Fram - 29.03.1919, Qupperneq 3

Nr. 13
FRAM
5.1
Kornvöruseðlar
þeir, 71/! kg, á mann, sem tilvönt-
uðu handa bæjarbúum við síðustu
seðlaúthlutun, eru nú komnir og
vitjist hið allra fyrsta til
Friðb. Níelssonar.
Gæfan.
Eftir götunni gekk eg
grúfði’ yíir koldimm nótt.
Hugurinn hvarflaði víða
í hjarta var mér ei rótt.
Mér fanst eg svo andstætt eiga
og ölln lífinu spilt;
vonir að engu orðnar
allar er höfðu það gylt.
þá kom þar til mín kona.
»Kom þú,« sagði’ ’ún »með mér
aldrei þig mun þess iðra
eg yndi skal veita þér.«
Eg hendi drap við henni.
Hrópaði: »vík mér frá.
Annari ann eg konu
og als ekki vil þig sjá!«
Hún hló. þeim hlátri ei gleymi
og hátt ’ún mælti: »Flón!
Heyrðu, hvort viltu ei líta
hvernig eg er í sjón?
Því eg er gæfa þín góði
er get þér alsnægtir veitt.
Þú vilt ei við.mér líta
þér verst, þá færðu ei neitt.
Því sjaldan tvisvar þeim sama
sel eg mín kosta boð,
vertu því enn sem áður
óhamingjunnar goð.«
Hún hvarf. En eg stóð eftir
agndofa, og skildi ei neitt.
Svo heim eg hélt að bragði
mitt.höfuð hvíldi þreytt.
* *
*
Eg hefi ei séð hana síðan
en syrgi ’ana hverja stund;
eg kemst víst aldrei, aldrei
aftur á gæfunnar fund.
s. m.
Sam tíningur.
í fyrra gaf Gyldendal út Fjalla-Ey-
vind Jóhanns Sigurjónssonar, með
myndum, Bók þessi hefir selst af-
arvel í Danmörkuv að sögn 9000
eintök. Jóhann vinnur nú að nýju
leikriti. Hann hefir selt hús sitt á
Charlottenlund og er fluttur inn til
Kaupmannahafnar.
Vilhjálmur Stefánsson, var um
miðjan desember sæmdur »Charles
P. Dolys« heiðursmerkinu svo nefnda
fyrir hið mikla starf, sem hann hef-
ir unnið í þágu vísindanna á ferð-
um sinum Við það tækifæri flutti
hann ræðu, þar sem hann endurtek-
ur fyrri áskoranir sínar um það að
eigi væri verið að þröngva menn-
ingu upp á Eskimóa, því það væri
sama sem að útrýma þeim alveg.
Sannaði hann þettað með því, að
Eskimóaflokkur einn, sem fanst 1825
og þá voru 5000 manns, væri nú
aðeins 40 manns.
Inga Johnson, íslensk stúlka, sem
hefir verið hjúkrunarkona í herliði
Kanada, hefir hlotir hæsta heiðurs-
merki fyrir frábært hugrekki og
dugnað við líknarstörf.
í Northallerton, í Bretlandi, voru
verkamenn nýlega að saga trjástofna.
í einum þeirra fundu þeir hreiður
með 5 eggjum. Hreiðrið varl8þm.
fyrir innan börkinn óg hafa vísinda-
menn reiknað út, að eggin muni
hafa legið þarna í hundrað ár, en
tréð vaxið utanum hreiðrið.
I Kaupmannahöfn eru 30 þúsund
menn sem heita.Hansen.
18 tundurdufl rak á land á vest-
urströnd Norgs, einn da'ginn í jan-
úar. Nokkur þeirra sprungu en gerðu
þó ekkert tjón.
Nýlega var haldinn hrossamark-
aður í Skive á Jótlandi. Par voru
tveir dráttarhestar seldir á 9200 kr.
— Dýrt er það!
Gert er ráð fyrir að reksíurshalli
á ríkisjárnbrautunum dönsku fyrir
yfirstandandi ár, sem endar 30. þ.m.
verði ló—17 miljónir króna.
Bæjarstjórnin i Næstved samþykti
nýlega á fundi að verja 60 þús. kr.
til styrktar handa borgurum til fata
kaupa. Föt eru afardýr í Danmörku,
venjuleg karlmannsföt kosta 250 til
300 kr.
í Stokkhólmi hefir íbúunum fækk-
að um 2172 á síðastliðnu ári. Fæðst
hafa 5584 en dáið 6912 eða 1328
fleira dáið en fæðst. Hinir hafa flutt
burtu.
Wilson var gerðurað »rómversk-
um borgara* í heimsókn sinni til
Italíu. í þeirri för heimsótti hann
páfann og hélt ræðu í Kapitolium.
Elsta manneskja á Norðurlöndum
er Elisabeth Jensen í Bækkesöl í
Noregi. Hún átti 106 ára afmæli ný-
lega og fékk þá ósköpin öll af heill-
óskaskeytum, þar á meðal eitt frá
Hákoni konungi. Hún er vel ern og
segist vel muna eftir því þegar fyrsta
norskagufuskipið »Konstitution,« fór
fyrstu ferðina.
Bæjarfréttir.
Kirkjan.
Síðdegismessa á morgun.
Verkamannafélag
á að stofna upp úr Málfundafé-
laginu í kvöld, sbr. augl. hér í blaðinu
2 skip
»Helga« og »Sindri« komu hing-
að frá Rvík í þessari viku, bæði með
nokkuð af vörum.
»Tante Charleys«
heitir leikrit það sem Kvenfélag-
ið ætlar að sýna hér bráðlega, og
eru nú þegar byrjaðar æfingar. Ágóð-
inn af því á að renna í berklahæl-
issjóðinn norðlenska.
\
16
— f*að verða einnig að vera hótanir í bréfinu, sagði Mirk-
ovitsch þungbúinn.
— Að ef lögreglan blandar sér inní málið?
— Verði ekki annað að finna en lík.
Rögn varð, er þessi skuggalegu orð höfðu verið töluð. Petta
var dökkva hliðin á djarfmenskubragðinu: þau tiltök að verða að
myrða varnarlausan fanga. En þeir vissu allir saman, að svo gat
farið að það yrði nauðsynlegt. Líf gíslsins varð að vegaá móti
þeirra ef svo færi að þeir yrðu uppgötvaðir, og um hefnd yrði að
ræða í staðin fyrir skifti á mönnum.
— Peir munu aldrei þora að neita, sagði forsetinn, og reyndi
að dreifa óhug þeim er gripið hafði flesta við hugsunina um að
neyðast til að fremja morð með köldu blóði. Vér þurfum aldrei
að grípa til úrræða sem eru oss ósæmileg.
— Peir vita líka að líf keisarasonarins er fullkomlega í vor-
um höndum, sagði Mirkovitsch með sannfæringu.
— Peir geta ekki vísað oss frá sér, þeir eru neyddir til að
spmja við oss. Vér getum heimtað að hver einasti hegningar-
fangi, sein þjáist í Síberiu, sé látinn laus. Peir voga ekki að
gleyma því að erfingi Rússlands sefur með sverð yfir höfði sér,
og að þeir eru neyddir til að ganga að kröfum vorum.
— Ef þeir eru réttlátir og miskunsamir, skulum vér einnig
vera það, sagði forsetinn, með mildri rödd. — þann sama dag
og Dunajevski og allir hinir, sem voru riðnir við síðasta sam-
særi fara yfir landamærin, frjálsir ferða sinnar, skal keisarasonur-
inn látinn laus. En Aleksander verður að skilja það, að ef vér fá-
um minsta grun um að lögreglan blandi sér í málið þá er um leið
fyrirgert lífi gíslsins.
Pessu svaraði enginn. Forsetinn hafði ineð þessum orðum
látið í ijósi vilja als fundarins. Mirkovitsch hafði lagt kreftan hnef-
ann fram á borðið. Pað var skuggalegur og illmannlegur svip-
ur í augum hans er bentu á ófagrar hugsanir.
— Eg álít að nefndin hafi gleymt að taka einn mann með í
reikninginn, og það er Lavrovski, rauf loks rödd ein þögn þá er
varað hafði 1 nokkrar mínútur.
— Fyrirgefið, sagði forsetinn. — Eg álít, að við allir saman
13
— Alt hið besta.
Hvar er hann? spurði ein rödd.
— í vagni Mirkovitschs með Maríu Stefanovna.
— Og þar næst?
— Verður hann gestur Mirkovitschs í Heumarkt nr. 21.
Spurningarnar og svörin skiftust hratt á. Æsingin og kviðinn
hafði auðsjáanlega verið á háu stígi, og gleðin yfir hinum góðu
fréttum var greinileg. Pað var eins og steini væri létt af allri
samkomunni.
— Og Mirkovitsch? spurði roskni maðurinn.
— Hann hlýtur að koma bráðlega.
— Undireins og hann er lokaður inn.
— Hann er þá á okkar valdi?
— Áreiðanlega.
— Gerði Lavrovski enga tilraun til að elta hann?
— Ekki fyr en það var orðið of seint, og vagninn horfinn
sjónum. Hann gekk alveg grunlaust í gildruna.
Pað varð löng þögn. Mennirnir votu auðsjáanlega sokknir,
niður í alvarlegar hugsanir, því í næstu tíu mínútur var algerð þögn
í herberginu.
Svo heyrðist þungt fótatak úti fyrir dyrunum'og síðan var drep-
ið á þær eftir hinu sama ákveðna hljóðíalli; ruddaleg rödd sagði:
— Mirkovitsch.
Risavaxinn maður, þrjár álnir og þrír þumlungar á hæð, kom
inn. Hann hafði sítt grátt hár, hátt enni og stingandi augu, er
voru nærri hulin undir loðnum augnabrúnunum. Hann gekk til
mannanna í herberginu og sagði:
— Alt i röð og reglu.
— Tekinn til fanga?
— Lokaður inni í húsi mínu. Engir gluggar, aðeins einn
hleri. Engir möguleikar til að hann finnist, því síður til þess að
hann geti flúið.
— Og María Stefanovna?
— Lék hlutverk sitt ágætlega. Hann grunaði ekkert fyr en
hurðin skail á hæla honum.
— Sagði hann nokkuð?