Óðinn - 01.01.1929, Blaðsíða 10

10
ÓÐINN
Sjera Guðmundur Helgason frá Reykholli,
áður formaður Búnaðarfjelags Islands.
Helgasonar prests á Húsavík Benediktssonar.
Hún var þá ekkja eftir Halldór Magnússon á
Helluvaði í Mývalnssveit; höfðu þau átt 2 börn,
er dóu ung. Hún tók þegar við öllum búsfor-
ráðum innan húss, en Hólmfriður, tengdamóðir
hennar, ljet af, og dó ekki löngu síðar, 5. okt.
1853, á 68. ári (f. 1. mars 1786). Helga var hin
mesta snyrtikona. Fórust henni bústörfm vel, og
var hún höfðingi í öllum útlátum. Bú þeirra
Halls tók brátt miklum þroska og varð mesta
rausnarheimili. Hann bygði upp bæinn og öll
útihús. Var mesti myndarbragur á öllum bygg-
ingum hans og búskap þeirra öllum. Varð heim-
ili þeirra eitt af hinum helstu bændaheimilum
í Tunguhreppi, og sumum þótti það jafnvel
standa fremst þeirra, að öllu samtöldu. Gestrisni
var þar mikil, enda var staðurinn á krossgöt-
um. Leið manna lá þar um út og fram Tung-
una austanverða og svo vestan yfir miðja Tungu
og vfir Lagarfljót, því að Hallur halði ferju á
Lagarfljóti, þótt ekki væri lögferja. Fengu allir
far yfir fljótið sem þess beiddust, þegar einhver
ferjufær maður var heima, og oft ferjaði Hallur
sjáifur. Vat oft mikið ómak og erfiði af ferju-
störfum þeim, meðfram vegna þess að langt var
frá bæ til ferjustaðarins, nærri hálftímagangur,
og erfitt að ferja, þegar fljótið var mikið. En
ferjutollur var oft lítt krafinn og víst aldrei af
fátækum mönnum.
En þrátt fyrir ferjukostnað hans og þrátt fyr-
ir gestrisni hans og ýmsa aðra hjálpsemi stóð
bú hans í blóma, mannmargt og fjármargt með
tvennum beitarhúsum, enda var hann ágætur
búmaður.
Pau Helga áttu ekki barn fyr en 1856. Þá
fæddist þeim sonur 31. júli, er skírður var Hall-
dór-Sigurður. Hann var mjög efnilegt barn, en
dó úr barnaveiki á 5. ári, 30. marts 1861. Varð
þeim það hinn mesti harmur. Sögðu menn, að
Helga hefði aldrei orðið söm eftir þann missi.
En Hallur sagði það á gamals aldri, að þá hefði
hann fyrst gripið til þess, að hressa sig á víni,
þegar saknaðarköst gripu hann, og það hefði
orðið fyrsta orsökin til þess, að hann varð nokk-
uð vínhneigður síðari hluta ævinnar. Ekki áttu
þau fleiri börn. Bú hans stóð með sömu rausn
eftir sem áður. Naut Helga sín þó ekki til bú-
skaparins eftir sonarmissinn sem áður, en 8
ár lifði hún eftir það. Hún dó 14. ágúst 1869,
46 ára gömul.
Hallur hjell búi sínu áfram í sama horfi eftir
dauða Helgu; en óhægt þótti honum að búa
með ráðskonum. Vorið 1871 rjeðst til hans sem
ráðskona Gróa dóttir Björns Björnssonar, er
búið hafði á Bóndastöðum. Hafði hún þá verið
vinnukona á Hallfreðarstöðum hjá Páli Ólafs-
syni og Þórunni Pálsdóttur sýslumanns Guð-
mundssonar, og getið sjer þar besta orð. Fann
Hallur brátt, að hún var gædd meiri kostum
en alment var, og hún kunni einnig að meta
kosti hans. Fór vel á með þeim og giftust þau
um haustið, 23. nóvember 1871; var hann þá
51 árs, en hún 27 ára.
Björn faðir Gróu var sonur Björns Skúlason-
ar, er bjó hjer og þar í fjörðunum austan Fljóts-
dalshjeraðs. Var hann að ýmsu allmikill hæfi-
leikamaður, smiður góður og vel skurðhagur.
Hann var söngmaður og smíðaði sjer langspil,
til að spila á, því að lítið var þá um hljóðfæri.
Hann dó nærri níræður á Kóreksstöðum 24.des.
1872. Skúli faðir hans bjó síðast á Brimnesi í
Seyðisfirði; hann var sonur Sigfúsar bónda á
Kleppjárnsstöðum, Jónssonar stúdents á Skjöld-
ólfsstöðum, Gunnlaugssonar prests í Möðrudal