Fram - 03.07.1920, Blaðsíða 3

Nr, 27
FRAM
105
lögu um að fundurinn heimilaði að
láta kaupa eða byggja nú eða síðar
1 eða 2 millilandaskip og var sú
tillaga samþ. í e. hlj. Úr stjórn fé-
lagsins gengu: Eggert Claessen,
Halldór Daníelsson, Jón Rorláksson
og Jón Bíldfell. Form. skýrði frá
því að H. D, hefði skorast undan
endurkosningu, sökum stöðu sinn-
ar sem hæstar^ttardómari og þakk-
aði honum fyrir starf hans. Stjórn-
arkosningin fór á þá leið að kosn-
ingu hlutu Eggert Claessen 15707
atkv. Garðar Gíslason 1404ö atkv.
Jón Þoriáksson 12131 atkv, J. J.
Bíldfell 9953 atkv. Endurskoðandi
endurkosinn Ól. G. Eyjólfsson með
8899 atkv.
»Vísir« 27. júní.
Krossgötur.
—oo—
Hér er hvorki svakk né sukk
á Siglufirði,
en götur handa geit og bukk —
eg get þess til, að Jóni Krukk,
ef hann lifði, tnatur úr þeim yrði.
Jón Krukkur lá úti á krossgötum við
kukl og fjölkyngi eins og allir vita.
Göngu-Hrólfur.
Kolaeklan.
— oo— ,
Algert útflutningsbann í Skotlandi
á öllu eldsneyti.
—oo—
í gær barst hingað einkaskeyti
þess efnis, að bannaður hafi verið
útflutningur frá Skotlandi á eldsneyti
af öllu tagi, kolum, steinolíu og hverju
nafni sem nefnist. Er engin von tal-
in um, að því banni verði aflétt fyr
en í fyrsta lagi í september. En áð-
ur var það kunnugt orðið, að Bret-
ar ætluðu að takmarka útflutning á
kolum að miklum mun, frá því sem
áður var.
Eldsneytiseklan í heiminum, er að
verða eitt mesta vandamálið á dag-
skrá. Stafar hún eingöngu af því,
að minna er unnið að kolanámi en
áður, vinnutíminn miklu styttri og
ver unnið. Hefir aldrei verið meiri
þörf á því en nú, að hvert land
reyni að bjargast sem mest á eigin
spítLir um eldsneytis framleiðslu; því
miður mun þó viðbúnaðurinn hér á
landi vera fjarri því, að samsvara
þörfinni, og jafnvel minni en undan-
farin ár.
Tilraunir er verið að gera til þess
að fá flutt hingað kol frá Aineríku,
Er það að vísu vinnandi vegur,
kostnaðarins vegna, því að svo eru
ensku kolin dýr, að amerísk kol
ættu ekkí að verða dýrari hingað
komin. Norðmenn hefa fengið mikið
af kolum frá Ameríku undanfarið, og
hafa þau jafnvel orðið þeiin ódýrari
en þau ensku. En miklir örðugleik-
ar eru á að ná í kolin þaðan, vegna
flutningaörðugleika bæði á sjó og
landi. Það er því áreiðanlega hollast
að reyna að birgja sig sem bestað
innlendu eldsneyti til vetrarins, en
treysta minna á vonina um kolin,
hvort sem er frá Bretlandi eða Ame-
ríku.
Vísir 22. júní.
Indverskir töframenn.
00 —
Indverskir töframenn hafa ávalt þótt
snjallastir allra töfranianna, sem sýnt hafa
öðrum listir sinar. — Valdimar heitinn
Asmundarson, sem var ritstj. »Fjallkon-
unnar« og setti það blað á stofn, lýsir á-
gætlega töfrum Indverja eftir enskri frá-
sögn í fylgiriti, sem á þeim árum var
með »Fjallkonunni« og Valdimar nefndi
»Gefjuni.« — Þessi lýsing á indversk-
um töframanni, sem hér fer á eftir, er tek-
in úr norsku blaði (Stavangeren) og er
frásögn Norðmanns, Thorbjörn Nordskog-
en að nafni, sem sjálfur var viðstaddur
sýninguna og segir frá, hvað fyrir sig bar
og aðra áhorfendur, sem þar voru. Th.
Nordskogen segist hafa reynt að taka svo
vel eftir öllu, sem sér hafi verið mögulegt.
— Þess má geta, að þessir indversku töfra-
menn eru flestallir múnkar (Fakírar) eða
förumúrjkar.
Sýningin var á bersvæði á engja-
bletti rétt við þjóðbrautina og byrj-
aði kl. 3 síðd. Áhorfendur skiftu
hundruðum. Sjálfur var töframaður-
inn á að líta »eins og fólk er flest.«
Annars veit eg ekki hvaða skilning
landar mínir heima í Noregi leggja
í nafnið »Fakír«. En svo segirforn-
indversk vísa um Fakíratta, að
þeir séu einhvern végin svona:
Fakír er andi — maður án líkama,
Fakír er vera — heimurinn ryk og
reykur,
Fakír er sannleikur — alt hitt ó-
sannindi,
Fakír er lífið sjálft — geymt í ógna-
djúpi dauðans.
Töfrar eru nefndir á Indversku
»lndra-Jala«, en það nafn þýðir á
vorum máluni »net Indra« ogtöfra-
manninn nefna lndverjar »Indra-Jal-
íka«. í surrium héruðum Indlands
er hann nefndur öðruin nöfnum,
sem merkja ýmist Sjónhverfinga-
mann eða Sigrara.
Töframaður þessi vakti fyrst geysi-
mikinn gný og hávaða bæði með
rödd sinni og ýmsuni hljóðfærum
og veifaði um leið páfjaðrablævæng
með vinstri hendi alt í kring um
sig, en að því búnu sýndi hann
höggorma, sem hann bjó til eða
skapaði af engu, að því er virtist.
Hann tók tóma tréskál, sem eg
skoðaði í krók og kring, og hélt
henni á hvolfi, snart hana síðan
með blævængnum, sneri henni við
— og þá skreið upp úr henni gríð-
arstór höggormur! Síðan kom héri,
dúfa og ofurlítil mús upp úr sömu
skálinni. Hann sáði fræjum af brauð-
aldinatré, pálmaviði og Ananas, en
trén spruttu upp í sömu svipan og
báru ávexti, er margir áhorfendanna
báru í munn sér og kváðu þá eðli-
lega að öllu leyti, en þó gegndi
það mestri furðu, að altí einu flaug
páíugl af brauðaldinatrénu. Pá lék
hann margar listir nieð körfu eina.
Hann tróð dreng ofan í körfuna og
setti lokið yfir, en samt komst
drengurinw úr henni. Sami dreng-
urinn kleif upp stöng eina, er var
á hæð við skipsmastur og hvarf
síðan upp í loftið! Pá tróðu þeir
eld. Var kynt stærðarbál, rúmra tíu
metra á lengd og breidd og gengu
jneir á eldinn alklæddir með vefjar-
hetti á höfðum sér og komu úr
honum aftur óskaddir að öllu leyti.
Síðan var drengur jaessi skorinn í
smástykki að okkur ásjáandi, en
fanst svo steinsofaudi inni í tjaldi,
sem þar var. Þá lék liann ýmsar
listir með brauðhleif einn. Hann
tók gullúrið mitt, tróð því inn í
brauðið, át svo alt saman upp til
agna, en að því búnu var úrið
komið aftur á sinn stað í vestis-
vasa minn.
Rá lék hann eina list, sem vakti
almenna gleði. Áhorfendurnir kvöld-
ust af þorsta og spurði einn þeirra
töframanninn, hvort hann gæti ekki
útvegað okkur límónaði, Hann kvaðst
enginn veitingamaður vera, en síð-
an vék hann sér að mér og mælti:
»Pessi sahíb (herra) getur hjálpað
okkur.« Öllum varð litið á mig og
sagði hann þá: »Eg sé líniónaði-
flöskur svo þúsundum skiftir í hatti
þessa hvíta manns.« Pví næst bað
hann mig að fá sér hattinn. Eg
gerði það og hann snart hattinn
með blævængnum og dró síðan
upp úr honutn ótal límónaðiflöskur,
áhorfendunum til mikillar ánægju,
Hann dró fingurgull af hendi mér
og henti því í læk, er þar rann.
Því næst gekk hann að tré einu og
bað um að fá hringinn aftur, en
þá datt hringurinn úr trénu og beint
í lófa minn. Ennfremur gat hann
lesið í huga manns. Hann bað mig
að hugsa mér eitthvað, skrifa það
á pappírsblað og stinga blaðinu í
vasa minn. Eg skrifaði »Karl Jó-
hannsgata 92, Kristjanía«. Tíu mín-
útum síðar skrifaði hann sjálfur með
griffli á reikningsspjald nákvæmlega
sömu orðin. Að því búnu spurði
eg hann hve mikið hann ynni sér
inn. »Nóg til þess að borga fyrir
mig í gistihúsinu«, svaraði hann
brosandi, »og jaað er réttur einn
penny enskur (7 aurar)«. Hann
kvaðst heldur ekki vera þurftarfrek-
ur, því að hann nærðist ekki á öðru
en vatni og brauði og svæfi úti á
víðavangi í skjóli skógaitrjánna.
Hann fer bæja á milli og sýnir listir
sínar, en þegar eg spurði, hvar
hann hefði lært þær, svaraði hann
aðeins: »í Vindiýa-fjöllunum«. »Eru
þessar listir, sem þér hafið sýnt
okkur, af sjálfum yður, eða gerðar
með andlegum’ tilstyrk?« spurði eg.
»Það hjálpar mér andi,« svaraði
hann. >En eru þetta ekki tómar
missýningar?« sagði eg. »Allir hlut-
ir eru furðuverk,« svaraði hann, »og
þetta, sem eg hefi sýnt ykl^ur, er
örlítil! hluti af því mikia furðuverki,
sem nefnist maðurinn ognáttúran«.
Síðan hneygði hann sig og mælti:
»Friður veri með yður.« Eg ætlaði
að gefa honum peninga, én hann
afþakkaði þá og sagði: »það eru
svo margir, sem þarfnast peninga,
og eg bið guð að launa yður, ef
þér leitið þá upp og kaupið brauð
þeim til naeringar.«
Pað tilkynnist hérmeð,
að frá þessum tíma veitist engum
gjaldfrestur á símagjöldum öðrum
en talsímanotendum bæjarins.
Jósep Blöndal
stöðvarstjóri.
79
Janet skýrir frá.
\ 12. kapítuli.
Með hraðlest til Lundúna.
Eg hefi verið beðin að skrifa um það, sem á dagana dreif
fyrir mér eftir að Arthúr kom fram á sjónarsviðið í Portlandi á
óvæntan og undursamlegan hátt og þegar eg taldi mér hann al-
gerlega tapaðan. Eg þarf ekki að íjölyrða um það, hversu mér
brá, er eg hitti Arthúr alt í einu á Strandveginum í fylgd með
þessum hræðilega Herzog og öðrum baðgestum og ekki heldur
um það, sem á eítir fór, alt þangað til eg lagði af stað til að
leita að þessum dularfulla »Danvers Crane«. Ekki er eg heldur
að biðja þig, lesari góður, að aumkvast yfir uiiga stúlku, sem
var að reyna að verja unnusta sinn, tryggann og tápmikinn,
smánarlegum dauðdaga — eg veit, að þú gerir það óbeðið. En
hins vil eg þiðja þig, að virða mér á hægra veg öll glappaskot-
in, sem eg gerði og þó einkum þá megin-villu, að eg gerði alt
of lítið úr slægð og vélræðum andstæðings míns.
Eg hafði mjög lítil kynni haft af veröldinni, seni svo er
nefnd, þegar þessir atburðir urðii, því að tímanuni varði eg næst-
um eingöngu til að stunda minn kæra föður á heimiii okkar í
Bayswater, og það var ekki vandalaust að gera honum til hæfis,
því að geðsmunir hans voru stirðir í meira íagi. Þannig leið tím-
inn alt þangað til eg hitti Arthúr á dansleik hjá eintim vini okkar
beggja. Við vorum fljót að kynnast og brátt tókust ástir með
okkur, en það tók alt skjótan enda þegar Arthúr var dreginn
í svartholið og dæmdur til dauða. Pað voru erfiðir dagarogmér