Morgunblaðið - 12.03.1994, Blaðsíða 35

I
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 12. MARZ 1994
35
Móses Aðalsteins-
son — Minning
Fæddur 7. mars 1925
Dáinn 26. febrúar 1994
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast Móses Aðalsteinssonar
verkfræðings, er lést í Reykjavík
26. febrúar sl., og með því færa
honum þakkir fyrir samfylgdina
frá stórum hópi samferðarmanna,
íslenskum hjúkrunarfræðingum.
Það hefur löngum þótt vera
fengur að því að vera kvæntur
hjúkrunarfræðingi. Móses var eins
nálægt því að vera kvæntur hjúkr-
unarfræðingi eins og frekar getur
orðið — hann var eiginmaður Ingi-
bjargar Gunnarsdóttur, sem lengst
af var skrifstofustjóri á skrifstofu
Hjúkrunarfélags Islands, en nú
starfandi hjá Félagi íslenskra
hjúkrunarfræðinga. Ingibjörg hef-
ur starfað fyrir hjúkrunarfræðinga
hátt í þijá áratugi, hún býr yfir
mikilli þekkingu á málefnum
hjúkrunarfræðinga og hefur alla
tíð haft mikinn metnað fyrir hönd
þeirra.
Móses og Ingibjörg voru ein-
staklega samhent hjón. Því sem
Ingibjörgu var kært deildi hann
með henni. Þannig var hagur
hjúkrunarfræðinga einnig kapps-
mál Móses. Þær voru ótaldar
stundirnar sem hann beið Ingi-
bjargar meðan hún var að Ijúka
daglegum störfum á skrifstofunni.
Þá eru hjúkrunarfræðingar honum
þakklátir fyrir þau störf sem hann
innti af hendi við byggingu á skrif-
stofuhúsnæði félagsins á Suður-
landsbraut 22, en Móses hafði eft-
irlit með byggingu þess á öllum
stigum. Síðan hafði hann ætíð
vakandi auga með húsnæðinu,
gerði ótal tillögur um hvað betur
mætti fara og fylgdi þeim eftir.
Með þessum fátæklegu orðum
vil ég fyrir hönd Félags íslenskra
hjúkrunarfræðinga færa Ingi-
björgu og fjölskyldu hennar okkar
innilegustu samúðarkveðjur og
biðja góðan Guð að styrkja þau í
þeirra miklu sorg.
Ásta Möller, formaður Fé-
lags íslenskra hjúkrunar-
fræðinga.
Hvað bindur vom hug við heimsins glaum,
sem himnaarf skulum taka?
Oss dreymir í leiðslu lífsins draum,
en látumst þó allir vaka,
og hryllir við dauðans dökkum straum,
þó dauðinn oss megi’ ei saka.
Til moldar oss vigði hið mikla vald,
hvert mannslíf, sem jörðin elur.
Sem hafsjór, er rís með fald við fald,
þau falla, en Guð þau telur,
því heiðlofið sjálft er huliðstjald,
sem hæðanna dýrð oss felur.
En ástin er björt sem barnsins trú,
hún blikar í ljóssins geimi,
og fjarlægð og nálægð, fyrr og nú
oss fmnst þar í eining streymi.
Frá heli til lífs hún byggir brú
og bindur oss öðrum heimi.
Að eilífðar ljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri’ en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Benediktsson)
Með þessum sálmi viljum við í
Kór Breiðholtskirkju kveðja vin
okkar Móses Aðalsteinsson og
þakka fyrir allar samverustundirn-
ar." Elsku Ingibjörg, Ragnheiður
og fjölskylda, megi algóður Guð
styrkja ykkur og leiða um alla
framtíð.
Kór Breiðholtskirkju.
Það var árið 1961 að ég flutti
ásamt foreldrum mínum og litla
bróður frá Höfn í Homafirði til
hinnar stóru og spennandi Reykja-
víkur. Tilhlökkunin var mikil en
þó blendin því besta vinkonan varð
Minning
Ingibjörg Jóns-
dóttir frá Laufási
Fædd 29. mars 1913
Dáin 29. janúar 1994
Mig langar til að minnast elsku-
legrar ömmu minnar, Ingibjargar
Jónsdóttur, sem lést á sjúkrahús-
inu á Hvammstanga hinn 29. jan-
úar sl.
Fyrsta minning mín af ömmu
er frá því að ég var níu ára. Þá
fór pabbi á síld, en mamma fór
með okkur styskinin norður í Lauf-
ás til afa og ömmu. Þar vorum
við um sumarið í góðu yfirlæti.
Ég kom norður í Laufás 18 ára
gömul og þá verð ég þess áskynja
að amma hafði fengið þann sjúk-
dóm sem gerði það að verkum að
hún, kona á besta aldri, var svipt
því að geta verið heima hjá sér
og hugsað um sig og sína eins og
hún hefði viljað. í 18 ár var hún
á sjúkrahúsi.
Framan af gat hún veitt sér þá
ánægju að lesa og vera frammi á
setustofu, en það kom að því allt-
of fljótt að hún hafði ekki mátt í
höndunum sínum til að fletta
blaðsíðunum í bókinni eða sitja í
hjólastólnum frammi á setustofu.
Hún lá rúmföst síðustu árin sem
hún lifði.
Amma hafði mikið yndi af vís-
um og sjálf var hún mjög vel hag-
mælt. Margar vísur orti hún um
hestana í Laufási. Hún elskaði
sveitina sína Víðidalinn og talaði
oft um hve Tallegur hann væri.
Þetta orti hún um Laufás í Víði-
dal:
Fjöldi útí leitar lönd,
lukkuveginn fína.
Ég hef tryggðar bundið bönd,
við börð og móa mína.
Hún haðfi alla tíð gott minni,
og þegar ég kom til hennar spurði
hún um alla mína fjölskyldu og
vissi hvert einasta nafn á afkom-
endum mínum.
Hún var ættfróð og kom ég
ekki að tómum kofunum þegar ég
þurfti að spyijast fyrir um forfeð-
ur rnína. Hún Ingibjörg amma mín
var svo blíð og góð, hún var mjög
greind, og í veikindum sínum sýndi
hún þvílíkt sálarþrek og yfirveg-
aða rósemi, sem kennir okkur sem
eftir lifum að oft er óþarfi að
kvarta. Hún var alltaf jafn glöð
og þakklát að,sjá mann, hvort sem
leið hálft ár eða heilt á milli heim-
sókna. Mér fannst hún eiga óskap-
lega bágt og hugsaði oft um því-
líkt hlutskipti henni var boðið upp
á í þessu lífi. En nú er hún komin
á betri stað, er þrautalaus og líður
vel.
Innilegar samúðarkveðjur til
allra aðstandenda, sér í lagi til
þín, afi minn.
Heilög þögn og hljóðlát þökk,
hjörtun hvísla mild og klökk.
Minning
Þóra Maack
eftir á Höfn og því hálf einmana-
legt í fyrstu í Goðaheimunum. Dag
nokkurn vatt sér að mér jafnaldra
mín og spurði hvort ég hefði nokk-
uð týnt grænum sokk. Ég man
ekki lengur hvort sokkurinn var
minn, en þessi græni sokkur varð
til þess að ég eignaðist vini sem
urðu mér sem kærasta fjölskylda.
Það voru þau Ragnheiður, Móses
og Ingibjörg sem þá voru nýflutt
í Goðheimana af Langholtsvegi.
Móses og Ingibjörg tóku mér strax
opnum örmum, eins og reyndar
öllum sem á á heimili þeirra komu
og glæddú Reykjavíkurlífið birtu
og yl sem alla tíð fylgdi sámvistun-
um við þau.
Móses og Ingibjörg voru afar
samhent hjón. Hjónaband þeirra
byggðist upp á gagnkvæmri ást,
virðingu og vináttu sem aldrei bar
skugga á. Missir Ingibjargar er
því mikill nú þegar Móses er horf-
inn á braut. A kveðjustund er
manni tamt að líta yfir farinn veg
og þær eru sannarlega margar og
góðar minningarnar sem ég á um
Móses heitinn. Hann horfði t.d.
yfirleitt á eftir mér í myrkrinu á
kvöldin þegar ég hljóp heim frá
Ragnheiði og þá var ég að sjálf-
sögðu í öruggum höndum. Við
fórum í fjölmarga sunnudagsbílt-
úra sem oft enduðu í Austurbrún
hjá þeim Þórdísi og Stebba, en þau
voru Móses mjög kær og gladdi
það hann mikið að litla dótturdótt-
irin var skírð Þórdís eftir
langömmu sinni.
Seinna meir aðstoðaði Móses
mig við óleysanleg efnafræðidæmi
og margt fleira sem vafðist fyrir
mér á raungreinasviðinu. Efst í
huga mér er þó brosið hans glettna
og ljúfa sem alltaf var stutt í og
væntumþykjan sem skein úr svip
hans þegar hann talaði um fjöl-
skylduna, sérstaklega þó barna-
börnin tvö, þau Kára og Katrínu
Þórdísi.
Ég bið Guð að blessa minningu
Móses og þakka fyrir samveru-
stundir sem aldrei gleymast. Fjöl-
skyldu Móses votta ég innilega
samúð mína og bið þess að minn-
ingin um yndislegan mann styrki
þau á þessum erfiðu tímium í lífi
þeirra.
Ósa Knútsdóttir.
Sofðu í friði, særð og þreytt,
svefninn besta hvíld fær veitt.
(Ingibjörg Benediktsdóttir)
Blessuð sé minning þín.
Hafdís Erla Magnúsdóttir.
Fædd 31. október 1919
Dáin 2. mars 1994
Elsku Þóra mín, ekki hélt ég,
þegar ég var hjá þér þriðjudaginn
1. mars, að þetta yrði í síðasta skipti
sem ég sæi þig á iífi, þú sem alltaf
varst svo hress þegar ég var hjá
þér. En þegar Kalli hringdi í mig,
þá fór ég að hugsa um síðasta dag-
inn. Þú sagðir mér að þú hefðir
sofið svo illa um nóttina og þú varst
svolítið föl, og ekki aiveg eins bros-
andi og venjulega þegar ég var að
fara. En ekki hvarflaði það að mér
að þetta yrði í síðasta skipti sem
ég sæi þig. Maður heldur alltaf að
maður hafi nógan tíma. En svona
er lífið. Hér í dag, en horfin á
morgun.
Elsku Þóra mín, ég kveð þig með
innilegri þökk fyrir hvað þú varst
mér alltaf góð og öll faðmlögin þín
þegar ég var að fara og umhyggju,
því ef eitthvað var að þá spurðirðu
mig alltaf þegar ég kom næst
hvernig liði.
Ég bið góðan Guð að styrkja og
styðja Kalla þinn og sendi ástvinum
þínum öllum innilegar samúðar-
kveðjur.
Elsku Þóra mín, hvíl þú í friði.
Guðrún Sigurbjörnsdóttir.
Hver mining er dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi.
Hin ljúfu og góðu kynni af alhuga þökkum
vér.
Þinn kærleiki í verki var gjöf sem gleymist
eigi.
Og gæfa var það öllum sem fengu að
kynnast þér.
(L.S.)
Þetta segir allt um þig, Þóra
mín, það þarf ekki fleiri orð. Hafðu
þökk fyrir allt.
Elsku Kalli, Gunni, Eygló, Pétur,
Sóley, Runi, Stebba og börnin ykk-
ar, okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Katrín og Sæmundur.
í fjarska, á bak við allt, sem er,
býr andi þess, sem var.
Og andi þess, sem enn er hér
er ekki þar.
Sem hugarórar, huliðs-sjón,
hann hrærir lífi hvers manns.
Og yfír sérhvers auðnu og tjón
rís ásýnd hans.
Hann andar ljósi á bamsins brá
og beyg í hjarta manns,
og löngun hvers og leit og þrá
er leikur hans.
Og okkar sjálfra mark og mið
er mælt við tilgang þann:
Af draumi lífsins vöknum við
og verðum hann.
Að veruleikans stund og stað
er stefnt á hinstu skil,
því ekkert er til nema aðeins það,
sem ekki er til.
(St&nn Steinarr)
Fregn um andlát virðist alltaf
jafn óvænt þó að vitneskjan um
alvarleg veikindi sé fýrir hendi.
Fyrir um fjórum árum kom í ljós
að Þóra Maack gekk ekki heil til
skógar. Hún tók veikindum sínum
af miklu æðruleysi. Af ótrúlegum
styrk hélt hún sínu hressa, glaða
og jákvæða viðmóti svo í návist
hennar gleymdist að nokkuð amaði
að. Hún lagaði lífsmunstrið að
breyttum aðstæðum og lagði á hill-
una leikfimi, dans og skíðaferðir ~
sem höfðu verið áhugamál þeirra
hjóna til margra ára. Líklegt tel ég
að hennar hafi verið sárt saknað í
þessum hópum.
Þegar við Þóra kynntumst sem
unglingar í austurbænum var hún
vinkona annarrar af tveimur vin-
konum mínum. Við urðum því brátt
fjórar sem héldum hópinn og höfum
haldið hann síðan. Það er margs
að minnast í gegnum árin. Ævin-
týralegt ferðalag á yngri árum til
að skoða landið, fjölmörg afmæli
og heimsóknir m.a. í sumarbústað
Karls og Þóru í Þrastaskógi. Það
er sama hvert minningarnar leita,
hinn jákvæði óeigingjarni og sterki
persónuleiki Þóru skín alstaðar í
gegn. Hún lýsti upp umhverfi sitt
með glaðri lund og fágaðri fram-
komu, en jafnframt tók hún á mál-
um af festu og brást við erfiðleikum
eins og verkefnum sem þurfti að
leysa — og gekk hiklaust til verks.
Mannúð og umhyggja fyrir öðrum
var hluti af hennar lífsstíl. Það var
engin hálfvelgja í kringum Þóru.
Hún gerði miklar kröfur til sjálfrar
sín og reiknaði eflaust með að aðr-
ir gerðu hið sama.
Þóru verður sárt saknað, en
minning um hana er þess eðlis að
hún er hvetjandi og leiðir hugann
að því jákvæða í lífinu.
Éiginmanni Þóru, Karli Maack,
sonunum þremur, Pétri, Runólfí og
Gunnari, fjölskyldum þeirra og
Stefaníu systur Þóru votta ég mína
dýpstu samúð.
Sigríður Valgeirsdóttir.
Helgi, þú munt ávallt eiga pláss
í huga mínum. Við áttum margt
saman að sælda og það er erfítt
að kveðja þig svo snögglega.
Við kynntumst mjög vel þegar
við störfuðum saman í stjórn nem-
endafélags Kennaraháskóla Is-
lands. Mikill pilsaþytur var á
stjórnarfundum og ekki allir sam-
mála, en þó endaði allt vel og all-
ir höfðu gagn og gaman af.
Leiðir okkar skildu í vor. En
þegar við hittumst var þráðurinn
tekinn óslitinn upp og umræðuefn-
in voru óþijótandi. Ég er sann-
færður um að þráðurinn verður
tekinn upp að nýju þegar þar að
kemur.
Helgi, ég kveð þig að sinni og
hafðu þökk fyrir allt.
Ég sendi ættingjum og vinum
samúðarkveðjur.
Sigurður Halldór Jesson.
Birting afmælis- og
minningargreina
MORGUNBLAÐIÐ tekur af-
mælis- og minningargreinar til
birtingar endurgjaldslaust.
Tekið er við greinum á rit-
stjórn blaðsins í Kringlunni 1,
Reykjavík, og á skrifstofu
blaðsins í Hafnarstræti 85,
Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að
greinar verða að berast með góð-
um fyrirvara. Þannig verður
grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði, að berast síðdegis á
mánudegi.
+
Þökkum innilega auðsýnda samúð, hlýhug og vinarþel við andlát
og útför elsku litla sonar okkar og barnabarns,
HRÓARS ÞÓRS ÆGISSONAR.
Valdís Halldórsdóttir, Ægir Örn Símonarson,
Guðný Steinunn Guðmundsdóttir, Símon Sverrisson,
Rut Sumarliðadóttir, Hallsteinn Gestsson,
Halldór Gunnarsson, Jarþrúður Þórhallsdóttir,
Sigurður Helgi Guðmundsson, Vera Símsen.
Minning
Helgi Már Jónsson