Morgunblaðið - 14.05.1994, Blaðsíða 38

38 LAUGARDAGUR 14. MAÍ 1994
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
-■-Stjúpmóðir okkar,
SIGRÍÐUR MAGNÚSDÓTTIR,
Dalbraut 27,
er látin.
Ingibjörg Ólafsdóttir,
Bára Ólafsdóttir.
t
Frænka okkar,
JÓHANNA GUÐBJÖRG
HANNESDÓTTIR,
Furugerði 1,
áður Hverfisgötu 86,
lést í Borgarspítalanum 8. maí.
Útför hennar verður gerð frá Bústaða-
kirkju þriðjudaginn 17. maí kl. 15.00.
Fyrir hönd vandamanna,
Hannes Bjarnason,
Gerður Lúðvíksdóttir,
Ása Þórðardóttir.
t
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð, vináttu og hlýhug við and-
lát og útför ástkærrar eiginkonu minnar, móður okkar og tengda-
móður,
ARNÞRÚÐAR JÓHANNSDÓTTUR
Ijósmóður,
Fagrahvammi 6,
Hafnarfirði.
Jón Emilsson,
Guðmundur Emil Jónsson,
Örn Jónsson, Michelle Jónsson
og ættingjar hinnar látnu.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og
útföreiginmanns míns, föðurokkar, tengdaföður, afa og langafa,
MAGNÚSAR MAGNÚSSONAR,
Bræðraborg,
Garði.
Sérstakar þakkir til Kvenfélagsins Gefnar.
Unnur B. Gísladóttir,
börn, tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabarn.
+
Innilegar þakkir færum við öllum þeim,
er auðsýndu okkur samúð, hlýhug og
vináttu við andlát og útför eiginmanns
míns, föður okkar, tengdaföður og afa,
JÓHANNESSHRAFNS
ÞÓRARINSSONAR,
Baldursbrekku 3,
Húsavík.
Eva Marfa Þórarinsson,
Friörik L. Jóhannesson, Sigrún Sverrisdóttir,
Guðný R. Jóhannesdóttir, Egidio Duccillo,
María M. Jóhannesdóttir, Árni Kristjánsson,
Þórarinn Jóhannesson, Rán Sævarsdóttir,
Hólmfríður Jóhannesdóttir, Veturliði Óskarsson,
Arnljótur Jóhannesson,
Sveinn Jóhannesson, Hulda Georgsdóttir,
Jóhannes E. Jóhannesson
og barnabörn.
+
Faðir okkar,
ÞÓRHALLUR PÁLSSON,
Hafnarstræti 39,
Akureyri,
verður jarðsunginn frá Akureyrarkirkju mánudaginn 16. maí
kl. 13.30.
Stefán Þórhallsson,
Páll Þórhallsson,
Sigrún Þórhallsdóttir.
HÖSKULDUR EYJÓLFSSON
-4- Höskuldur Ey-
' jólfsson, bóndi
og hestamaður á
Hofsstöðum í
Hálsasveit, lést á
sjúkrahúsinu á
Akranesi sl. mánu-
dag. Hann var á
102. aldursári.
Höskuldur fædd-
ist á Hofsstöðum 3.
janúar árið 1893,
sonur hjónanna
Eyjólfs Gíslasonar
og Valgerðar
Bjarnadóttur. Hann
hóf búskap á
Saurbæ í Villingarholtshreppi
og bjó þar til ársins 1938. Það
ár hóf hann búskap á Hofstöð-
um og bjó þar uns sonur hans
Gísli tók við búskapnum árið
1960. Höskuldur var heimilis-
fastur á Hofsstöðum fram yfir
tírætt. Höskuldur var einn af
kunnustu hestamönnum lands-
ins. Hann sat síðast á hestbaki
hálftíræður. Eiginkona hans
var Gíslína Magnúsdóttir. Hún
lést árið 1966. Þau áttu fjögur
börn. Útför Höskuldar verður
gert frá Reykholti I dag.
NÚ ER hann Höskuldur minn dáinn.
Ég kynntist Höskuldi þegar ég
var í sveit hjá Fíu og Gísla. Þaðan
á ég mínar bestu og ævintýraleg-
ustu minningar. Þær skemmtileg-
ustu upplifði ég með Höskuldi. Við
brölluðum margt saman. Við fórum
saman í reiðtúra og heimsóttum þá
karlana á næstu bæjum, honum
fannst ágætt að hafa stelpu með
sér til að reka á eftir. Hann var
alltaf með nokkra blandna fola í
taumi. Hann vildi gera vel við mig
og bjóða mér á sína bestu gæðinga,
það endaði ekki alltaf vel. Einn hét
Rauður, stór og mikill, hann var
fljótur að losa sig við mig, henti
mér á slóðadraga sem var þarna í
vegkantinum. Svo var það Glókoll-
ur, uppáhaldið hans, leirljósblesótt-
ur fallegur hestur. Höskuldur fór
með mig inn á heimatúnið til vonar
og vara ef þetta færi illa. Um leið
og hann sleppti þaut Glókollur um
allt tún og ég af með ístaðið um
annan fótinn. Þessir hestar voru
bara á samningi hjá Höskuldi.
Hann hafði mikinn áhuga og
mikla leikni til að temja erfiða hesta.
Hesturinn var besti vinurinn hans
og hugur hans bundirin við hann
fram eftir öllum aldri. Á seinni árum
var hann enn að bauka við þetta
kominn hátt á tíræðisaldur, hafði
eina hryssu úti í klofa. Hún var nú
stundum þreytt á þeim gamla þegar
hann með erfíðismunum reyndi að
komast á bak og gerðist þá ókyrr.
Höskuldur átti ráð við því, batt
hryssuna við staur, lengdi í ístaðinu
og kom sér þannig á bak. Síðan
stytti hann í ístaðinu,
leysti tauminn, reið úr
hlaði eins og herforingi
og kallaði síðan til okk-
ar krakkanna: „Góðu,
varið ykkur.“
Okkur fannst þetta
hálfskrítið, við vorum
hálfhrædd um hann en
við áttum að passa okk-
ur. Höski var líka mjög
félagslyndur, þótti
gaman að vera í góðra
manna hópi. Hann brá
sér stundum til Reykja-
víkur svona sér til
heilsubótar og skemmt-
unar. Hann átti vini út um allan bæ.
Það kom fyrir að ég ók honum milli
staða, hann var með litla bók þétt-
skrifaða af nöfnum og símanúmer-
um vina sinna og stöðugt var bætt
inn í hana nöfnum nýfenginna vina
og kunningja. Hann var aufúsugest-
ur á hverju heimili. Höski fór líka á
Heilsuhælið í Hveragerði, þá hringdi
hann og lét mig vita svo ég gæti
heimsótt hann. Eg fann hann yfír-
leitt á „syndinni" svokallaðri. Þar
var „verelsi" fyrir fólk sem reykti.
Hann reykti ekki en þar var gleð-
skapur. Eg heimsótti Höskuld fyrir
nokkrum vikum og fann hvaða hug
hann bar til allra sem stóðu honum
næst. Þeirra sem hann unni mest,
fólksins á Hofsstöðum. Þó að 66 ár
séu á milli okkar Höskuldar þá
tengdumst við sterkum vináttubönd-
um og er ég þakklát fyrir að hafa
kynnst honum. í dag kveð ég minn
gamla vin með söknuð í hjarta.
Bína.
ÖLLU er ætlaður sinn tími, að fæð-
ast, að lifa og að deyja. Og við,
mennirnir, látum sem allt sé í valdi
okkar, líka það að fæðast, lifa og
deyja. Vitandi að í fæstu og sjaldn-
ast fáum við nokkru um ráðið.
Hveijum finnst til að mynda vorið,
þetta undir sköpunar þegar allt er
af dvala vakið, vera rétti tíminn til
að deyja. Þeir eru vafalítið fáir á
því. Samt deyr fólk á vorin, mitt í
gróandanum. Tímatal móður nátt-
úru og mannsins er þannig rofið,
vor hans ef til vill löngu liðið á
meðan vorið hennar lifnar af vetr-
ardvalanum enn einu sinni.
En hvað er að deyja? Það skyldi
þó ekki eftir allt vera ferðalag úr
einni tilveru í aðra, líkt og maður
takist á hendur ferð í aðra sveit.
Það sem er ólíkt því sem vant er,
er að allar pjönkur ferðalangs skilur
hann eftir, og hann kemur aldrei
til baka.
Og nú hefur þú kæri vinur, lagt
á þinn ljósa hest og haldið héðan.
Dagurinn var fagur, einhver feg-
ursti dagur þessa blessaða vors,
bjart á Eiríksjökul, hlýtt og sól og
samt eins og rigningarúði hér og
þar, endrum og eins. Hár þitt, hin
bjarta kóróna þín, konungs íslenskra
hestamanna og svipur þinn festuleg-
ur en mildur sækja á huga mér þeg-
ar mér berst fregnin. Á samri stundu
fínn ég sárt til þess að hafa ekki
náð að kveðja þig og þakka kynnin
og vináttuna. Og við sem höfðum
rætt það síðast þegar við hittumst
að með vorinu væri réttast að við
freistuðum þess að kaupa og eiga
saman tryppi. Það væri svo gaman
að eiga vonina að gæla við. Og svo
ættum við þá líka erindi á landsmót-
ið í sumar, þó ekki væri til annars
en að eiga hestakaup. En allt hefur
sinn tíma og nú ertu Höskuldur
minn kominn á þann ljósa og lagður
í hann. Og sem ég stend í dyrunum
heima fínnst mér ég mega til með
að fara niður í hesthús. Það er liðið
á dag og sólroðin skýjasæla á vestur-
loftinu. Þegar ég kem þangað tek
ég hnakkinn, legg á Grána minn og
er nú ákveðinn að ríða út mela, eins
og ég væri að fylgja þér á veg. Og
við fórum hægt eins og þér til ynd-
is, rétt að sá grái kastaði toppi á
töltinu við léttan taum.
Á meðan kom eitt og annað upp
í huga mér frá samverustundum
okkar. Sundlaugaferðirnar gleym-
ast mér ekki. Þú komst ríðandi til
mín að Kleppjámsreykjum til að fá
að þjálfa sund, en þú hafðir þá
komist upp á lag með að synda
með því að hafa uppblásna bílslöngu
fyrir kút, þú þá um nírætt. Áræði
þitt og elja vora einstök. Áhugi og
löngun þín til að vera sjálfbjarga
eru mér minnisstæð. Þá var það til
að mynda hinn 1. maí fyrir rúmu
ári að ég kom við hjá þér á leið
minni sunnan, en þá varst þú á
Akranesi á spítala, þú spurðir mig,
og það var glampi í augnaráðinu,
hvort ég vissi hvemig gengi með
nýju bygginguna fyrir aldraða í
Borgamesi. Þú værir farinn að hug-
leiða það að fá þar inni. Þá var
bygging rétt nýhafin og þú orðinn
hundrað ára. Og samt að gera
áætlanir. Þetta kemur mér í hug
því að einmitt nú á sunnudag var
verið að sýna og afhenda fyrstu
íbúðirnar þar.
En nú er ferðinni heitið annað
og ég finn að þetta kvöld hjá þér
er að vora í nýrri og bjartri tilveru
og það er eins og annað í fari þínu,
að vera trúr þinni öld og velja prest-
inum vinnuhjúaskildaga til að
blessa hinstu för þína.
Samvera okkar á hestamanna-
mótum í héraði og á landsmótum
og á ferðalögum var mér tilhlökkun-
ar- og gleðiefni sem ég þakka er
nú leiðir skilja um sinn. Fátt eitt
er talið, annað eigum við fyrir okk-
ur kæri vinur.
Þínu fólki sendum við samúðar-
kveðjur, og bið algóðan Guð að
blessa þig.
Guðlaugur Oskarsson.
HANNA K. HARALDSDÓTTIR
4- Hanna Kristín Haraldsdóttir
• var fædd á Borgum við Akur-
eyri 20. maí 1939 og lést á heim-
ili sínu á Akureyri 25. apríl síð-
astliðinn. Útför hennar fór fram
frá Akureyrarkirkju 2. mai.
MEÐ fáum orðum viljum við minn-
ast vinkonu okkar, Hönnu Haralds-
dóttur.
Yndisleg vinkona og félagi er
horfin úr hópnum, sem hreiðraði
um sig á föndurkvöldunum góðu.
Margs er að minnast, en þakklæti
er okkur efst í huga þegar rifjaðar
eru upp þær samverustundir sem
við áttum undanfarin ár, þakklæti
fyrir þá gleði og góðvild sem fylgdi
Hönnu hvernig sem á stóð.
Skýr er minning um trygga vin-
konu sem geislaði af orku og þrá
til lífsins og að láta gott af sér
leiða.
Og því varð allt svo hljótt við helfregn
þína,
sem hefði klökkur gígjustrengur
brostið.
Og enn ég veit margt hjarta, harmi
lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast
æfmlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
Við biðjum góðan Guð að geyma
Hönnu okkar og styrkja ástvini
hennar.
+
Innilegar þakkír til allra þeirra, sem sýndu okkur samúð og vinar-
hug við andlát og útför eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföð-
ur, afa og langafa,
JÓSTEINS KONRÁÐSSONAR,
Grettisgötu 79.
Sérstakar þakkir til starfsfólks handlaekningadeildar 3-B á Landa-
kotsspítala og heimahlynningar Krabbameinsfélagsins.
Sigrföur Jónsdóttir,
og börn hins látna, tengdabörn,
barnabörn og barnabarnabörn.
Vinkonurnar í F.F.