Fram - 10.06.1922, Blaðsíða 2

76
PRAM
Nr. 21
ir ættu aldrei að koma nálægt þessu
verki.
Pað er haft eftir einum af skoð-
unarmönnunum, hér norðaniands,
að hann teldi þess ekki þörf að
hafa umbúnað á fiskisk. til að bjálka
lúkur, — það mætti negja þær aft-
ur. Ef þetta er rétt hermt, þá er
það mjög óviturlega mælt, því það
vita víst allir sjómenn og margir
fleiri, hvað í húfi er, ef lúkur opn-
ast í stórsjó, en — þessum manni
hefir ekki verið það Ijóst.
Líf sjómannanna er sífeld barátta
við hinar hamrömu höfuðskepnur.
Sjór og vindur gefa eigi grið. Sjó-
mennirnir okkar íslensku eru kurrn-
tr að því, að sýna frækna vörn í
þeim hildarleik, en enginn má við
ofureflinu og þarna var aðstaðan
svo ójöfn. — Sktirnin er svo veik
sem skilur milli lífs og dauða á
sjónum, að hún brestur sem bóla
fyrir miskunnaflausuin jötuníökum
holskeflanna. )
Farið vel, þið fræknu kappar og
vinir, í hina votu gröf. Leiði ykkar
geta ástvinirnir að sönnu ekki prýtt
btómum, en minningu ykkar geyma
þeir og friða um í hjörtum sínum, og
>Hvað er guðs um geima
gröfin betri en sær; -
útum alla heima
armur drottins nær. — —-«
Á dansleik.
Það var að koma stórhríð og það
var klukkutímagangurút í kaupstað-
inn. En við fórum nú samt Maja
mín og eg, því að það átti að verða
:>ball■:■■■. — Eg hefi nú reyndar aldrei
kunnað að dansa nema »ga!oppaðe,«
og sagði þó Maja að eg væri svo
stórtækur á hoppinu og klárgengur
að hún græaði það ekkiaðfylgja
mér á sprettinum. En eftir að við
opinberuðum, var hún að kenna mér
ofurlítið bæði »vals« og >onestep« og
»marzlukke« og »ræl« og sagði aðmér
væri að fara fram og verða liðugri
og þýðari á ganginum. Og það var
nú einmitt þessum fullyrðingum
hennar að kenna að eg »lagði í
hann með henni þótt Ijóttværiút-
litið.
Og ferðin gekk slysalaust, — eg
greiddi dyraverðinun# »túkallinn« og
við gengum inn í hinn stóra sal,
uppljómaðan og fántim prýddan. Eg
settist út í horn og fór að líta yfir
söfnuðinn; — konum og meyjar
voru þar og »frúr«, — sumar voru
á peystfötum, eins og gengur, —
aðrar á kjólum úr sirtsi og silki,
ribsi eða rauðri lastingu — eins og
gengur. — Herrarnir voru á jakka-
fðtum, — bæði bláum og mórattð-
um, gráum og svörtum, eins og
gengpr, og en aðrir á »sjakket« og
það helst þeir sem fengist höfðu
við verslun og spekulationir; — tveir
á diplomat og einn á kjól — og
allir með hvítt um hálsin — eins og
gengur. — Pað var verið að »mars-
$
ræll á garganið en foringinn steig
one-step engu að síður, og Maja
mín var ýmist á eftir honum eða á
undan, svo dæmalaust taumþýð og
diilandi lipur. Og það sá eg að
hún brosti svo blítt og viðkvæmt
við foringjanum að eg hélt að ylm-
ur hans og yndisleikur hefði heillað
hana. Eg fékk ónota sting í vinstra
brjóstið; það var eins og öll ást
mín á henni konsentreraðist þar og
ylli mér þessum ónotum. Eg kreppti
hnefann. En þá kom hann Olli
frændi og bað mig að finna sig.
Og eg fór í frakkann minn og fylgdi
honum heim og þar voru fyrir tveir
félagar og fjórar koniaksflöskur, heitt
vatn og sykiir og við settumst að
krásinni. En við og við var eg með
hugann í danssainum. Hvar var
Maja nú? Var hún að dansa við
foringjann? Eg drakk með þeim úr
tveimur flöskum og fór svo, því
einlægt var mér að versna stingur-
inn. Og þegar eg kom í salinn sá
eg að-Maja var öll á burt, og sá
vatnskenidi líka. Eg sá að ýmsir
horfðu heldur kýmileitír á mig. Eg
snaraðist út og heim til for-
ingjans. En eg kom þar að luktum
dyrum. En út um hálfopinn glugg-
ann heyrði eg silfurskæran hlátur-
inn í Maju minni og eg sá inn um
gluggatjöldin að hún hallaðist upp
að foringjanum í sófahorninu. Það
svall í mér bræðin, eg sleit hring-
inn fram af fingrinum — trúlofun-
arhringinn okkar Maju — seildist
inn um gluggann, sleit niður ljós-
tjaldið og [aeytti hringnum í kjöltuna
á Maju með tilhl^ilegum kveðju-
orðum. Svo er sagan búin. Hún
átti nú aldrei að komaí»Fram,« eg
ætlaði að senda hana til Ouðnt. á
Sandi því hann er svoddap snill-
ingur að skrifa um svona hluti, en
hætti við það þe gar eg sá Sólhvörf-
in, sem eg skildi eins og sólsetur
hans sögugjörðar, en það var kann
ske ekki rétt samt sem áður, hún
gat orðið honum ein »uppsprettu-
lind« á hans næstu fyrirlestrar-pila-
grímsgöngu um landið til að refor-
mera þjóðina.
Agnar.
tini 20 árum, en salt frá Miðjarðar-
hafslöndunum rýmdi því alvegburtu
þar til nú á ófriðarárunum og eftir
hann, að það, og þýskt salt komst
hér að vegna þess að þær tegund-
ir voru talsvert ódýrari og auðveld-
ara að fá þær enn hinar. Rað var
vorkunn á stríðsárunum þó þessar
lélegri salttegundir væru notaðar;
— þá var oft eigi á öðru völ og
„nota fjest í nauðum skal“, en nú
er orðið auðvelt að fá gott salt og
við sæmilega vægu verði, svo vér
ættum ekki að hætta fiskl vorum
með því að nota salt sem g e t u r
skemt hann.
Sumt þýskt og enskt salt er gott,
og getur reynst vel í fisk, en það
er vandi að skiíja þar í milli, —
þekkja hvað er gott og hvað ekki.
Hvorutveggja er jarðsalt, og salt-
ið er mjög mismunandi í jarðlög-
unum þótt í sömu námunni sé. En
það sem aðallega gjörir það hættu-
legt að nota þetta salt er það, að
fiskurinn, sérstaklega úr enska salt-
inu, er fallegur bæði úr saltinu og
eins nýverkaður; en þ o I i r i 11 a
g e y m s 1 u .
Retta hefir hvað eftir annað ollað
fiskútflytjendum stórtjóns. — F*eir
hafa ekki varast þennan ósýnilega
galla, en litið á hitt, að fiskurinn
leit vel út. Nú, þegar Ikyldumat er
á öllum fiski, þá hlýtur það að
koma hverjum í koll sjálfum sem
saltar með slæmu salti, því það er
hægur vandi fyrir fiskimatsmennina
að skera úr þvi\ hvort þessar teg-
undir hafa verið notaðar í fisk sem
þeir meta eða ekki, en slíkt mega
fiskeigendur ekki eiga á hættu og
landið í heild sinni má síst af öllu
við því að óorð komist á íslenska
fiskinn.
Efnahagsreikningar
Siglufjarðarkaupstaðar
1921
Efnahagsreikningur bæjarsjóðs
Siglufj.kaupst. við árslok 1921.
jera« þegar við komum inn. —
Maja mín fletti af sér sjalinu í mesta
asa, dreif það í mig og hlammaði
sér niður við hliðina á fröken í blá-
doppóttri hálfsilkiblússu, og fór að
breiða betur úr slifsinu sínu og snotra
sig til.
Rað kvað við snjait klapp frá for-
ingjanum, — fylkingin riðlaðist og
samstæðurnar stefndu í hrærigraut
að sætum kvennanna, þar skiluðu
herrarnir þeim af sér, og hneigðu
sig með -riddaralegri kurteisi, sumir
djúpt en aðrir lítilsháttar, — sumir
ráku annan fótinn ofurlítið afturund-
an sér og hélt eg að það væri eitt-
hvert sérstaklegt hæversku»fif.« For-
inginn, sem var snarbútslegur búð-
ar maður, snyrtilega vatnskemdur
með angandi brillantine-ilm og ofn-
speglandi brilltine-gljáa á hárinu,
stóð með sína útvöldu á miðju gólfi
og bar sig hermannlega og frjáls-
lega svo eg dáðist að. —Hannvék
sér að hljóðfæraleikandanum, sem
var norskur, ogbaóum »one-step.«
Norsinn brást hraustlega við og
þandi þá þreföldu, tók nokkur akk-
orð fyrst á bassana sem drundu
með ógurlegum hjartaskerandi áflog-
um tónanna, þá á diskantklafann
með samskonar leikni. Svo kom lag-
ið »Elskada dukke ’du er sá sjön.«
Rað sargaðist oglamdistinn í hlust-
irnar með ógnar skruðningum og
ringjum og rykkjum og trillumogtæt-
ingi, alt saman limlest og hljóðbrot-
ið. Draggarganið þrefalda fékkand-
köf í höndum snillingsins, svo komu
úr því tónarokurnar smelljaiidi og
skellandimeð disharmoniskum djöfla
gangi, og andlit hljóðfæraleikarans
var alt í einum ljóma með elsku-
leguslu viprum og vangaveltingi,
og var auðséð á öllum hans tilburð-
um að hann vissi að hann »græaði
þennan bisniss« með afbrigðum.
F*á tritlaði foringinn á stað og steig
ótrauður one-stepinn eftir hinu fasta
hljóðfaili. Hann kíldi dömunni aftur-
ábak endilangt gólfið, svo breytti
hann eldsnar um stefnu, sletti hægri
hælnum upp undir þjóhnappana, tók
svo strikið aftur inn gólfið; en gekk
nú sjálfur afturábak, þá tók bann
hliðarskref á báða bóga og mátti eg
hafa mig alian við að fylgja öllum
hans eldsnöru hreyfingum; og svo
voru hans one-steps-variationer
margbreytilegar að aldrei var eg
»sjúr' á þvf »hvar eg hafði hann.«
»Svo endaði loks þessi einstaki
dans.« Hann hneigði sig með sið-
fáguðum yndisleik, leit 'brosandi í
kringum sig sigurglaður enda var
han vel að því kominn, þyí þessi
dans hans þótti mér að minsta kosti
éinstakt »success.« Svo fjórfaldaðist
samstæðutalan eftir einhverju töfra-
orði foringans. F*á var stiginn vals
og var þar farið á ýmsum gangi
uns foringinn klappaði og kallaði
»inklasjón« eða »inkalasjón,« eg
heyrði ekki hvort var, enda stóð
mér það á litlu því eg skildi hvor-
ugt. En það skildu þó þeir er dans-
inn stigu og nú tvöfölduðust enn
samstæðurnar. Og nú sá eg að
Maja mín var komin í fangið á þeim
vatnskemda og sá eg að hún undi
þar vel hag sínum. F»að var leikinn
Pýska og enska
saltið.
Stjórnarráðið hefir gefið út svo-
hljóðandi ,,aðvörun“:
„F’areð bæði þýskt salt og
Middlesborough salt hefir reynst
mjög illa til fisksöltunar hér í
landi, eru útgerðarmenn hér með
alvarlega aðvaraðir við að nota
þessar salttegundir til fisksöltun-
ar, og skal þess jafnframt getið,
að búast má við þvír eftir und-
anfarinni reynslu, að fiskur, sem
saltaður hefir verið með þessum
salttegundum, verði eftirleiðis ekki
metinn sem 1. flokks vara til út-
flutnings".
Enska saltið, sérstaklega þó
Liverpoolsalt, var talsvert mikið
notað hér til fisksöltunar fyrirrúm-
E i g n i r,
Vatnsveitan.................. 47000,00
Rafveitan ................... 59000,00
Saurbær (kaupverð) . . . 11500,00
Skeið Do. ... 20000,00
Fyrirliggjandi efni til rafv. 4328,76
Arnbjargarskúr 3000,00
Barnaskólinn með leikf.húsi 84600,00
Slökkvitól . ................. 3000,00
Veðskuld hjá V. Jóhannsd. 405,95
Húsið nr. 5 við Gránugötu 2500,00
Eftirstöðvar við árslok:
a. Ógr. útsv.o.fl. 12030,80
b. —- rafv.gjöld 1150,63
c. — vatnsv.gj. 981,93
d. í sjóði hjá féh. 5169,95 19333,31
Samtals kr. 254,668,02
Skuldir.
Við viðlagasj. (ritsímalán) 1011,16
— veðd. Landsbankans rr.
585 (vatnsv.lán) 7861,58
Við veðd. Landsbankans nr.
325 (vatnsv.lán) 4053,36
Við veðd. Landsbankans nr.
808 (vatnsv.lán) 2432,00 14346,94
Við veðd. Landsb. nr. 1134 10275,18