara tungu
og festi landsins gróður á blað.«
H. D. Joensen.