Morgunblaðið - 23.03.1974, Blaðsíða 19

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 23. MARZ 1974
19
Rabbað
við Veturliða
á sýningu
hans í
Kjarvals-
stöðum
Veturliði með Ingunni dóttur sinni.
„Þessi sýning er fgrir dótt-
urmína og ungu kgnslóðina
99
„Þcssi mynd er máluð undir
Djúpalónssandi í Dritvík þegar
húm kvöldsins var að leggjast
að,“ sagði Veturliði og benti á
myndina við borðið, sem við sát-
um við f vestursal Kjarvalsstaða.
tsienzk stemmning úr myndum
Veturliða sveif yfir, en flestar
þeirra liðlega 70 mynda, sem eru
á sýningunni eru gerðar með
pasteilitum. Sýning Veturliða
verður opin til sunnudagskvöids.
Hann hafði selt nærri 40 myndir
á fyrstu tveimur dögunum og þær |
voru lfka á verði fyrir fólk.
Flestar myndanna voru af svip-
aðri stærð, u.þ.b. 70x70 og ég
spurði Veturliða hvað þær kost-
uðu. Þær kosta 35 þús. kr. flestar
pastelmyndirnar svaraði hann og
ég lét í ljós þá skoðun mína, að
það væri gott verð. Ingunn, 9 ára
dóttir Veturliða, sagði þá, að ‘"ér
þætti það alveg nógu dýrt, það
væri bara þrjú hjólverð.
Ingunn Susie er 9 ára gömul.
„Verð 10 í júlí,“ sagði hún og
geislaði af lífsgleði. „Passaðu þig
nú áð segja alveg rétt frá, pabbi,
og eitthvað fallegt og gott,“ sagði
hún.
Eg spurði Veturliða hvenær
hann hefði málað þessar myndir,
því það er varla ár síðan hann var
með liðlega 100 mynda sýningu í
Norræna húsinu.
„Þær eru flestar frá siðasta ári,
en unnar eftir gömlum skissum.
Þó eru þær allt frá 1952. Þetta er
þó engin yfirlitssýning og ég
þurfti ekki að fá neina mynd lán-
aða Þessi sýning er fyrst og
fremst fyrir dóttur mína.Þótt eng-
inn hefði komið til að sjá hana
Ingunn fékk að velja sér eina mynd á sýningunni og
hún valdi þessa gömlu mynd frá Súgandafirði.
Skip í Nausti.
nema hún, þá hefði ég verið
ánægður, nú og svo er hún einnig
fyrir ungu kynslóðina og auðvitað
úthlutunarnefnd til þess að þeir
sjái í hvað allir peningarnir fara.“
Veturliði var svolítið siðbúinn
að hengja upp, en þetta small nú
allt saman og meira að segja byrj-
aði hann að selja áður en sýningin
var opnuð. Vestur-Þjóðverji kom í
salinn þegar verið var að hengja
upp og féll algjörlega fyrir einni
myndinni. Hann spurði Veturliða
hvort hann gæti keypt hana á
stundinni og farið með hana. Vet-
urliði sagði, að það væri sjálfsagt,
því hann ætti nóg af myndum í
aðra sýningu niðri í kjallara húss-
ins. Þjóðverjinn dró þá upp
bunka af erlendum peningseðl-
um og rétti Veturliða. Veturliði
spurði svona af rælni hvort þessir
stóru peningar væru í gildi. Þjóð-
verjinn kvað svo vera og þar með
gekk hann á braut með mynd
Veturliða út í heim, en listamað-
urinn hengdi nýja mynd upp á
önglana.
„Ég var i hálfgerðum vandræð-
um með boðskortin," sagði Vetur-
liði, .æiaður hefur ekki bæði tíma
til þess að búa til mannkynssög-
una og skrifa hana.“
„Segðu nú eitthvað fallegt,
pabbi,“ skaut Ingunn inn í.
„Ég segi það, Ingunn mín, að þú
ert mesta listaverkið, sem ég hef
gert og þú ert ekki til sölu.“
Ingunn sagði okkur nú háalvar-
Jeg að hún væri nýtrúlofuð og
vissi meira að segja hvað kærast-
inn héti. Ilún sagði, að þau hefðu
ákveðið að gifta sig þegar hún
væri orðin 22 ára gömul og kaðst
meir að segja vera búin að ákveða
hvernig brúðarkjólinn ætti að
vera.
„Hann kom á sýninguna hérna í
gær, kærastinn minn,“ sagði hún
við mig, ,,og pabbi leit ekki einu
sinni á hann. Heldurðu að það sé?
En hann vissi nú kannski ekki
hver hann var?“
Ég mundaði nú myndavélina og
Ingunn spurði hvort það ætti að
fara að mynda þau. Eg játti því.
Hún lagaðí hárið sitt og leit síðan
á pabba sinn og sagði: „Ætlarðu
að láta mynda þig í þessari peysu.
Ekki rnyndi ég gera það. Þú átt að
fá þér fína skyrtu og flauelisföt,
hatt, staf og yfirskegg. Einhvern
tíma skaltu gera það.“
„Viltu að ég sé eins og kvik-
myndaleikari," sagði Veturliði og
brosti við frjálslegri dóttur sinni.
Hún gaut augunum til hans bros
andi og svaraði honum brosandi
með spurningu: „Ertu það ekki,
pabbi, ertu ekki leikari?“
Við stöldruðum við gamla mynd
eftir Veturliða og listamaðurinn
tók til máls: „Mér finnst að menn
ættu að gera meira af þvi að sýna
myndir frá ýmsurn tímabilum á
hverri sýningu. Það er forvitni-
legt að skoða þróunina. Annars
hefði ég viljað sýna nokkrar
myndir eftir hana Ingunni, hún á
myndir í heila sýningu, en það
verður að bíða betri tima, það
vantar stærra hús og íburðar-
meira loft.“
Við innganginn i salinn hangir
mynd, sem sýnir í stórum dráttum
grjótvegginn, sem Veturliði gerði
s.l. sumar í samkomusal Árbæjar-
skólans. Sú veggmynd er nærri 30
fm og Veturliði býður fólki einnig
að skoða þá mynd, sem gerð er úr
íslenzku grjóti frá fjölmörgum
stöðum á landinu.
„Það er fyrst núna þessa dag-
ana, sem hægt er að sýna þá
mynd,“ sagði Veturliði, „þvi ljós-
in við myndina eru nýlega full-
gerð. Það er svo mikið við að vera í
salnum alltaf, að það er sjaldnast
hlé á. Þar eru samkomur skólans
og hverfisins guðsþjónustur,
hljómleikar og fleira. Fólk verður
bara að fara til messu til þess að
sjá myndina."
„Er ekki annar veggur i bí-
gerð?“
„Nú fyrst tel ég mig hafa
reynslu til að taka að mér annan
vegg. Mig langar að skreyta opin-
bera byggingu og geymi til þess
kynstur af steinum. Ég vil gleðja
lítil börn með því að sýna þeim
fallega steina.
Ef maður hefði góða vinnuað-
stöðu og góðan starfsstyrk, væri
ekkert meira ævintýri en fást við
slikt verkefni.“
„Getur þú lesið þessa ægilegu
skrift þina,“ spurði Ingunn mig
og horfði öttaslegin á blaðið, sem
ég punktaði niður á. Eg játti því.
„Stundum skrifa ég líka svona
illa,“ sagði Ingunn, „þegar ég er
að striða kennaranum mínum.“
„Það er gaman þegar skriftin
getur verið eins og fallegt skauta-
svell á góðviðrisdegi," sagði Vet-
urliði og sveiflaði hendinni.
„Það er blússandi stemmning i
þessum myndum,“ sagði ég.
„Ég fer nú bráðum að trúa
þessu,“ sagði Veturliði, „ég hef að
minnsta kosti ekki lesið neinar
skammir ennþá. Annars skipta
þeir mig litlu sem þola ekki
myndirnar mínar, heldur hinir,
sem gleðjast yfir þeim. Fólk er þá
ekki betur gefið en svo að það
hefur keypt af mér 40 myndir og
margir hafa boðað komu sína."
„Hvað vilt þú segja um sýning-
una, Ingunn," spurði ég.
„Ég er bara ánægð með sýning-
una hans pabba míns.“
„Eins og. ég sagði þér,“ hélt
Veturliði áfram, „þá eru flestar
myndanna gerðar eftir gömlum
skissum. Maður sér skissurnar á
annan hátt þegar maður fer að
geyma þær og gleyma smærri atr-
iðunum. Þá verður stemmningin
eftir og aukaatriðin fljóta út með
yfirfallinu, fá skólafri. Maður ger-
ir þannig nýtt úr þessu gamla.“
„Er það svona eins og að prjóna
utan um gamalt herðatré þegar
það er orðið gamalt og slitið. Þá er
hægt að bæta úr því með prjónles-
inu,“ sagði Ingunn, en vissi ekki
Framhald á bls. 27.
Bátar, himinn og haf.
Frá Bolungarvík