Helgarpósturinn - 06.05.1983, Blaðsíða 6

6 '
Föstudagur 6. maí 1983
JjSsturinrL
„Eg segi nú bara eins og skáldið: Komdu dauði, komdu
fljótt, hvar eigum við að hittast?“
Þetta segir Alfreð Flóki í símann og við mælum okkur
mót í bænum. Morguninn eftir skal það vera.
Rennvotur og illa haldinn af langri göngu, kvarta ég
undan bifreiðamergðinni í miðborginni. Hvergi stæði að
finna. En Alfreð Flóki hefur lausn á því vandamáli.
,,Þú ættir að ganga í kirkju Satans", segir hann glott-
andi í síðum frakkanum, blágráum og greinilega nýleg-
um.
Hann veit nefnilega um mann, sem gerði slíkt og upp frá
því fann hann bílastæði í hvaða stórborg sem er, hvar sem
hann þurfti á því að halda.
„Sá gamli hugsar um sína“.
Alfreð Flóki opnar sýningu í Listmunahúsinu við Lækjar-
götu á morgun, laugardag. Þar verða um fjörutíu myndir,
gerðar með penna, kolum og rauðkrít. Flestar þeirra. Einnig
verða nokkrar með blönduðu efni.
Flóki hefur ekki haldið einkasýningu á íslandi í þrjú ár og
heldur hefur verið hljótt um hann. Að vísu hefur hann á þess-
um tíma haldið tvær einkasýningar í því fræga gelleríi Passe
partout í Kaupmannahöfn, eina í Gallerí Meyer í Esbjerg, auk
þess, sem hann hefur átt myndir á samsýningum í Kaup-
mannahöfn og heima. Það þótti því við hæfi að spyrja hann
fyrst hvar hann hefði haldið sig að undaförnu.
„Ég hef verið í Kaupmannahöfn síðustu átta mánuðina",
segir hann, og þar hefur hluti sýningarinnar orðið til. En
hann gerði fleira en stunda myndlist, því hann lá á kafi í bók-
um.
„Á gamals aldri er ég farinn að lesa 19. aldar rómana og ég
les helst ekki yngri höfunda en Dickens"
sem hann las allan á þessum átta mánuðum, auk þess, sem
hann uppgötvaði „ stórkostlegan höfund“, sem hann hafði
ekki lesið áður en heyrt mikið talað um. Tomaso Landolfi,
ítalskur rithöfundur, sem skrifar í anda Hoffmann og Poe.
Hann er undantekningin frá 19. öldinni.
„Hann lést í kringum 1960, ef ég man rétt“, segir Flóki.
Hann hafði það ágætt í Kaupmannahöfn, að eigin sögn.
„Maður verður aldrei leiður á Kaupmannahöfn“, segir Flóki.
„Hún er einhver fegursta borg í heimi og Danir elskulegasta
fólk, sem fyrir finnst á þessari eymdarinnar jarðarkúlu“.
Clíkulcgur unglíngur
— Ertu þá kannski nýr og breyttur maður?
„Ég er alltaf sami elskulegi hlédrægi unglingurinn. Ég hef
aðeins þrjá veikleika. Ég er óttalegur klaufi til handanna, ég
er ákaflega ópraktískur í öllum peningamálum og ég vildi
gefa að minnsta kosti 20% af snilligáfu minni til að eflast það
mikið líkamlega til að geta barið á þeim vitleysingum, sem eru
að hrella mig á stundum“.
Alfreð Flóki
sýnir í
Listmunahúsinu
eftir Guðlaug Bergmundsson
myndir: Jim Smart
Hann er hins vegar ófáanlegur til að láta uppi hverjir það
eru, og vitnar bara í Þórberg: „Látum þá blífa í leynd“.
Myndheimur Alfreðs Flóka hefur verið allsérstæður, upp-
fullur af laglegum stúlkum og ljótum púkum, að ógleymdum
kyntáknunum. En hvernig skyldi þessi heimur vera, sem hann
Iýsir í þessum nýju myndum sínum?
„Ég held, að hann hafi lítið breyst. Ég byggi mótif mín á
bernskufantasíum, þetta eru umformaðar bernskuminning-
ar“.
— Hvers vegna?
„Ég get ekki skilgreint það. Ef ég gæti það, gerði ég eitthvað
annað“.
— Þú vilt kannski ekki losna við þær?
„Nei, andskotinn. Þá yrði ég eins og allir hinir. Svo ég vitni
nú í sjálfan Beaudelaire, þá minnir mig að hann hafi sagt, að
snilligáfan fælist í að muna bernsku sina. Þetta sagði líka
hinn mikli snillingur Otto Weininger, austurrískur heimspek-
ingur, sem gaf út nokkrar bækur og skaut sig 23 ára gamall.
Hann var algjört undrabarn á sínum tíma og læs á íslensku“.
Jfuntru áötína aftur
Annars á Flóki afskaplega erfitt með að tala um myndir
sínar; eins og öll góð verk, verða þær að tala fyrir sig sjálfar.
Hann er hins vegar viss um að góðir andar hvíli yfir þeim.
„Ég hef t.d. frétt það eftir öruggum heimildum, að hjón,
sem stóðu í skilnaði, en keyptu af einhverjum dularfullum
ástæðum mynd eftir Flóka, hafi fundið ástina aftur. Og svo
framvegis“.
— Hvað er það í myndunum, sem hefur slík áhrif?
„Það er bjargföst sannfæring mín, að ég sé í stöðugri fram-
þróun“, segir hann.
Við sitjum á leðursófasetti í litlu herbergi undir súð List-
munahússins, og allt í kring eru listaverk og litlir postulíns-
fuglar.
Og Flóki heldur áfram: „Ég hef asskoti litla trú á lista-
mönnum, sem breyta um stíl á milli sýninga, sem hlaupa á eft-
ir steingeldum listastefnum og eru ekki einlægir, samkvæmir
sjálfum sér“.
— Nýja málverkið hefur þá engin áhrif haft á listsköpun
þina?
„Nei. í fyrsta lagi er þetta ekki nýtt málverk, ef hægt er að
tala um það sem málverk, heldur er þetta miðlungsmannsleg
útþynning á þýska expressíónismanum“.
Og Flóki er á því, að frægð þessara nýju málara sé búin til
af kaupahéðnum úti í heimi. Én skyldi hann sjálfan dreyma
um frægð og frama í útlöndum?
„Ég hef aldrei verið upp á það jarðneska. Ég veit að þegar
hefur verið byggt stórt Flókasafn á Himnum og ég læt það
duga. Ég veit, að þó að allar myndir mínar færust í eldi, þá
hafa þær „endurholdgast" í inu himneska Flókasafni“.
Hann hafði stytt upp. Og gott ef sólin skein ekki líka.