Morgunblaðið - 29.04.1994, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 29. APRÍL 1994
37
Helga Jasonar-
dóttir - Minning
Fædd 20. janúar 1920
Dáin 23. apríl 1994
Nú er amma mín Helga Jasonar-
dóttir farin til guðs eftir langt og
strangt stríð við veikindi, sem hún
hafði oft risið upp úr. En núna ákvað
guð að taka hana til sín og lækna.
Þar mun hún hitta afa aftur.
Ég man helst eftir því að ég mátti
aldrei • standa í sófanum hjá ömmu
því ég gæti dottið. En kandís var
alltaf vinsæll hjá ömmu og hún gaf
okkur alltaf þegar við komum í heim-
sókn. Amma var alltaf hress og kát
þrátt fyrir veikindin og var alltaf í
öllum veislum og spjallaði mikið við
fólk. Það var eitt sem amma hélt
við, það voru jólaboðin og var alltaf
gaman í þeim og munum við að sjálf-
sögðu halda þeim áfram, en það verð-
ur alltaf smá gat sem enginn fyllir
uppí. En núna er hún komin til guðs
og orðin hress.
Aníta Ósk.
Mig langar að minnast frænku
minnar, Helgu Jasonardóttur, með
örfáum orðum.
Fyrstu alvöru kynni mín af Helgu
föðursystur minni voru fyrir tæpum
20 árum þegar ég var við nám hér
í Reykjavík. Ég leigði herbergi ekki
alllangt frá heimili þeirra Egils á
Laugarásveginum. Helga bauð mér
og systur minni oft að koma í kakó
á kvöldin og voru það mikil skemmti-
kvöld. Oft var spilað og mikið hlegið
og spjallað. Eitt sinn vorum við boðn-
ar í sunnudagsmat og þá brá Egill
sér í gervi þjóns og þjónaði okkur
konunum til borðs með viskastykki
uppá arminn. Það kunnum við vel
að meta.
Alltaf var gott að heimsækja þau
hjón á Laugarásveginn. Ætíð fannst
eitthvert góðgæti í eldhúsi eða búri
og alltaf vel tekið á móti okkur.
Eftir að Helga fluttist í Hvassaleit-
ið héldum við áfram sambandi, ég
hafði búið úti um hríð og fannst
þörf á að endurnýja kunningsskap-
inn. Fórum við Helga þá stundum í
Kringluna að kíkja í búðargluggana.
Einnig heimsótti hún mig.
Svo kom að því að Helga þurfti æ
oftar að dvelja á spítala, en alltaf
var jafn gaman að koma til hennar.
Hún var alltaf jafn fín og snyrtileg
og glaðleg í viðmóti.
Sumardagurinn fyrsti var sólríkur,
en kaldur. Við systurnar og börnin
mín tvö eldri drifum okkur í heim-
sókn til Helgu frænku. Hún var las-
in, en kom fram á setustofu að
spjalla. Hún spurði tíðinda, því alltaf
vildi hún fá að fyigjast með okkur í
fjölskyldunni. Bömin stukku út á
svalir milli þess sem þau valhoppuðu
til frænku til að athuga hvort hún
ætti eitthvert góðgæti í fórum sínum.
Það átti hún og hlaut að launum
koss á kinn.
Þama kvaddi ég Helgu frænku í
síðasta sinn. Hún var uppáhalds-
frænka mín, ekki síst vegna þess hve
mikið hún lét sig skipta hag okkar
systkinanna. Hún hélt fegurð sinni
og reisn fram á síðasta dag og mun
ég minnast hennar með söknuði.
Blessuð sé minning hennar.
Áslaug Ivarsdóttir.
Laugardaginn 23. apríl lést
tengdamóðir mín Helga Jasonardótt-
ir. Það em orðin 27 ára síðan ég kom
fyrst inn á heimili Helgu og Egils
sem lést 6. júní 1990. Mér var ákaf-
lega vel tekið, þó svo að ég væri að
ræna einkasyninum.
Helga var húsmóðir fram í fing-
urgóma, heimili hennar og Egils var
með fallegustu heimilum sem ég hef
komið inn á, hver hlutur á sínum
stað og snyrtimennskan höfð í fyrir-
rúmi. Helga hafði þjáðst af liðagigt
í yfir 40 ár. Hún var búin að fara í
margar skurðaðgerðir, það var búið
að skipta um alla liði sem hægt var
að skipta um. Árið 1991 var Helga
að því komin að lamast og var send
til Svíþjóðar í aðgerð, nokkmm dög-
um seinna var hún komin heim aft-
ur, hress og kát, glöð vegna þess
að hún var að fá mátt aftur í hendur
og fætur.
Það er með ólíkindum hvað hún
var alltaf hress og kát, þrátt fyrir
hvert áfallið á fætur öðru, þegar
búið var að gera við eitt, biiaði annað.
Helga var glettin og lífsglöð og
hefur það sjálfsagt bjargað henni frá
því að gefast upp.
Margar voru ferðirnar á göngu-
deild Landspítalans, þegar það kom
í minn hlut að fylgja henni, hafði ég
það á orði við hana að það þýddi
ekkert að fara til læknis svona vel
útlítandi, það var nefnilega ekki far-
ið nema vera með vel lagt hárið og
vel snyrt, þannig var Helga, ekki
farið út fyrir dyr nema að líta vel
út, þó líkamleg líðan væri sjaldnast
góð.
Hún átti það til þegar ég kom í
heimsókn til hennar að spyija hvort
ég væri búin að týna varalitnum, þá
fannst henni útlitið ekki nógu gott.
Lyflækningadeild 14 G á Landspít-
alanum var hennar annað heimili í
gegnum árin og er starfsfólki deild-
arinnar þökkuð umönnun hennar.
Nú þegar ég kveð Helgu vil ég
þakka henni og Agli fyrir hlýhug og
vináttu í minn garð.
Guð blessi ykkur.
Hulda.
„Ertu búin að fá þér nýja dragt,
ljómandi er hún snotur á þér, þessi
litur klæðir þig sérstaklega vel, lilla-
bleik blússa myndi fara vel við dragt-
ina.“ Þessi orð Helgu föðursystur
minnar eru eitt af því fyrsta sem ég
man eftir að hafa heyrt hana segja
við móður mína, þegar ég var stelpa
í sveitinni og tilefnið var ferming.
Helga Jas, eins og við frændfólkið
höfum ætíð kallað hana, var einstak-
lega vel gerð manneskja. Fyrir það
fyrsta var hún óvenju falleg kona
sem hafði mikla útgeislun og tókst
ævinlega að ná fram brosi hjá sam-
ferðafólkinu og hafði ávallt gott fram
að færa um málefni líðandi stundar.
Ég man fyrst eftir Helgu þegar
hún kom í heimsókn í Vorsabæ ásamt
Agli Hjálmarssyni eiginmanni sínum,
sem andaðist fyrir nokkrum árum.
Sonur þeirra, Guðmundur, var
kaupamaður hjá okkur í níu sumur
og oft færði Helga okkur „nammi“,
þegar þau komu í heimsókn. Það var
mikið nýnæmi í þá daga, því sjaldan
var farið í kaupstaðinn. Marga
bijóstsykurspokana fékk ég hjá
Helgu með þeim ummælum að ég
fengi þetta af því ég væri yngst.
Þegar Sveinbjörg systir fæddist,
kveið ég því sáran að ég myndi missa
þessi forréttindi. Það var mér því
mikill léttir að ég hélt áfram að fá
bijóstsykur frá Helgu.
Helga var ekki nema 30 ára þegar
hún fór fyrst að fínna fyrir liðagigt
og síðari árin hefur hún verið illa
haldin af þeim sjúkdómi, en hefur
þrátt fyrir það borið sig ótrúlega
vel, þannig að við í ættinni getum
sannarlega dáðst að henni. Hún hef-
ur alla tíð verið hrókur alls fagnaðar
og síðast á stóru ættarmóti sl. sum-
ar. Helga hefur alltaf verið ræðin
og haft margt til málanna að leggja,
en klæðnaður og framkoma .var
hennar sérgrein og þar var hún sjálf
einstök fyrirmynd. Oft var haft á
orði milli okkar systranna, ef máta
þurfti flík, að nú þyrfti Helga frænka
að vera komin. AÍlt mannlíf var henni
svo kært og skilningur hennar var
djúpur. Þannig fólk er ævinlega mik-
ils metið af ættingjum og vinum.
Þegar litla dóttir okkar hjóna
fæddist fyrir rúmu ári, hringdi Helga
fljótlega þó sárlasin væri, færði okk-
ur hamingjuóskir, og bað mig að
koma, því hana langaði að gefa litlu
stúlkunni sokka. Svona var Helga.
Þegar ég heimsótti hana fyrir
skömmu, var útlit hennar og fas eins
og vant var, fágað og gleðin skein
úr andlitinu, þó að vitað væri að heils-
an væri slæm. Þetta er sú mynd sem
ég hef af Helgu Jas frænku okkar.
Minning
Guðjón Sigurðsson,
fyrrv. bóndi á Hara-
stöðum, Fellsströnd
Fæddur 26. september 1901
Dáinn 21. apríl 1994
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stn'ð.
(V. Briem.)
Er sumarið heilsar, þá kveður
þetta líf elsku afi minn, Guðjón Sig-
urðsson, fyrrum bóndi á Harastöð-
um. Ég er þess fullviss að amma
mín hefur tekið vel á móti honum
og saman leiðast þau á æðri stöðum.
Hugurinn leitar til baka í fallegu
sveitina í Dölunum, sem bráðum
skartar sínum fegursta sumarskrúða
og iðar af lífi og fuglasöng. Þar
fæddist afi minn og bjó öll sín bú-
skaparár með elskulegri ömmu
minni, Sigríði Sigurðardóttur, sem
allt of snemma var kölluð burt, eða
árið 1966. Þau eignuðust sjö börn
og að auki ólu þau upp undirritaða.
Ég vil þakka með ást og virðingu
fyrir það skjól og þann kærleik er
mér var veitt.
Ég kveð minn kæra afa.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
lliWi Wtj i ifi'rrgi g
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Guðbjörg Þorsteinsdóttir.
Ég fékk skilaboð um hádegisbil á
sumardaginn fyrsta að afi væri orð-
inn veikur aftur, en hann var nýbú-
inn að ná sér eftir erfið veikindi
tveimur vikum áður. Þremur tímum
síðar var hann farinn til þess áfanga-
staðar sem hann vissi að við færum
öll til og hann var farinn að þrá, því
heilsan var orðin léleg og honum
leiddist aðgerðarleysið.
Ég man best eftir afa frá því ég
var í sveit hjá honum á Harastöðum
í tvö sumur, 1965-66. Hann kenndi
mér margt þótt honum hafí eflaust
ekki þótt ég vera besti nemandi sem
hann óskaði sér. Ég minnist þess hve
vel hann nýtti allt sem jörðin bauð
upp á, enda var ekki um annað að
ræða fyrir hann, því hún var ekki
stór og bauð ekki upp á neinn stórbú-
skap. Meðal annars var ég, tíu ára
gamall, látinn raka með hrífu öll
tún, eftir að rakstrarvélin hafði farið
yfir til að ná örugglega öllum stráun-
um upp. Mér þótti þetta ekki gaman
og vildi heldur leika við hundana og
stundum varð ég að skríða undir
pilsið hjá ömmu þegar afi var að
skamma mig fyrir letina. Síðar lærði
ég að meta þessa lífsskoðun afa.
Þegar ég kom til afa næsta sumar
var amma dáin og allt mikið breytt,
þó afí reyndi að láta dagana líða eins
og áður. Sveitaverkin gengu sinn
vanagang og enginn tími til að láta
sér leiðast. Nú var engin amma til
að flýja til þegar eitthvað bjátaði á,
en í staðinn fékk ég tækifæri til að
kynnast afa enn betur og var búið
um mig í rúmi inni í herberginu hans,
því hann vildi hafa félagsskap.
Ég vil minnast afa sem hrausta
og duglega bóndans. Síðar, þegar
hann var kominn á Hrafnistu, sagði
hann mér að sér hefði ekki orðið
misdægurt síðan frostaveturinn
mikla 1918 þangað til bíllinn elti
hann „upp á fortov" og braut á hon-
um mjaðmarliðinn þegar hann var
72 ára. Eftir það hrakaði heilsu afa
smám saman og síðustu ár var hann
að mestu rúmfastur. Mér og konu
minni þótti þó alltaf gaman að koma
til hans og spjalla við hann og sýna
honum barnabarnabörnin, sem hon-
um þótti svo vænt um.
Nú er afí farinn, kjölfestan er
horfin, en minning hans hverfur aldr-
ei.
Guðjón L. Sigurðsson.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast, 8
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Nú ertu farinn til æðri heima, sem
þú þráðir svo mjög. Þú varst orðinn
þreyttur, enda aldurinn tæp 93 ár.
Ég þakka þér, elsku pabbi minn,
fyrir það sem þú varst mér og mín-
um alla tíð.
Þín dóttir,
Hanna.
Okkur systkinin langar til að
minnast afa okkar sem lést 21. apríl
sl. Mjög gott var að koma til afa á
Harastaði meðan hann bjó þar, þó
minningar okkar séu meira bundnar
við heimili okkar í Safamýrinni. Allt-
af var afí boðinn og búinn til að
aðstoða okkur systkinin, eftir sinni
bestu getu, við lærdóm og annað sem
hjálpar þurfti við. Einnig er okkur
dýrmætt að börnin okkar skyldu fá
að kynnast honum.
Elsku afi, við trúum að nú séu
þín nýju heimkynni tilbúin og að nú
líði þér vel.
Guð blessi þig, afi okkar.
Sigríður, Hólmfríður,
Kolbrún, Gunnar, Kristín
og fjölskyldur.
Ég veit að Helgu verður sárt saknað
af öllum í Jasonarætt og vottum við
bömum hennar Margréti, Sonju, Guð-
mundi og þeirra fjölskyldum innileg-
ustu samúð.
Unnur Stefánsdóttir
og systkini.
í dag kveðjum við elskulega^
ömmu okkar sem lést eftir langvar-
andi veikindi á lyflækningadeild
Landspítalans, þar sem hún dvaldi
síðustu mánuði. í sinni löngu bar-
áttu við gigtina þar sem oft skiptust
á skin og skúrir sýndi hún mikinn
styrk. Aldrei lét hún veikindin buga
sig og var alltaf jákvæð og bjartsýn
fram á síðasta dag. Hún þurfti oft
að gangast undir erfiðar aðgerðir
og oft var tvísýnt um líf hennar, en
lífsviljinn fleytti henni áfram á
hveiju sem gekk.
Minningar sem leita á hugann em
skemmtilegar stundir sem við áttum
með afa og ömmu í litla hjólhýsinu
á Þingvöllum, þar sem við dvöldum
oft í góðu yfirlæti. Einnig eru jóla-
boðin á Laugarásveginum okkur
minnisstæð um svo margt, þau voru
ávallt mikið tilhlökkunarefni og
þrátt fyrir mikil veikindi ömmu, var
þetta ein af hefðunum sem aldrei
féll niður. Þær hátíðarstundir verða
ekki þær sömu þegar ömmu og afa
nýtur ekki lengur við og verður erf-
itt að fylla það tómarúm.
Það skipti engu hversu þjáð hún
var, alltaf lagði hún ríka áherslu á
að vera vel til höfð og hélt reisn
sinni til síðasta dags. Eftir á að
hyggja skilur enginn hvað hún var
ætíð hress, t.d. dreif hún sig í fyrra
til Flórída þar sem hún átti skemmti-
legar stundir með fjölskyldu og vin-
um. Amma var iðin við að heim-
sækja vini og ættingja hvort sem
þeir bjuggu hér í Reykjavík eða aust-
ur í Flóa. Hún fylgdist mjög vel með
öllu og gat setið og spjallað fram
eftir kvöldi eins og fullfrísk væri.
Einnig hafði hún mikinn áhuga á
öllu sem við tókum okkur fyrir hend-
ur, hvort sem var í skóla, starfí eða
leik og hringdi ósjaldan til að fá að
vita hvernig gengi.
Lífsgleðin og þrekið var aðdáun-
arvert og mun verða okkur krökk-
unum að leiðarljósi í framtíðinni og
eru það hennar bestu eftirmæli.
Við kveðjum elskulega ömmu okk-
ar með söknuði.
Barnabörn.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði’ er frá.
Nú héðan lík skal helja
ei hér má lengur tefja
í dauðans dimmum val.
Úr innri harms og hryggða
til helgra ljóssins byggða
far vel í guðs þíns gleðisal.
(V. Briem)
Guð geymi þig, elsku langafi.
Helga Björg, Almar Þór,
Sigríður Erna og Hafdís Lilja.
■
ERFI
DKYKKJUK
Látið okkur annast
erfidrykkjuna.
Fyrstaflokks þjónusta
og veitingar.
Rúmgóð og þœgileg
salarkynni.
Upplýsingar í síma 29900
__________ATT ■'f-A-l ni«rtT-.Í A-- *f'rrr\_