Dagblaðið Vísir - DV - 08.10.1986, Blaðsíða 19

MIÐVIKUDAGUR 8. OKTÓBER 1986.
19
Merming
litaðlr
Aðalheiöur Skarphéðinsdóttir - Kona og köttur á strönd, dúkskurður.
anna“ íullum dampi og sama góða
kúrsinum: Björg Þorsteinsdóttir,
Ragnheiður Jónsdóttir og þeir fóst-
bræður, Jón Reykdal og Þórður
HalL
Þar með er ekki sagt að öll sýning-
in sé í hóum gæðaflokki. Inn ó milli
ágætisverka og „svona la-la“ verka
mó firrna innantómar tasknilegar
Myndlist
Aðalsteinn Ingólfsson
fingraæfingar, andlaust hjakk og
stælingar, sem sýna að við eigum
enn talsvert mikið ólært ef við ætlum
að taka okkur sæti meðal sjólfstæðra
þjóða í grafíkinni.
Mestar breytingar hafa sennilega
átt sér stað í verkum Ingunnar Eyd-
al. Fremur uppstilltar og heimilisleg-
ar mannamyndir hafa vikið fyrir
margræðum, þríhymdum tákn-
myndum sem mynda umfangsmikla
samstæðu á vegg.
Ég verð að játa að ég kann ekki
á þau tákn sem listakonan beitir í
þessari samstæðu og sé ekki í hendi
mér hvað hið þríhymda form hefur
fram yfir hið ferhymda í þessu sam-
hengi.
Þó er einhvem ljúfan - og óræðan
- skáldskap að finna í þessum mynd-
um. Held ég.
Örtvaxandi
Guðmundur Ármann er ört vax-
andi grafíklistamaður. Litaðar
dúkristur hans hér em með því allra
besta sem hann hefur gert, djarflega
stílfærðar en sannfærandi í allri út-
færslu.
Valgerður Bergsdóttir rífur sig út
úr þeim myrku smámyndum sem hún
hefur verið að gera og raðar saman
áprentuðum pappírsstrimlum í stór-
ar grafískar hengimyndir sem virka
eins og náttúrumyndir með tragísku
yfirbragði.
Sigrid Valtingojer er hins vegar
óumdeilanlega „stjama“ þessarar
sýningar með hárfínum og fáguðum
náttúrumyndum sínum þar sem
landslagið er í æðra veldi án þess
að tapa jarðneskri hrynjandi sinni.
Af öðrum verkum sem boða breyt-
ingar á íslenskri grafík er rétt að
geta um heijans miklar tréristur
Vignis Jóhannssonar sem em hressi-
leg verk og blátt áfram. Þessi
einkenni, blönduð tilfyndni, er einn-
ig að finna í verkum nokkurra
annarra grafíklistamanna af yngri
kynslóð, til dæmis Daða Guðbjöms-
sonar og Margrétar Jónsdóttur.
Landslagsstemmningar Valgerðar
Hauksdóttur slá einnig á nýja
strengi hér á landi. f stað þess að
hyggja myndir sínar ó togstreitu
forma og lita setur hún saman heil-
legar stemmur, fábrotnar í litum,
sem virka sem heildir en ekki sem
samsett verk.
Samspil
Margt fleira mætti segja um ein-
stök verk nokkurra annarra lista-
manna sem bíða verður einkasýn-
inga þeirra. Ég get þó ekki látið hjó
líða að minnast ó nýtt og ansi metn-
aðarfullt verk eftir Eddu Jónsdóttur.
Það byggist upp á samspili sex ein-
þrykkja á vegg og sex grafíkverka í
sama dúr sem komið er fyrir í plexi-
gler-sívalningum á plexígler-stöllum
fyrir framan veggmyndimar. Lista-
konan stílar greinilega upp á samspil
þessara tveggja þátta.
Ég er ekkert viss um að það sam-
spil gangi upp. Sjálft plexíglerið er
svo sterkt efhi og truflandi að það
aðskilur grafíksvítumar tvær í stað
þess að tengja þær.
Á næsta ári verður íslensk grafík
bæði þátttakandi og gestgjafi á al-
þjóðlegri grafíksýningu sem haldin
verður á Islandi. Á þeirri sýningu
verða margir helstu leiðtogar í al-
þjóðlegri grafík. Nú ríður ó að taka
á móti þeim af sömu kostgæfhi og
hinum pólitísku leiðtogum sem gista
ísland um helgina.
-ai
Sigrid Valtingojer - Landslag III, æting.
Vignir Jóhannsson - Mynnst viö íshafið, trérista.
Félagsskapurinn íslensk grafík er
að verða mannborulegri með hverju
árinu sem líður enda orðinn sautján
ára. Senn líður að því að hann taki
út fullan þroska. Fyrir tveimur eða
þremur árum var eins og unglinga-
veikin hefði sett mark sitt ó félagið,
menn hlupu útundan sér með duttl-
ungafullum og skaplitlum myndum,
virtust ekki gera nægar kröfur til
sjálfra sín.
Nú er félagið hins vegar að rétta
úr kútnum ef marka má myndarlega
samsýningu þess að Kjarvalsstöðum.
Þáttakendur eru hvorki fleiri né
færri en þijátíu en félagsmenn eru
alls fjörutíu og einn talsins. Utan
við félagið stendur síðan heil tylft
ungra listamanna sem hefur ýmis-
legt markvert til íslenskra grafík-
móla að leggja. Því má ætla að
rúmlega fimmtíu íslenskir listamenn
leggi nú fyrir sig grafík í einhverjum
mæli. Fyrir áratug voru starfandi
grafíklistamenn milli fimmtán og
tuttugu, ef ég man rétt.
Helstu einkenni á þessari samsýn-
ingu íslenskrar grafíkur eru aukin
litagleði og stærri myndfletir sem
gefa sterklega til kynna að lista-
mennimir vilji nú komast í beint
tilfinningalegt samband við okkur
sem umgöngumst verk þeirra. Áður
varð maður var við vissa hlédrægni,
jafrivel miðlunartregðu, í verkum
margra íslenskra grafíkera sem virk-
aði eðlilega fremur fráhrindandi.
Heljarstökk
Nú er engu líkara en ákefð og af-
dráttarlaus tjóningarmáti yngri
listamanna hafi smitað út frá sér og
hrist upp i eldri grafíklistamönnum
án þess þó að gera þá alla að „nýjum
mólurum.“
Nokkrir listamenn, sem um skeið
hafa virkað fremur bældir í list sinni,
taka nú allt í einu heljarstökk fram
á við, sjá þau Ingunni Eydal, Guð-
mund Ármann, Valgerði Bergsdótt-
ur og Sigrid Valtingojer. Aðrir
listamenn, sem lítið hafa haft sig í
frammi á grafíksviði upp á síðkastið,
koma á óvart fyrir vel ígrunduð og
kröftug vinnubrögð: Aðalheiður
Skarphéðinsdóttir, Valgerður
Hauksdóttir, Ásrún Tryggvadóttir,
Friðrika Geirsdóttir og Vignir Jó-
hannsson.
Og svo halda margir „gömlu jaxl-
Björg Þorsteinsdóttir- í Ijósaskiptunum, æting.