Hamar - 12.06.1937, Blaðsíða 10

10
HAMAR
ir menn svift mig lífi ef það
hefði verið á þeirra valdi.
Kommúnistaforingjarnir vita
það vel, að ef nú, 20. júní, ætti
að fara fram almenn kosning
um fátækrafulltrúa og forstöðu-
mann við vinnumiðlunina, þá
mundi ég fá yfirgnæfandi meiri-
hluta greiddra atkvæða.
Árásir ísleifs og félaga hans
voru ekki sprottnar af velvilja
til fólksins. Árásirnar voru
gerðar vegna taumlausrar
valdagræðgi þeirra.
Isleifur og félagar hans vissu
vel, að nyti minna áhrifa innan
Sjálfstæðisflokksins, þá var
full trygging fengin fyrir að
sjálfstæðismenn ynnu næstu
kosningar.
Isleifur og alt hans foringja-
lið leit því á mig sem þann
þröskuld er yrði að ryðja úr
vegi.
ísleifur getur því játað einu
sinni enn, að hann hafi verið
allri alþýðu f jandsamlegur.
Guðl. Br. Jónsson.
Vestmanna-
eyingar.
Eyjan okkar og þið, eruð orð-
in mér svo hughelg og kær, líkt
og eyjan væri fæðingarsveit
mín, er ég ólst upp í og dreymdi
hina fegurstu drauma æskunn-
ar, draumana, er gáfu sterkan
vilja og trú á framtíðina, bjart-
ar og miklar vonir.
En æskan er oft fljótfær og
athugar ekki alt sem skyldi. Fyr
en varir höfum við oft og þrá-
faldlega orðið fyrir vonbrygð-
um. Við megum ekki láta þessi
vonbrygði gera okkur að minni
eða. verri mönnum. Við eigum
að nota alla okkar daga til á-
framhaldandi náms, læra af öll-
um óhöppum, skilja við hverja
þraut sem meiri og betri menn.
Þannig eigum við að láta það,
sem verri menn vilja gera okkUr
ilt, snúast til góðs fyrir okkur
og meðborgara okkar.
Höfum það ávalt hugfast að
gleðjast hvert með öðru, en öf-
unda engan. Metið sannleikann
öllu öður meira. Hafið viðbjóð
á öllu því sem er rangt og ó-
satt. Svona hugarfar og fram-
kvæmdir í anda þess, er aðeins
eina einasta meðalið til að bæta
úr því voðalega ástandi er ríkir
í sveita- og landsmálum okkar.
Guðl. Br. Jónsson.
Ymsir bréfkcsllar
til sjálistœðismanna.
eftir greiðslu á mjólk, húsaleigu, og
fleira. ErfiSleikamir hafa aldrei, síð-
an fyrir heimsófrið, verið jafn miklir.
Ég hefi talað við nokkra fulltrúa í
bæjarstjóm, þar á meðai i síma við
Jóhann Þ. Jósefsson, og var hann
mjög meðmæltur, að fjölgað væri í
atvinnubótavinnunni upp í 60 manns,
sem ynnu við vega- og götugerð.
Herra Ástþór Matthíasson var þessu
meðmæltur. Ólaf Auðunsson átti ég
ótalað við til fullnustu, en býst við,
eftir þvi sem ég þekki hann best, að
hann hefði orðið með þessu. Ég ætl-
aði líka að tala við S. Scheving og
Pál Eyjólfsson og Guðmund Einars-
son. En hvað skeður? Þá frétti ég
að Guðmundur Einarsson hefði farið
í bæjarstjóra og mælst til að vinna
yrði lögð niður í bili vegna síldveið-
innar. Þetta er vanhugsað og hrotta
samboðið.' Fyrst var engin eða lítil
síldarvinna komin, I öðru lagi mundi
síldarvinnan verða mikið sérstæð, og
í fæstum tilfellum koma þeim bág-
stöddustu að miklu liði. 1 fljótu bili
mundi það virðast erfitt með útgjöld-
in, ef vinnu yrði 'haldið áfram og
hún aukin eitthvað, og ég skal ekki
bera á móti, að það liefði einhvem
útgjaldsauka fyrir bæjarsjóð. En hins
vegar þori ég að fullyrða, að sá
kostnaður yrði ekki eins mikill í raun
[ og veru, sem reiknishaldið sýndi, þvi
ég mundi sjá um, að talsverður part-
ur greiddist upp í skuldir, sem ella
greiðast aldrei. Mér finnst þetta því
ekki eins kostnaðarsamt og margur
mundi álíta, á meðan að bærinn fengi
tillag úr ríkissjóði. Ég vil setja dæm-
ið þannig: Vinna aukin um kr.
7500,00. Ríkissjóður greiðir kr. 2500,-
00, bæjarsjóður kr. 3000,00 og óviss
gjöld kr. 2000,00.
En hvað um þetta. Eitthvað verð-
ur að gera, og það strax, því fjöld-
inn þolir ekki bið, hvað sem líður.
30. júní 1934.
Ellistyrk
vil ég aðeins veita, þegar svo eru
ástæður:
1. Viðkomandi sé bláfátækur og hafi
mjög takmarkaðar ástæður til
lifsbjörgunar eða engar.
Enda er sá tilgangur með elli-
styrk. Og vil ég að þessum styrk-
veitingum sé skift í þrjá flokka,
eftir atvikum og ástæðum :■
1. fl. kr. 200,00.
2. fl. kr. 125,00.
3. fl. kr. 55,00.
Með þessu fyrirkomulagi munu
þessar styrkveitingar koma að ein-
hverju liði, og þá um leið ná sínum
upphaflega tilgangi.
Vinna.
Ég legg því til, að alla vinnu, sem
bærinn lætur vinna, verði að vera
umsamið við mig, og að verkstjórar
bæjarins verði að ráðfæra sig við
mig, hvaða menn fái vinnu í þetta
og þetta skiftið. Og mun ég þá bera
öll hagsmunaatriði bæjarfélagsins
fyrir brjósti, og samrýma sanngimis-
kröfum fátækramálanna og inn-
heimtu á gjöldum bæjarins, eins vel
og hægt verður.
Enda er þetta bráðnauðsynlegt, að
einhver einn viljasterkur maður hafi
þessi mál með höndum. En ekki að
allir ráði, og verði svo eintómur
glundroði og óstjórn, og hver kenni
öðrum, en enginn samt fundinn
sekur.
Rífa upp grjót.
Ef reynist ómögulegt að sjá styrk-
þegum fyrir vinnu, þá legg ég til, að
þeir séu látnir fara að rífa upp grjót,
með fram tilvonandi vegarstæðum,
og sú vinna verði talin með vega-
vinnu. Að því sleptu, þá grjót í rækt-
unarlandi bæjarins, svo og róta nið-
ur rofum.
14. nóvember 1935.
Ástandið hjá öllum fjölda bæjar-
manna hefir aldrei verið eins ískyggi-
legt og nú. Það er blátt áfram hræði-
legt. Fjöldinn allur kom slyppur og
snauður úr sumaratvinnunni og
margir útgerðarmenn berjast í bökk-
um. Þar við bætist hækkandi mat-
vöruverð og lokun búðarreikninga
hjá þeim fátækari. Strangara gengið
Þessi kafli ber með sér, hvað deil-
an var orðin hörð.
Ég skoðaði skyldu mína, að fylgja
fram réttum málst.að hinna fátækari
manna, að ég yrði að gera alt, er í
mínu valdi stæði í þeim efnum. Burt
séð frá afleiðingum þeim, sem það
hafði í för með sér fyrir mig.
Afleiðingarnar, er ég hlaut, voru
og verða örlagaríkar fyrir mig, en
með mér stóðu 3 eða 4 fulltrúar