Hamar - 24.12.1952, Blaðsíða 1

........
\ UW»J ..
hlV
hv®P
6 Ir
#>/
.\'v' ^
•„„iii
£■£........ ..................
:::::::;;.................................

Dr. tbeol. Friðrib Friðrikssoo;
Jðlaboðskapur engilsins
%>4
%"'"/Á
"""„J
Lúk. 2, 10—11. „Verið óhræddir, því sjá ég boða tjður
mikinn fögmið sem veitast mun öllum lýðnum, ]>ví að yður er
í dag frelsari fæddur, sem er Drottinn Kristur í borg Davíðs“.
Marga jólasálma eigum vér gull fallega í
sálmahók vorri, en ég held að enginn sé glæsi-
legri en jólasálmur Valdimars Briem: í dag er
glatt, nr. 18 í sálmabókinni. Hann er svo
fullur af lyftingu og ektafögnuði, enda gjörir
nú líka lagið sitt til.
Oft þegar ég hef sungið liann með í kirkj-
■unni, hefur mér orðið jólaundrið svo raun-
verulegt og nálægt.
Eg man allt af eftir Aðfangadagskvöldinu
árið 1909. Mér har að hafa kvöldsönginn í
Dómkirkjunni kl. 6 síðdegis. Kirkjan var svo
yfirfyllt af fólki að ekki einasta var hvert sæti
setið, heldur var staðið á hverjum auðum
hletti, alveg út fyrir dyr. Þetta var venja þá
á hverju jólanæturkvöldi, og urðu margir að
hverfa heim án þess að komast inn. Loftið
var þrungið af jólahrifningu og hátíð. Ég stóð
fyrir altarinu meðan sungnir voru sálmarnir
fyrir prédikun; það var enginn tónsöngur.
Svo eftir snilldarlegt „forspil“ hjá Brynjólfi
organleikara Þorlákssyni, hyrjaði sálmurinn
„í dag er glatt i döprum hjörtum!“ Ég varð
gripinn af slíkri hrifningu og eldmóði að því
verður ekki með orðum lýst. Ég held að ég
hefði ekki orðið forviða þó augu mín hefðu
opnazt og ég séð friðarengilinn standa liægra
megin við altarið. Mér fannst kórinn með
Ijósadýrðinni á altarinu vera orðinn að „dýra-
stalli lágum“, og þegar söngflokkurínn og hinn
stóri söfnuður söng: „Sá Guð, er öll á himins
hnoss, varð hold á jörð og hýr með oss“,
fannst mér lioldtekju undrið opnast fyrir anda
mínum og gagntaka mig og verða mér svo
nálægt, — og taka alla hræðslu hurtu. Þegar
svo söngkórið með hemluðum röddum söng:
„A himni næturljósin loga, svo Ijúft og stillt
og rótt“, þá fanst mér eins og þakið af hinu
yfirfyllta rúmi væri horfið og rúmið uppsvelgt
af óendanleika alheimsins, eða óendanleikinn
rúmlaus væri hyrgður inni í hinu litla kirkju-
rúmi og fylla sál mína óendanlegum friði og
Jolasáliiiur
Einu sinni í ættborg Davíðs
ofur hrörlegt fjctrhús var,
fátæk móðir litverp lagði
lítið barn í jötu þar,
móðir sú var meyja hrein,
mjúkhent reifum vafði svein.
Kom fjrá hæðum hingað niður
hann, sem Guð og Drottinn er,
jatan varð hans vaggan fyrsta,
vesælt skýli kaus hann sér;
snauðra gekk hann meðal manna,
Myrkrið þekkti' ei ljósið sanna.
Móður blíðri barnið helga
bernsku sinnar dögum á
hlýðni sýndi' og virðing veitti,
vann það starf, er fyrir lá.
Kristin börn í bernskurann
breyta vilja eins og hann.
Æska hans var æsku vorrar
æðst og sönnust fyrirmynd;
hann var lítill, óx með aldri,
átti bros og táralirid.
Hann því skilur hryggð í geði,
hann er með í leik og gleði.
Loks vér sjá hann fáum frelsuð
fyr' hans blóð og sáttargjörð,
því það barn svo blítt og hlýðið
ber nú allt á himni' og jörð,
börn sín leiðir áfram öll
upp til'sín í dýrðarhöll.
Ei á jörð í jötu lágri
jólabarnið sjáum þá.
Við Guðs hægri hönd hann situr.
hann þar fáum vér að sjá,
er við stól Guðs standa glöð
stjörnum lík hans börn í röð.
fögnuði. Ég fann að ég svitnaði allur við þá
sterku hugsun að eftir nokkrar mínútur ætti
ég aumur og vesæll maður að koma fram fyr-
ir hinn stóra söfnuð með hlutverk engilsins
til þess að kunngjöra mér og öðrum hinn
mikla friðar- og gleðihoðskap eilífra jóla.
Og þennan sama hoðskap flyt ég nú les-
endum blaðs þessa. Nú eru liðin 43 ár síðan
hið umrædda jólakvöld en sannleiksgildi hoð-
skaparins er það sama og þá. Ég er orðinn gam
all og grár og gröfin er hálf opnuð fyrir fót-
um mínum. Ég hef síðan séð tvær stórar heims
styrjaldir geisa yfir mannkynið, en friðarsöng-
ur englanna hefur ekki daprast fyrir það.
Friðurinn á jörð er ríkari nú en fyrir hálfri
10. öld síðan. Hann var fyrst fluttur friðvana
mannkyni, því nú á þessum jólum 1952 er
hann virkileiki í milljónum trúaðra manna og
kvenna á þessari hlóðdrifnu öld, víðsvegar um
heiminn. Og friðurinn magnast með hverjum
þeim, sem persónulega taka á móti boðskapn-
um: „Sjá, í dag er þér frelsari fæddur, sem
er Kristur Drottinn í borg Davíðs. Sá sem í
anda og sannleika tekur hinn fædda, kross-
festa og upprisna frelsara og Guðsson inn í
lijarta sitt í lifandi trú og trausti, hefur þegar
öðlast þann frið, sem ekkert ófriðarhál á jörð
getur að engu gjört. Og friður á jörðu vex
með skara heilhuga trúaðra manna, þangað
til friðarhöfðinginn sjálfur kemur. Og hann
kemur. Þá renna upp hin fullkomnu friðarjól.
Og er ég nú hið yður öllum gleðileg jól, þá
langar mig til að enda með þessu ójólalega
versi, — sem getur verið vinsamleg áminning
til þjóðarinnar um það að láta jólin glæða hjá
oss friðarliuga innbyrðis, og góðvilja hverir
til annarra. Versið er svona:
Sturlunga öldin steypti’ oss í vanda
stefndi’ oss í þrældóm annarra landa.
Hátt, hátt, lyftum landsins fána
látum ei sundrung vekja oss eymd og tjón
9 Í