Freyja - 01.12.1905, Blaðsíða 24

120
FREYJA
VIII. 5.
einaaf þeitn fáu se'fn komst af skipbrotinu nóuina voðalegn— hann, sem
þá frclsaöi hana. Hann, sem hafði siglt tm hc'fín cg aldrei óttast neitt
var orðinn ttð lifandi ástar-fórn er drap þau bæði. Var hann vondur?
Það hafðihann engan hevrt seg'ja og aldrei til þess fundið. En hvérn-
ig var þessu þá varið? Hann stóð seiuiega upp, ekki til að stökkva
fratn afberginu, heldur til að fara ofan af fjallinu, því enginn drepur
sjálfann sig á sömu stund og hann fær nýja gátu til að ráða.
En sú gáta var óráðanleg, Hún liafði búið í Ameríku lrá því hún
var barn. Þaðan kom hún þegar skipið sökk. Hvar í Ameríku hann
átti að leita og hvaðan hún var úr Noregi, vissi hann ógjöria. Hann
varekki einusinni viss um föðurnafn hennar. Skipsmaðurinn útlendi,
hver var hann, og þekkti hann hana eða var það að eins liún sem
þekkti hana? En þetta var sama og að spyrja haíið—að byrja nú slíka
rannsókn, sama 0g að steypa sér í það.
Hanu hafði gjört rangt! Hefði liún verið sek og yðrandi, liefði það
áttað létta henni fyrir hjartanu að trúa manninum sínum fyrir því-en
ef hana hefði ekki yðrað þess hefði hún haft undanfærslu og afsakanir.
En hún opinberaði ekkert, reyndi engar atsakanir, hún kastaði sör ein,
ungis í dauðann þegar lninn gaf henni ekkert undanfæri.—Það vareug-
in sönnun um sekt_En því ekki? Var það ekki auðve!dara_því dug til
að meðganga hafði hún ekki, þó hún byrjaði með því að segja þ.ið væti
eitthvað sem hún gæt; ekki sagt honnm, og það blaut að vera sekt,
fyrst hún vildi heldur deyja en gjöra það,— Nei, stórbrotleg gat hún ekki
verið, því hún var oft svo ’oarnslega glöð, —en stundum fálát ogþung-
sinna. En tilfinninganæm var hún 0g hjartagóð. Sökin gat líka verið
annara. En því þi ekki segja það, því þar tneð hefði öllu þeiir.i biili
verið lokið. En ef það var hvorki hennar né annara sök, hvað var það
þá? Sjálf meðgekk hún að það væri eitthvað —og svoþessi útlendi sjó-
maður, sem liúti var svo hrædd við, — llvað var þetta allt sainan,
hvað í danðanum gat það verið? Ilefði hún enn verið iifiindi, svo iiefði
hann haldið áfram að kvelja hana með spurningum sínum. Hann fann
til þess og það særði hann enn þá meira.
E11 svo risu þessar spurningar upp áftur og aftur. Gut nú ekki ver-
ið að hún hefði ekki verið eins sek og hún sjáif hélt og aðrir álitu. Hve
oft dylst ekki sakleysið bak við sektina þ 5 vör skiljum þaðekki og hon-
um treysti hún ekki fcil að skilja í því, honum, með alla grunsemina.
Yið eitt ák veðið svar hefði vaknað hjá honum þúsund grunsamlegar
spurningar, og þess vegna vildi hún heldur trúa dauðanum fyrir sér en