Lögberg - 19.02.1948, Blaðsíða 6

6
' LÖGBERG, FIMTUDAGINN 19. FEBRÚAR, 1948
VALD
MYRKRANNA
Eftir DERWENT MIALL
J. J. BÍLDFELL, þýddi.

“Eg má koma í kveld og sjá þig fyrir
mínútu”, sagði Drake sem varð að fara
til Lundúna í embættis erindum.
“Eg vonast eftir þér klukkan sjö”,
svaraði Constance, og bætti við: “Eg
vildi að við befðum getað verið saman
allan daginn á morgun, en þess er nú
ekki langt að við getum verið saman”.
“Mín kæra! Þessi draumur er helst til
of fagur, til þess að hann geti enst. Þetta
er dásamlegur dagur! Eg vona að morg
undagurinn verði eins fagur”, sagði
Drake frá sér numinn af yndisleik lífs-
ins. Brúður sú, sem í sólskininu býr, er
gæfurík”.
“Kæri Archibald, þessi brúður verður
glöð og gæfurík, hvort heldur að sólin
skín á morgun, eða ekki, þá held ég að
fólkið í Faring ætli sér að gleðja brúður-
ina, því þegar ég kom eftir Há-stræti,
þá sá ég eitthvað undursamlegt í smíð-
um, ég er ekki viss um hvað það er, en
næst mér er að halda að það sé sigur-
bogi. “Ó, hve fólkið er dásamlegt!”
sagði Constance. “Það kemur mér
nærri til þess að ofmetnast, en auðvit-
að er þetta gjört til heiðurs Breiðavatns
erfingjanum”.
“Eg veit ekki. Mér sýnist altaf að
brúðguminn, þó hann auðvitað sé þýð-
ingarmikill við slík tækifæri, sé aldrei að
alpersónan”, sagði Drake. “Jæja, nú
verð ég að fara. Eg vildi að flotaráðið
hefði lofað mér að vera í friði, en ég sé
þig aftur klukkan sjö og þá kem ég með
Wayne með mér”.
Ungfrú Primmier og aðstoðar lið henn
ar luku verki sínu á Laurels þennan
dag, og eftir miðjan daginn fór eldri
Bryden systirin heim að Breiðavatni til
að heilsa uppá frú Montrose. Þeir á
Laurels höfðu heyrt að hún væri mjög
veik, og systurnar voru hræddar um að
hún myndi ekki geta verið viðstödd við
giftinguna en ungfrú Bryden kom til
baka í tæka tíð fullviss í því að frú
Montrose mundi geta verið viðstödd. En
þegar að hún kom heim frétti hún að
Constance hefði farið ein út af heimil-
inu. —
“Hún sagði að hún ætlaði að fara og
mæta þér, frú”, sagði Maria þjónustu-
stúlka hennar, sem sagði Liviniu sög-
una um burtför Mulready frá Breiðo-
vatni.
“Fór til að mæta mér”, endurtók
ungfrú Bryden. “Það er óhugsandi að
við hefðum getq, farist á mis”.
“Það hefði verið ómögulegt”, bætti
ungfrú Livinia við þó við séum nærsýn-
ar þá hefði Constance hlotið að sjá syst-
ir mína. Hún hefir hlotið að fara að
kveðja einhverja kunningja sína í ná-
grenninu. Það hefði verið ómögulegt
annað en að sjá hana ef hún hefði geng
ið beint eftir veginum til Breiðavatns”.
Svo var ekki fengist meira um þetta;
en þegar að klukkan var orðin sex, og
svo sjö; og Constance kom ekki heim,
fóru systurnar að verða órólegar,
XIII. KAPÍTULI
Áhyggjusamur giftingadagur
Archibald Drake kom stundvíslega
klukkan sjö um kveldið til baka til
Laurels og með honum kom svaramað-
ur hans, Wayne.
Þegar Drake frétti að Constance væri
ekki heima, fann hann til óróakends
kvíða, og sem slíkir viðburðir eiga oft
upptök að.
“Komdu inn, Fredie”, sagði hann”,
við skulum heilsa upp á ungfrú Bryden”.
Wayne, sem var orðinn hungraður,
fylgdi Drake til stofu, og óskaði af heil-
um hug, að viðstaða þeirra á Laurels
yrði ekki löng.
“Eg vona að móðursystirin verði
ánægð með mig”, sagði hann í rómi
T
sem blandinn var bæði glettni og á-
hyggju. Er hárið á mér ekki úfið Archie,
og fara ekki þessi nýju búðarföt mín af-
skaplega illa? Til allrar hamingju er of-
urlítið farið að skyggja svo ég vona að
það beri ekki mikið á þó þau séu dálítið
of þröng um herðarnar”.
Koma ungfrú Bryden inn í stofuna,
batt enda á þetta léttúðuga tal.
Constance er ekki komin ennþá”,
sagði ungfrúin, og eftir að heilsa uppá
Wayne, sem hún veitti litla eftirtekt, og
því minni eftirtekt veitti hún nýju brúð-
arfötunum hans. “Hún fór út klukkan
fimm í kveld, og ætlaði að mæta mér, og
henni systir minni, en við höfum ein-
hvernveginn farist á mis á veginum til
Breiðavatns. Eg ímynda mér, að hún
hafi fariö þangað, og frú Montrose hafi
fengið hana til að bíða þangað til að þú
kæmir”. •
Þessi skýring á fjarveru Constance
var Drake fullnægjandi, svo þeir félag-
ar kvöddu og fóru, og Drake þóttist viss
um að hann mundi hitta ástmey sína á
Breiðavatni.
Þegar þeir félagar komu dálítið út á
veginn sem lá heim að Breiðavatni, sáu
þeir mann koma akandi á staðarvagn-
inum, með farangur Waynes frá vagn-
stöðinni á leið til Breiðavatns. Drake
kallaði í ökumanninn og bað hann að
snúa til baka og taka þá félaga á vagn-
stöðina; sneri sér að Wayne og mælti:
“Hún hefir máske farið á vagnstöðina
til að mæta lestinni”.
“Auðvitað”, svaraði Wayne,“ hún
hefir eðlilega verið forvitin um hvaða
loddara að þú hefðir valið þér fyrir
svaramann. Láttu þetta ekki fá á þig,
drengur sæll. Eg vona að Constance fyr-
irgefi okkur undir kringumstæðunum”.
Þeir keyrðu til járnbrautarstöðvanna
án þess að verða varir við Constance.
Hún var heldur ekki á biðpallinum, sem
var nærri mannlaus, umsvif komu járn-
brautarlestarinnar voru framhjá farin;
blaðadrengurinn var að taka bækur sín-
og blöð saman og ganga frá þeim á ó-
hultum næturstað, flutningsvagnar voru
á ferð með vörur hingað og þangað og
heima járnbrautarvagninn var að ýta
vöruvögnum eftir járnbrautarsporinu á
sína réttu staði eins og vani þeirra er.
Drake spurði stöðvarmeistarann sem
var á gangi fram og aftur um biðpallinn,
hvort hann hefði séð Constance. Nei,
hann var viss um, að hún hefði ekki þar
komið.
Drake reyndi að láta sem minst bera
á vonbrygðum sínum og bað ökumann-
inn að keyra tafarlaust til Breiðavatns.
“Við máske mætum henni á leiðinni”,
sagði hann, en þeir keyrðu alla leiðina
heim að Breiðavatni án þess að verða
hennar varir.
í órólegu skapi, og í þungum þönkum
kom Drake að matborðinu á Breiðavatni
fimm mínútum eftir að heimafólkið
hafði sest til máltíðar. Hann reyndi að
telja sér trú um að engin veruleg hætta
væri á ferðinni og að hann skyldi fara
til Laurels aftur undir eins og að hann
væri búinn að borða, en þrátt fyrir að
þetta kveld átti að vera kveld gleðinnar,
og þrátt fyrir að Wayne hefði spaugs-
yrði á reiðum höndum, þá samt var eins
og að eitthvert farg lægi á borðsgest-
unum. Lesbia var þungbúin og kvartaði
um höfuðverk. Montrose hóf tal á ó-
heppilegu umtalsefni, sem hann hafði
nýlega frétt um — óþokkinn Mulready
hafði svindlað 200 pund út úr Bryden
systrunum, sagði hann. Drake var að
brjóta heilann um hvernig að hann og
Constance hefðu getað farist á mis,
þegar að þjónn kom inn í borðsalinn, og
gekk rakleitt þangað sem frú Montrose
sat. —
“Forláttu frú”, sagði hann, “ein af
þjónustustúlkum ungfrú Bryden er kom-
in, til að spyrja eftir ungfrú Constance”.
“Að spyrja eftir ungfrú Constance
hér?” endurtók frú Montrose og lýsti
nokkur undrun sér í róm hennar. “Hún
hefir ekki komið hér í dag”.
Drake reis á fætur.
“Fyrirgefið þið”, sagði hann. “Má ég
tala við stúlkuna, eða er hún farin?”
“Nei, herra, hún bíður”, sagði þjónn-
inn.
Drake gekk fram í kastalaganginn og
sá þjónustustúlkuna sitja þar úti í
horni. Hún reis á fætur þegar að hún sá
hann koma og horfði á hann með ótta-
slegnu augnaráði sem jók ekki alllítið
á óróleik hans. Var það mögulegt að
einhver ógæfa hefði umkringt ástmey
hans, einmitt kveldið áður en þau ætl-
uðu að gifta sig? Slíkt var óhugsanlegt.
Þjónustustúlkan gat ekki gefið nein-
ar nýjar upplýsingar. Constance hafði
farið að heiman klukkan fimm, en hún
var nú hálf níu, og hún var ókomin.
“Hún hefir ekki getað tafist í búð?”
spurði Drake.
“Ekki svona lengi”, svaraði stúlkan.
“Búðunum er lokað snemma í kveld,
herra”, sagði hún hálf kjökrandi.
Hún hefir máske heimsótt einhverja
af kunningjum sínum, hugsaði Drake.
“Jæja,” sagði hann upphátt. “Það er
best fyrir þig að fara heim til þín, og
segja systrunum að hún hafi ekki komið
hér. Eg skal leita að henni, ég spái að
hún verði komin þegar þú kemur heim”.
“Eg vona það!” sagði stúlkan og lýsti
sér ákveðin ótti í rómi hennar, sem
Drake fanst að hann hefði getað hrist
hana fyrir. Óttinn var farinn að ná valdi
yfir honum sjálfum og hræðsla stúlk-
unnar jók stórum á hugarangur hans.
Drake gekk aftur inn í borðsalinn.
“Eg er dálítið órólegur”, sagði hann,
“útaf burtuveru Constance. Þið fyrir-
gefið, þó ég fari út”.
“Gat stúlkan ekki gefið neinar upp-
lýsingar?” spurði frú Montrose.
“Engar; Constance hefir verið í
burtu að heiman frá sér síðan klukkan
fimm, en kveldmatar tími hjá þeim er
klukkan sjö og þrjátíu”.
“Eg kem út með þér”, sagði Montrose
og stóð upp. Alvara Montrose og sam-
fylgdarboð hans, lægði að engu ótta
Drakes,. sem lagðist nú yfir hann með
ofurþunga. Hann tók yfirhöfn sína, fór
í hana, setti húfu á höfuð sér og gekk á
eftir Montrose út úr kastalanum. Lesbia
fylgdi þeim til dyra og Wayne kaus þann
kostinn að fara með þeim.
“Eg ráðlegg ykkur að líta inn til ung-
frú Primmers um leið og þið farið þar
framhjá. Það er ekki óhugsandi að eitt-
hvað hafi þurft að lagfæra á síðustu
mínútunni”, sagði Lesbia. “Þið menn
skiljiö ekki hversu þýðingar mikið það
er að ganga vel frá brúðarbúningnum”.
Þeir hlupu ofan tröppurnar og hröð-
uðu sér út á stiginn.
“Hún hefði sent orð heim, ef að sauma
konan hefði tafið fyrir henni, eða heldur
þú það ekki?” sagði Montrose.
Þeir litu inn til ungfrú Primmer, en
Constance hafði ekki komið þar.
Það var farið að dimma, þegar þeir
komu til Laurels, en tunglskin var á og
rósa ylmurinn fylti loftið. Enginn hefði
getað óskað eftir indælla giftingarkveldi
að því er hið ytra viðhorf snertir, en
vaxandi kveld skuggarnir voru sam-
grónir hugarangri og hjartaslögum
Lautenants Drakes.
Þegar þeir komu til Laurels og drápu
þar á dyr, lauk þjónustustúlkan sama
sem Drake talaði við á Breiðavatni upp
fyrir þeim og fylgdi þeim til stofu, sem
var löng og frekar lágt undir loft. Glugg-
arnir voru opnir og ylmþrungið kveld-?
loftið streymdi inn um þá. í einu horni
á stofunni logaði ljós á gólflampa með
rauðri ljósskýlu og er þeir komu inn í
stofuna sló klukkan. Constance var enn
ókomin, og létu slög klukkunnar eins og
þung dómsslög í eyrum Drakes.
Ungfrú Bryden kom hljóðlega inn í
stofuna og var mjög föl í andliti.
“Þetta er með öllu óskiljanlegt”, sagði
hún. Eg er búin að senda í húsin í ná-
grenninu, þar sem að kunningjar henn-
ar búa, en enginn þeirra hefir séð Con-
stance í kveld”.
Ganghljóðið í klukkunni virtist verða
þyngra og óbærilegra eins og að hún
vildi minna á, að tíminn væri að líöa og
kveldgolan lék sér við gluggablæjurnar.
í stofunni var steinþögn dálitla stund,
því enginn sem þar var inni gat fundið
lausn á vandamálinu sem lá þeim á
hjarta.
“Þú ert viss um að hún fór að heim-
an, til að mæta þér?” spurði Drake.
“Það sagði hún Maríu”, svaraði ung-
frú Bryden. “María segir að hún hafi
fengið bréf með póstinum í morgun og
að í því hafi verið mikilsverðar fréttir,
sem Constance hafi verið mjög ákveðin
í, að sýna mér og systir minni”.
“Má ég tala við Maríu?” spurði
Drake.
Það var kallað á þjónustustúlkuna og
hún sagði frá að Constance hefði farið
að heiman rétt á eftir að pósturinn kom,
og að hún hefði flýtt sér alt sem hún
gat til að ná í föðursystur sínar.
“Þú ert viss um að hún ætlaði sér að
fara beint til að ná í föðursystur sínar?”
spurði Drake.
“Já, herra; “hún hélt á bréfinu á með-
an að hún talaði við og sagði: “María, ég
verð að sjá föðursystur mína tafarlaust.
Eg ætla að fara og mæta henni”.
María, sem var uppalin í sveit, með
rjóðar kinnar, seintöluð, og seingáfuð,
horfði á Lautenant Drake með stórum,
starandi augum á meðan að hún var að
tala. Með dálítið meiri lokkun og lipurð,
hefði hún getað bætt nokkru viö það
sem hún var búin að segja en hún var
óframfærin, og svo var Drake í of æstu
skapi til að spyrja hana nákvæmlega.
“Jæja, það gjörir ekki mikið til hvað
það var, sem kom Constance til þess að
fara að heiman.Spursmálið er, hvernig
að þið fórust á mis, svo þið mættust
ekki. “Hvað gat það verið sem kom
henni til að víkja af veginum, þegar að
hún ætlaði beint til Breiðavatns?”
“Á ég að koma við á Jögreglustöðina,
Madam, og segja frá að hún sé ókomin
heim?” spurði María. >
Þetta var í alla staði skynsamleg
spurning, en Drake gramdist við Maríu
fyrir að hafa borið hana upp og ungfrú
Bryden fyrir að hafa samþykt hana, því
hún jók á ótta hans um að hér væri
virkilega um mjög alvarlegt tilfelli að
ræða. Það leyndi sér svo sem ekki, að
hann var ekki sá eini, sem óttaðist að
eitthvhað alvarlegt hefði komið fyrir
Constance. Drake reyndi að hrinda frá
sér óttanum sem ásófeti hann. Hann
vildi ekki láta ógæfu sem ekki var kom-
in fram, fá vald á sér, en skerandi hug-
boð hafði hann þó um, að gifting hans
mund’i ekki fara fram á tilsettum tíma.
Ferdenand Wayne var, sem ekki kom
oft fyrir, þungtyjinn og alvarlegur.
“Eg hefi aldrei áður tekið þátt sjálfur
í athöfn sem þessari er hér átti að fara
fram”, sagði hann við Montrose, er þeir
tveir töluðust við, við gluggann í her-
berginu á meðan Drake átti tal við ung-
frú Bryden. “Eg hefi aldrei verið svara-
maður við giftingu áður, en ég hefi
stundum verið sjónarvottur að slíkri at-
höfn, og mér hefir altaf skilist að brúð-
urin væri óhjákvæmilegur aðill til þess
að slík athöfn gæti farið fram. Þetta
getur orðið óþægilegt. Heldurðu að það
sé um verulega hættu að ræða?”
Wayne var miklu hugsjúkari út af því
sem fyrir hafði komið heldur en þessi
kæruleysisorð hans báru meö sér.
“Það er engin ástæða til að vera ótta-
sleginn ennþá”, sagði Montrose, en var
þó alvarlegur. “Við verðum að fyrirgefa
vini okkar þó að hann sé órólegur und-
ir kringumstæðunum, en ég spái, að
okkur heppnist að leysa leyndarmálið
bráðlega. Við heyrum klukkurnar
hringja til giftingar á morgun, vertu
óhræddur”.
Wayne brá lítið eitt við þá aðdróttun,
að hann skyldi hafa látið í ljósi efa í
þessu efni. Það virtist benda til þess, að
Montrose sjálfur væri ekki laus við
slíkann efa. En hann svaraði glaðlega:
“Eg vona það, sérstaklega af því, að
ég fór að kaupa mér nýjann hatt fyrir
tækifærið”.
XIV. KAPÍTULI
Hús óttans
Þeir Drake, Wayne og Montrose fóru
frá Laurels og géngu í hægðum sínum
eftir veginum, uns þeir komu að kast-
alagarðshliðinu, sem var hálf míla að
vegalengd. Hús ungfrú Bryden stóð við
endann á Há-stræti og ef Constance
hefði farið til Breiðavatns kastalans,
þá var það sá vegur sem hún hefði orðið
að fara eftir, og hann var mjög fjölfar-
inn að deginum til og svo hefði hún ver-
ið í augsýn kastala-fólksins, frá hliðinu
og heim að kastalanum.
“Það er enginn styttri vegur til kast-
alans?” spurði Drake, þegar þeir voru
komnir út úr bænum og út.á aðalbraut-
ina.
“Nei, það er engin önnur braut”, svar-
aði Montrose; “eins og þú sérð, þá eru
háar gyrðingar meðfram veginum á báð-
ar hliðar. Það eru aðeins tvö hlið á
þeim á milli Laurels og kastalans og þau
eru bæði læst. Það er óhugsanlegt að
nokkuð hafi komið fyrir Constance á
þessari leið. Ef hún hefði dottið, eða eitt-
hvað svoleiðis komið fyrir hana, þá hefði
einhver sem á ferðinni var séð hana og
hjálpað henni, en eftir að hún kom inn
í kastala-garðinn hefði hún vissulega
verið óhult. Eg ímynda mér að eitthvað
af gamla fólkinu hér í kring, se mhún lét
sér hugarhaldið um hafi verið veikt, eða
að deyja, og að hún hafi frétt það og
farið að vitja um það, og dvalið lengur
hjá því en hún ætlaði sér”.