Morgunblaðið - 29.11.1983, Blaðsíða 36
44
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 29. NÓVEMBER 1983
t
Eiginkona mín,
ÞÓRLEIF EIRÍKSDÓTTIR,
Hrafnistu, Hafnarfiröi,
andaöist laugardaginn 26. nóvember sl.
Siguröur Sigfinnsson.
t
Maöurinn minn, stjúpfaöir og bróðir,
GUÐJÓN GUÐMUNDSSON,
lést á heimili sínu Miklubraut 16, sunnudaginn 27. nóvember.
Pauline Karlsdóttir,
Sigrún Linda Kvaran, Ævar Ragnar Kvaran,
Silja Kvaran, Örlygur Kvaran,
Guörún Stewart, Inga Guðmundsdóttir,
Bryngeir Guömundsson, Siguröur Þ. Guömundsson,
Ólafur Kr. Ólafsson.
Maöurinn minn. t JÓN ALBERTSSON, Hóholti 27,
lést sunnudaginn 20. nóvember. Jaröarförin hefur fariö fram í kyrrþey aö ósk hins látna. Þakka sýnda samúö.
Elínborg Sigurdórsdóttir.
t
Eiginmaöur minn, faöir okkar og sonur,
GUÐMUNDUR GEIR JÓNSSON,
skipstjóri,
Nesbala 80,
lést af slysförum 28. október.
Jaröarförin ákveöin síöar.
Guórún B. Eggertsdóttir og börn.
Erna Olsen, Jón Ólafsson.
t
Faöir okkar og tengdafaöir,
SVAVAR GÍSLASON
bifreiöarstjóri,
Skipasundi 62,
lést laugardaginn 26. nóvember.
Gíslí Svavarsson, Guðlaug Bjarnadóttir,
Ólöf Svavarsdóttir, Víöar Bjarnason,
Millý Svavarsdóttir, Ríkharó Óskarsson.
Faöir okkar. t JULÍUS J. HALLDÓRSSON, físksali, Spóahólum 2, Reykjavík,
veröur jarösunginn frá Dómkirkjunni föstudaginn 2. desember kl. 10.30.
Edvard Júlíusson, Brynjar Júlíusson, Hildur G. Júlíusdóttir.
Birting afmælis- og
minningargreina
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og minn-
ingargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í mið-
vikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga. í
minningargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður.
Þess skal einnig getið, af marggefnu tilefni, að frum-
ort ljóð um hinn látna eru ekki birt á minningar-
orðasíðum Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera
vélrituð og með góðu línubili.
Vilborg Magnús-
dóttir - Minning
Þann 21. þ.m. lést að Hrafnistu
Vilborg Magnúsdóttir í hárri elli.
Hún fæddist á Ytri-Ásláksstöðum,
Vatnsleysuströnd, 2. apríl 1892.
Foreldrar hennar voru þau Magn-
ús Magnússon, sjómaður þar, og
kona hans, Ingibjörg Jónsdóttir,
bæði fædd á Vatnsleysuströnd-
inni. Börn þeirra hjóna urðu 7 og
komust 6 þeirra á fullorðinsaldur,
en nú er aðeins Guðrún eftir, en
hún var yngst systkinanna.
Vilborg mun fljótlega eftir
fermingaraldur hafa byrjað að
vinna utan foreldrahúsa allt þang-
að hún giftist Ólafi Kristni Teits-
syni (hann var líka fæddur á
Vatnsieysuströndinni) 11. október
1913, hann lést 27.7. 1974. Þau
hjón hófu búskap að Hverfigötu
58, en árið 1917 eignuðust þau hús-
eignina nr. 20A við Skólavörðustíg
og upp frá því var þar heimili
þeirra meðan líf og heilsa entist.
Börn þeirra urðu 7, talin í ald-
ursröð: Ingibjörg, Gróa, ólafur,
lést ungur, Vilborg, Hlöðver, fórst
með b/v Max Pemberton, Haf-
steinn, bifreiðastjóri, séra Eggert,
lést á besta aldri af slysförum.
Eiginmaðurinn sótti sjóinn í
áraraðir, en Vilborg gætti bús og
barna en brá sér oft i sveit til
vinafólks með yngsta barnið að
sumarlagi meðan bóndinn sótti
sjóinn fast á síldveiðum á sumrum
fyrir norðan og eldri börnunum
var komið fyrir í sveit.
Vilborgu og ólafi fannst ekki
annað koma til greina en að
mennta börn sín og var það gert
þrátt fyrir krappan efnahag, en
mennt er máttur.
Afkomendur þeirra eru nú 109
að tölu og allt fram undir það síð-
asta fylgdist gamla konan vel með
hópnum sínum, einkum þó þeim
eldri. Hún vann mikið um dagana
en heilsuhraust og andlega hress
Guðjón Kr. Þor-
geirsson - Kveðja
Fæddur 13. nóvember 1905
Dáinn 13. nóvember 1983
Var ekki einhver að deyja í
Landakotsspítala 13. nóvember sl.
Jú, það slökknaði á skari hjá Guð-
jóni Þorgeirssyni til heimilis að
Sundlaugavegi 26 í Reykjavík.
Eftir stutta legu. Dauða hans bar
við á 78. afmælisdeginum. Á sömu
stundu og hann sá ljós heimsins.
Það verður sjaldan héraðsbrestur
þó skorið sé á silfurþráðinn hjá
mönnum eins og Guðjóni Þor-
geirssyni, sem aldrei voru í þykj-
ustunni. Unnu bara störfin þegj-
andi og hljóðalaust á meðan stætt
var og drógu dýr föng í þjóðarbúið
án þess að segja frá. Eftir að Guð-
jón andaðist hefi ég verið að bíða
eftir því að einhver honum ná-
kominn stingi niður penna og
segði frá lífi hans og starfi. Hvað-
an kom hann, hvar vann hann öll
sín manndómsár. Þetta hefur Logi
sonarsonur hans sagt okkur frá í
fallegri minningargrein. Og þarf
ég þar engu við að bæta. Ég vissi
engin deili á Guðjóni, hafði aldrei
séð manninn fyrr en hann kom í
kjallarann að Hrafnistu, Hafnar-
firði í endaðan apríl sl., með vorið
í fanginu og glettni í pírðum aug-
um sem gaf von um málhreifan og
skemmtilegan félaga. Ég er þann-
ig gerður að mér er ekki hægt að
vera í kallfæri við mann sem ég
ekki þekki nema að fá nafn og
númer. Og svo gerðist hér, því ég
var þar fyrir þegar Guðjón kom.
En ég varð fyrir miklum vonbrigð-
um með blessaðan gamla manninn
sem að vísu var yngri í árinu en
ég. Hann átti svo bágt með að tjá
sig. Fyrir nokkrum árum varð
Guðjón fyrir þeirri sáru reynslu
að fá heilaáfall sem sljóvgaði svo
bæði mál og minni að hann varð
eins og svefngengill miðað við það
sem áður var. Mikilvirkur og verk-
hagur. Líkamsþróttur hans var
samt í góðu meðallagi. Gæddur
stálvilja og svo miklu vinnuþreki
að furðu sætti með svo slitinn,
ellimóðan og stormhrakinn lang-
ferðamann. Hér á þessu ágæta
heimili er reynt að hafa vinnu eða
föndur fyrir þá sem hafa vilja og
getu til þess. Vinnutíminn er 4—5
stundir á dag og að sjálfsögðu
ókeypis kennsla. Guðjón var búinn
að vera hér tvisvar áður og því
kunni hann öðrum fremur til
verka. Hann var með þeim fyrstu í
vinnusalinn. En sá tími sem ætl-
aður var til kennslu dugði Guðjóni
ekki, heldur kom hann með verk-
efnið með sér niður í herbergi og
vann stundum fram í vökulok.
Einstakt ljúfmenni var Guðjón í
öllu dagfari og ekki þó síst við
mig. Slíkt umburðarlyndi. Sú ró-
semi. Henni get ég ekki lýst.
Oftast hlustaði hann á fréttir frá
sjónvarpinu, en var samt vandur
að myndefni. Því var það oft að ég
glápti á skerminn meðan Guðjón
var að vinna. Stundum afsakaði ég
hávaðann. Uss, allt mátti vera
eins og ég vildi.
Mig minnir að það hafi verið
annað kvöldið sem við deildum
kjörum. Klukkan var að ganga
eitt, og glansandi birta um allan
salinn og ég eins og áður eitthvað
að rissa. Ég sé að Guðjón er vak-
andi og strýkur augun nokkuð
þreytulega. Ég spyr hann hvort ég
eigi ekki að slökkva. Það stóð ekki
á svarinu. Hann segir: Ef þú hefur
t
Eiginkona min og móöir okkar,
GUÐRÚN HINRIKSDÓTTIR,
Sunnubraut 35,
Kópavogi,
lést í Landspitalanum aöfaranótt 25. nóvember.
Jónas Runólfsson og börn.
t
Jaröarför móöur minnar,
SÓLVEIGAR ÁRNADÓTTUR PETERSEN,
fer fram frá Fossvogskirkju miövikudaginn 30. nóvember kl. 10.30.
Martin Peteraen.
var hún allt fram undir það síð-
asta.
Vilborg var mjög vel látin af öll-
um sem kynntust henni og var hús
hennar eiginlega í þjóðbraut opið
öllum og þá sérstaklega vinum úr
heimabyggðinni, Vatnsleysu-
ströndinni. Hún rak engan frá sér,
sú vinstri vissi ekki alltaf hvað sú
hægri gjörði. Hún var trúuð kona,
barngóð og tryggðatröll.
Guð blessi góða tengdamóður.
Guðm. Kristjánsson
gagn af ljósinu þá skal ég hafa
aftur augun. Eins og leiftur kom
það í hugann sem sagt er að meist-
arinn frá Nasaret hafi sagt við
skólasveinana forðum. Það sem
þið gerið þessum manni það gerið
þið mér. Ég skammaðist mín og
slökkti Ijósið og gerði þetta ekki
aftur. Ekki þarf að orðlengja, að
þessi framkoma, svona viðbrögð,
sögðu mér eins mikið um Guðjón
Þorgeirsson og þykk bók í stóru
broti.
Hanna dóttir mín kenndi mikið
í brjósti um Guðjón þegar hún
vissi hvað mikið frá honum var
tekið heilsusamlega. Hún bað mig
að vera honum góður og sýna hon-
um tillitssemi. Mig langaði oft að
gera Guðjóni greiða og rétta hon-
um hjálparhönd. En þess þurfti
aldrei. Hér er valinn maður í
hverju rúmi. Vinnustúlkurnar svo
elskulegar við hann, svo og alla
aðra, að þjónustu er ekki vant.
Krakkarnir mínir komu í heim-
sókn og fóru með okkur félagana í
keyrslutúra um höfuðborgarsvæð-
ið. Farið heim til þeirra. Drukkið
kaffi, spjallað, spilað, sungið og
hlegið. Dóttir mín heilsaði og
kvaddi Guðjón með kossi eins og
mig. Ég sá að það var honum gott
innlegg.
Enda þótt Guðjón ætti erfitt
með málið þá leyndi sér ekki á
andlitssvip og augnatilliti að hann
var í hjarta sínu þakklátur með
allt sem fyrir hann var gert.
Guðjón átti marga góða vini.
Börnin hans og makar þeirra og
systur komu oft og sýndu honum
elskusemi og hlýju. Enginn kom
þó eins oft og tengdadóttirin Jón-
ína. Hún kom á öllum tímum
dagsins, og umvafði gamla mann-
inn eins og ástrík móðir.
Að lokum þakka ég góð kynni og
óska þessum skyndivini mínum til
hamingju með nýju vistina. Ég
skrifa og segi, þegar ég heyri góðs
manns getið, þá kemur Guðjón í
hugann.
Eg kveð minn ágæta vin. Það er
skammt til endurfunda.
Bjarni M. Jónsson